- Malum, Türkiye’den 24 Kasım günü ayrıldık. İki büklüm, on saat yolculuk... Ayaklarım tas kesildi. Üstüne üstlük, iki günlük Pekin gezimizin çoğu da yayaydı. Luyi diye çok seker, çok bilgili ve çok iyi Türkçe konuşan bir rehberimiz vardı. Sonra Yasak Kent, Çin Seddi… Şanghay’a gittik… 29’unda dönüşe geçtik iste. Dün geldim… Dündü değil mi, yorgunluktan zamanı karıştırıyorum.

- Dün, evet.

- Bugün de gazeteden çıkmadan, uyurgezer gibi günü bitirip, seninle buluştum.

Garson gelince, delikanlı kısık sesle sordu:

- Lavabo ne tarafta?

Garsonun gösterdiği kapıya yönelmeden önce masada birlikte oturduğu hanıma:

- Aff edersin, hemen dönerim, dedi.

Kız güldü:

- Çabuk dön. Çin ile ilgili daha anlatacağım çok şey var.

Seda masada yalnız kalınca, sağ elinin uzun parmaklarıyla kızıl saçlarını kavrayıp, hafifçe titreterek arkaya attı. Telefonunu eline aldı, Çin’de çektiği fotoğraflardan hangisinde iyi çıktığını, hangilerini delikanlıya gösterebileceğini seçmeye başladı. Birden gözü Mahmut’un masada bıraktığı telefonuna ilişti.

“Bakayım beni nasıl kaydetmiş” diyerek kendi telefonundaki son aramayı tuşladı.

Ahşap masada, az ötesinde ışığı yanarak titreyen ekrana kafasını uzattı.

“Bas Belası” yazıyordu…

Sadık Söztutan'ın önceki yazıları...

Seda hemen ayaklandı, Mahmut gelmeden kaybolmak için…

Sigarasını, çakmağını, araba anahtarını ve gururundan geriye kalan küçük parçaları toparlamaya çalışarak…