Düşün artık yakamızdan!

Üç çocuk, üç ayrı karakter, üç büyük adam... Birbirlerinde uzak yerlerde başlayan hayatlar ortak bir noktada kesişti. Hepsi aileden zengindi, memleketlerinin en zengin ailelerinin çocuklarıydı onlar ve tüm memleketin! Ortak özellikleri idarecilikti, hiç idare edilmemişlerdi! Belki de bu yüzden hep eleştirildiler yaptıklarıyla. Acaba çocukluklarında yaşadıkları mıydı onları böyle davranmaya iten? Yani; okul yıllarında "Havuç Kafa" olarak anılmak bir insanı "eski başarıyla avunmaya" ve istenmediği bir koltukta oturmaya teşvik edebilir mi? "R"leri "y" olarak telaffuz etmek "diktatör olmak için bir bahane olabilir mi? Peki altına isim, soyadı, unvan yazarak imza atılan "adamlık değerleri" sene-i devri olmadan değişen bir kişinin ne gibi anıları yatmaktadır çocukluğunda? Ben bunları merak ediyorum! Zira bu üç nadide şahıs mevcut ruh halleriyle, önemli bir değerimize hükmetmekte, amma velakin kişisel hırsları sebebiyle en amiyane tabirle her şeyin içine tükürmektedirler. "Ben var ya" diye cümleye başlayanlardan hep korkmuşumdur ki; bu şahıslardan ikisi "Ben" demekten cümle kurmayı unutur haldedir. Diğer zatı şahane ise benliğini hangi "Ben"e adayacağını şaşırmış durumdadır. Bu yanar dönerlik bencillikten de tehlikelidir. Velhasıl, "Ben" de diyorum ki; yaban ellerde koltuk sahibi insanlar haklarında en ufak bir suçlama olduğunda tereddütsüz olarak makamlarını terk ederken... Sütten çıkmış ak kaşık dahi olsalar böyle bir dedikodunun çıkmasına meyil verdikleri için kendilerini oraya getirenlerden özür dilerken... Hatta uzaklarda, doğuda bir yerde böyle bir gelişmeyi onurlarına yediremeyip hayatlarına kıyacak kadar haysiyet düşkünü insanlar varken... Neden bizde bir utanmazlık hâkim? Hırs bu kadar mı yer insanlığınızı bilmiyorum da, sanırım "Ar" pazara düşse, parasını da başkası verse, gidip almaz bunlar!