Arda’sı gelmez dertlerimin

Galatasaray gol yağdırmış, Beşiktaş’ın nefesi ensende, senin şampiyonluk hayali kovalamak için kazanmaktan başka çaren yok. Mekân Kadıköy, tribünler tıklım tıklım dolu. Belli ki, taraftar en az Jorge Jesus kadar inanıyor şampiyonluğa. Ama gel gör ki, sahada iş yok. Arda’yı al kenara, koca Fenerbahçe değil sıradan bir takım âdeta. Koşan, basan, ısıran ama sonuç alamayan oyuncu topluluğu ve çözüm üretemeyen teknik heyet. Bir de üstüne Atilla Karaoğlan!

İyi bir izleyici

Fenerbahçe’nin her pozisyonunda Arda Güler var. Şutu çeken o, çalımı atan o, ortayı yapan o. Pozisyonu hazırlayan, pozisyona giren, pozisyonu kaçıran yine o. Sarısı Arda, laciverdi Güler. İki kere iki Arda. İki artı iki yine Arda. Yüzyılı devirmiş camianın, şampiyonluk hasreti 10 yıla dayanmış bir devin tek umudu 18 yaşında bir delikanlı. Arda bedeninden büyük bir yükün altına girmekten beis etmiyor da, bir arkadaşı da çıkıp el atmıyor. Dünya markası, kurt hoca, sayın Jorge Jesus da tüm olan biteni izliyor. Taraftardan farkı, kulübede olması…

Bu filmi görmüştüm

Ligin en skorer takımı Fenerbahçe’nin gol yemeden kazandığı maç sayısı 8. Ankaragücü’nün gol yemediği maç sayısı 4. Dakikalar ilerledikçe gol hasreti artıyor ama hep bir umut tribünlerde, ne de olsa son çeyrekte en çok skor üreten takım Fenerbahçe. Farklı bir galibiyetten umudu kesmiş binler, “bir olsun bizim olsun” kabullenişindeyken, “Sowe”u Ankaragücü yapıyor. Şampiyonluk şarkıları söyleme umuduyla tribüne koşanlar, Kadıköy’ü “İstifa” sesleriyle inletiyor. Derken; sürpriz bir penaltı, bir ekstra; şarkı değişiyor. Ama bu filmi görmüştüm ben. Aktörler değişse de yapımcı aynı; emeğinize sağlık sayın Ali Koç.