Abdüllatif Uyan

Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık anlatır: "Ben, Ömer bin Hattab ve Osman-ı Zinnureyn, Resulullah'a bazı müşkillerimizi sual edelim diye geldik. Gördük ki kapının önünde koca bir arslan durur.

Resul aleyhisselam buyurdular ki: "Kıyamet günü ben gelirim. Ali de benimle olur. Liva-i hamd'i o tutar. O sancak iki parçadır. Bir parçası sündüs'tendir. Bir parçası istebrak'tan."

Velid bin Ebi Muayt, kâfir olup Hazret-i Osman'ın (radıyallahü anh) ana tarafından akrabasıdır. Hazret-i Ali ile bu Velid arasında anlaşmazlık oldu.

Hazret-i Osman (radıyallahü anh), gündüzleri oruç tutardı. Gece namaz kılardı. Ekseri iki rekât kılardı.

Hazret-i Ali (radıyallahü anh), kölesi Kamber'e "Yâ Kamber! Mescide git ve oradaki insanlara 'İçinizde Osman'ı seven kimse var mı?' diye seslen!" dedi.

Bir sahabi şöyle anlatır: "Bir gün Resulullah Efendimiz, bir cemaatle oturmuşlardı. Ben de onların içindeydim. Hazret-i Osman da geldi.

Hazret-i Hüseyin (radıyallahü anh) rivayet eder: "Hazret-i Osman'ı katledenler/öldürenler, mescitte oturmuş pişmanlıklarını anlatıyorlardı ki, gök yüzünden bir şahıs belirdi.

Bir gün bir kervan Mekke-i Mükerreme'ye ticarete giderken, Medine'ye uğradı. Kervan halkı Hazret-i Osman'ın kabrine yakın geldiler.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), her gece şehri dolaşır, nerede bir noksanlık görse onu düzeltirdi. Bu kadar hassasiyet göstermesine rağmen daima ağlardı.

Bir gün Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) fakirlere yemek yediriyordu. Onlardan biri, oğlunu da getirmişti.

Allahü teâlâ, ateşi, havayı, suyu ve toprağı hazret-i Ömer'in emrine verdi. Nitekim onun hilafet zamanıydı. Medine'de zelzele oldu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), İran'ı fethedip deve ve attan, koyun ve sığırdan, köle ve cariyeden, dirhem ve dinardan çok ganimet getirdi.

Bir gün Resul aleyhisselam evindeydi. Hazret-i Ömer geldi. Selam verip oturdu.

Halife Hazret-i Ebu Bekir "Üsame'ye ihtiyacımız yok... Burada hazır olan asker kâfi gelir. Allahü teâlânın yardımıyla mürtedlerin hakkından geliriz" buyurdu.

Fahr-i Âlem (aleyhisselam) ahirete sefer ettikten sonra münafıklar başkaldırıp Arapların ekserisi dinden çıktı ve aralarında anlaşıp zekât toplayan memurları öldürdüler...

Resûl-i Ekrem hazretlerinin ahirete intikalinden sonra Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh), günden güne zayıfladı... Ve bu hâl gittikçe arttı.

Resulullah Efendimiz ahirete intikal edince Eshab-ı Kiram (aleyhimürrıdvan), acilen halife seçimi işine başladılar. Ensar'dan biri kalktı. Muhacirlere döndü.

Salih aleyhisselamın devesinin bastığı yerlerden kan fışkırıyordu... Ağaçların yaprakları kızardı. Kuyunun suyu kan gibi oldu!

Semudlulardan iki kişi çıkıp "Bu deveyi biz öldürebiliriz!" dediler. Sonra dokuz kişi oldular. Kabileleri dolaştılar.

Reis Cenda îman edince "Semud"lulara gidip "Ey Semud oğulları! Devenin söylediğini söyleyiniz. 'Lâ ilahe illallah Salih Nebiyyullah' deyiniz" dedi.