2002’ye gidelim mi? Gitmesine gidelim de, o coşkulu günleri hatırlamak için en az otuz yasında olmak gerekiyor.
Daha küçük yasta olanlara, bütün bir ülkenin on bir futbolcu ile beraber rakip kalelere gol attığını nasıl anlatayım? Yo, merak etmeyin. Futbol bu öykünün ana yemeği değil, sosu. 2002 Dünya Kupası, Japonya ile Güney Kore’nin çeşitli şehirlerinde oynanıyordu.
Türkiye, arka arkaya “destanlar yazan” çocuklarının o en büyük zaferiyle “tavana vurmuştu.” Ay yıldızlı delikanlılar, Dünya Kupası’nın altını üstüne getiriyordu.
Kosta Rika, Çin ve Japonya’yı geçtikten sonra,22 Haziran 2002 günü, uzatma bölümünde İlhan Mansız’ın attığı “altın golle” Senegal’i devirerek yarıfinale çıkıyordu.
İnsanlar kırmızı beyaz formalarla isine gidiyor, resmî daireler maç saatinde tatil ediliyor, Türkiye “futbol Güneş’i ile” topyekûn gönlünü ısıtıyordu. Dünya Kupası’nda Senegal’i devirip son dört takıma kaldığımız 22 Haziran 2002 günü İstanbul’daki bir hastane odasındayız. Saat farkı sebebiyle Osaka’daki Senegal maçı biraz önce bitmiş. Herkes zafer sarhoşu. Hastanedeki gece nöbetine gelen hemşire, bir numaralı odadan vizite turuna başlıyor. Aa, o da ne? Esmer bir hasta… Asık suratlı... Hatta biraz önce ağlamış gibi. Keyfi yerinde olan hemşire fırsatı kaçırmadı:
- Üzülme Senegalli. Ağlamaya gerek yok.
Türkiye’nin elinden kim kurtuldu ki sizinkiler kurtulsun! Hastanın kaslarını çattıgını görünce, sakanın dozunu arttırdı:
- Bir dahaki maçta da siz kazanırsınız belki… Hem golü uzatmada yediniz, sayılmaz!
Hemşire, serumun ayarıyla oynarken hastanın sinirli bakışlarını yakaladı, üstüne gitti:
- Pardon Tanzanya mıydı yoksa? Biraz sonra hastanın ayak ucundaki dosyasını eline alıp ismi görünce yaptıgı gafı anladı. Gerisini, dostum olan rahmetli Hadi Türkmen bana söyle anlatmıştı:
- Bu konuşma kanıma dokunmuştu, “Ben Türk’üm hemşire hanım Türk!” diye bağırdım.
“Ben, yıllarca yöneticisi olduğum bu aslan parçası futbolcularımın zaferine ağlıyorum!”
Sadık Söztutan'ın önceki yazıları...
