Abdüllatif Uyan

Hazret-i Hüseyin "radıyallahü anh" henüz küçüktü. Dedesinin evindeydi. Bir zaman sonra annesine gitmek arzu etti. Hava ise yağmurlu idi. Çıksa ıslanacaktı. Efendimiz Onu çok seviyordu. Duâ buyurdu. Yağmur durdu.

Hazret-i Hüseyin "radıyallahü anh" doğduğu zaman Resûlullah efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem", Onu kucağına aldı.

Hazret-i Hüseyin "radıyallahü anh" Resûlullahın "sallallahü aleyhi ve sellem" torunu, Hazret-i Alî'nin ikinci oğludur. Resûlullah Efendimiz her sabah namâzını kıldıktan sonra mübârek yüzünü Eshâb-ı kirâma çevirirlerdi. Ancak bir sabah öyle olmadı.

Şakîk-i Belhî hazretleri anlatıyor: Hacca gidiyordum. Bir yere varınca, orada güzel yüzlü, buğday benizli, yün elbiseli, başı sarıklı ayağı nalınlı bir genç gördüm. İnsanlardan ayrı bir yerde yalnız oturuyordu. Kendi kendime;

Mûsâ Kâzım hazretleri "rahmetullahi aleyh" siyâsete hiç karışmadığı halde Abbâsî halîfesi Muhammed Mehdî Onu Medîne'den Bağdâd'a getirtip hapsetti.

Muhammed bin Yûsuf ile Fudayl bin Iyâd hazretleri "rahmetullahi aleyhimâ", çok arzu etmelerine rağmen bir türlü tanışamamışlardı. Bir gün Basra çarşısında karşılaştılar:

Muhammed bin Yûsuf İsfehânî hazretleri "rahmetullahi aleyh", Tebe-i tâbiînin âlimlerinden olup, ibâdete çok düşkündü. Dünyânın, Allah için olmayan her şeyinden el çekmişti.

Muhammed bin Sükâ hazretleri "rahmetullahi aleyh", Tâbiînden olup, çok ibâdet etmesi, dünyâya düşkün olmaması ve cömertliğiyle tanınmış bir İslâm âlimiydi.

Tebe-i tâbiînden Muhammed bin Nadr el Hârisî hazretleri "rahmetullahi aleyh", Kûfe'nin en çok ibâdet edeni diye tanınırdı. Bir sevdiği anlatır: Bir gün Muhammed'in kabristandan geldiğini gördüm. Yanına gittim. Ve sual ettim:

Mis'ar bin Kedâm hazretleri "rahmetullahi aleyh", Allahtan çok korkardı. Kıyâmet günü hatırına gelince ağlar, orada bulunanlar Onu teselli ederlerdi.

Tâbiînin büyüklerinden olan Sâbit bin Eslem Benânî hazretleri "rahmetullahi aleyh", zâhid, âbid ve müttekî bir zât idi. Enes bin Mâlik radıyallahü anh" Onu çok severdi.

Rebî'a bin Ebî Abdurrahmân hazretleri "rahmetullahe aleyh" Tâbiîn devrinin büyük hadîs ve fıkıh âlimlerindendir.

Nâfi' bin Abdurrahmân hazretleri "rahmetullahi aleyh" Tebe-i tâbiîn'dendir. Kendisi esmer, güzel yüzlü, güzel ahlâklı, yeri gelince mîzaha meyleden, güler yüzlü, hoşsohbet bir zâttı. Konuşurken ağzından misk kokusu çıkardı.

Meymûn bin Mihrân hazretleri "rahmetullahi aleyh" Tâbiînin büyüklerindendir. Bir gün kendisine; "Efendim, arkadaşlarınızdan hiç ayrılmıyorsunuz ve hiç birbirinize küsmüyorsunuz, bu nasıl oluyor?" diye sordular.

Meymûn bin Mihrân hazretleri "rahmetullahi aleyh", ba'zı insanların uygunsuz davranışlarda bulunup birbirlerine küstüklerini duyunca çok üzülür, hattâ hastalanıp yatağa düşer, insanlar geçmiş olsun demeye gelirlerdi.

Meymûn bin Mihrân hazretleri "rahmetullahi aleyh", Tâbiînin büyüklerindendir. Bir gün misâfirleri geldi. Hizmetçisine seslenip; "Misâfirlerimize yiyecek bir şeyler getir" dedi.

Amr bin Cemuh Ensârî radıyallahü anh, bir ayağı sakat bir sahâbîydi. Yine de kaçırmazdı bir harbi. Uhud'a gidileceği zaman, dört oğlu huzuruna gelip; "Baba, sen bu harbe gelme!" diye yalvardılar. Sordu hemen:

Mekke'de, herkesin uykuda olduğu bir sâatte, bir gölge duvar diplerine sine sine ilerliyordu. Uzunca boylu olduğu anlaşılan bu tedirgin karaltı, etrâfı iyice dinledi. Bir tehlike bulunmadığına emîn olunca, önünde durduğu evin kapısını hafîfçe tıklatıp, usulca seslendi:

Tufeyl bin Amr "radıyallahü anh", Mekke'ye geldiğinde müşrikler hemen etrâfını sarıp, "Sakın Muhammed'le görüşme!" dediler. O da kulaklarına pamuk tıkayıp Kâbe'ye vardı. Efendimizi namaz kılarken gördü ve gidip, yakınında durdu. Görünmez bir kuvvetle çekilmişti sanki. Ve olan oldu.

Peygamberliğin ilk yıllarında insanların tek tek Müslümân olmaları, Mekkeli müşrikleri rahatsız ediyordu. Bu yüzden Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" kimse görmemeli, dinlememeliydi. Onun için etrâfına görünmez duvarlar çekiyor, Onu diğer insanlardan tecrit etmeye çalışıyorlardı.