Milli Takıma yabancı...

Spor medyası için bir maçı eleştirmenin en kolay yolu, kadroyu didiklemektir. Teknik sorumlu, bir tercih yapmış ve kaybetmiştir. Peki senin söylediğinin kazanacağını nereden bileceğiz? ... Bence asıl mesele, daha tepede... Hoca tercihinde... Bütün milli başarılarını Türk hocalarla almış bir ülkenin, aylarca yabancı teknik adam peşine düşmesini anlamak zor. Tarih boyunca 23 yerli, 23 yabancı hocamız olmuş; dünya ve Avrupa üçüncülüğümüzün altında Türk hocaların imzası var. Derwall'in, Piontek'in, Hiddink'in yapamadığını Güneş, Terim, Denizli yapmış. Bir yerli hoca, 70 maç sonra gelen 3-0'lık hezimet için, "Normal sonuç. Belki bir golü fazla yedik" demez. Soru net: Hangi ülke yabancı hoca ile dünya şampiyonu olmuştur? E) Hiç biri. ... Yabancı hocada ısrar eden bir İngiltere var; onlar da bir yere varamıyor! Ha, bir de Afrika ülkeleri... ... Milli Takım, -adı üstünde- milli duyguların ön planda olduğu bir takım. Türkçe konuşmadan milli duygu olmaz! Olmuyor. MESUT'UN SUÇU NE? Yedi ay karla boğuşan bir ülke, bir tane bile uluslararası kayakçı çıkaramıyorsa... Üç tarafı denizlerle çevirili bir ülke, bir tane bile "dışarıda" başarılı olmuş yüzücü yetiştiremiyorsa... Yüksek rakımı ve engebeli yapısı ile doğal kros alanı bunca arazisine rağmen bu ülkenin milli atleti Türkçe bilmiyorsa... "Ata sporum" dediği güreşteki tek olimpiyat şampiyonu Türkçe konuşamıyorsa... Daum'un İstiklal Marşı okumasından gurur duyup, Marco Aurelio'nun "Kendimi Türk gibi hissediyorum" sözleriyle gözleri dolanların, Mesut Özil'e kızması pek de tutarlı olmuyor, bu durumda... Trömsö'ye, Livni'ye, Metalist'e, Young Boys'a elenince "Rakiplerimiz gibi bizde de yabancı sınırsız olmalı" deyip, Milli Takım hezimeti yaşayınca, "Her tarafımızı yabancı sarmış abi, bi sol bek bulamıyoruz" diye yakınmak da tutarsızlığın dik alası oluyor tabii...