Abdüllatif Uyan

Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin büyüklüğüne inanmayan kimseler vardı o devirde. Mesela bir vali vardı ki, daima bu büyük zatın aleyhinde bulunurdu.

İmam-ı Şarani hazretleri anlatıyor: Bir kimse ticari bir seferden dönüyordu ki, haramiler, onun kıymetli mallarla döndüğünü öğrenip kestiler yolunu.

İmam-ı Şarani hazretleri, Ahmed-i Bedevi hazretleri hakkında şunu anlatıyor:

Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin mübarek türbesinde, her yıl doğum gününde mevlid-i şerif okutulurdu.

Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin vefatından sonra Ebül Kays bin Ketile adında bir âlim Mısır'dan çıkıp, Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin medfun olduğu yere gelmişti.

Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri zamanında Mısır'da baş kadılık yapan Takıyyüddin adında biri vardı ki, Ahmed-i Bedevi hazretlerinin büyüklüğünü bilir, severdi kendisini. Ancak bazıları, iftira atıp dedikodu yaparlardı bu zat aleyhinde.

Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri zamanında, zâlim bir vali vardı. Bu zâlim, bu zatın talebesinden Şeyh Rekin'e bir adamını gönderip; - Bu diyarda, yalnız sende zahire varmış. Gönderdiğim adamla bana bol miktarda gönder, dedi.

Bir gün, Şibli hazretlerine bir kimse gelip; - Efendim, geçim derdine düştüm. Zira aile efradımız kalabalık, ne yapacağımı şaşırdım, diye dert yandı.

Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin bir talebesi vardı ki, adı Abdül'al idi. Bu dünyaya geldiğinde, annesi kundakladı onu. Sonra kucağına alıp bağa gitti.

Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri, yanına gelenlere, konuşmadan önce bir kere teveccüh eder, ne kadar cahil biri de olsa, o nazarla bütün dereceleri geçirirdi.

Seyyid Ahmed Bedevi "rahime-hullahü teâlâ", gece gündüz Rabbini düşünür, Onun muhabbetiyle kendinden geçer ve hareket edemezdi.

Seyyid Ahmed Bedevi "rahime-hullahü teâlâ", sülale-i Resulden olup, kerametleri meşhurdur. Hem seyyiddir, hem de şerif. Gençliğinde, babasıyla Mekke'ye gitti.

Zünnun-i Mısri hazretlerine bir gün bir Müslüman gelerek;

Zünnun-i Mısri "rahime-hullahü teâlâ", çok ibadet yapar, nefsinin tek bir arzusunu yapmazdı. O yerin, sirbaç diye bir mahalli yemeği vardı ki, çok sevilen bir yemekti o yörede. Onu ne zaman yemek istese, kendi kendine; "Ey nefsim, eğer şunu yaparsan, onu sana yediririm" der ve o hayırlı işi yaptırırdı nefsine.

Zünnun-i Mısri hazretleri zamanında Mısır'da zengin bir adam, kendisine çok güzel bir kâşâne yaptırmıştı. "Ne güzel oldu" diye etrafında geziyordu ki, Zünnun-i Mısri hazretleri gördü onu.

Zünnun-i Mısri "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir kimse vardı ki, bunun işi, her yeri gezip tanışmaktı insanlarla. Bir gün de Zünnun-i Mısri adını duydu. - Bu zat, Mısır'da yaşayan ve İsm-i azamı bilen bir evliyadır, dediler kendisine.

Zünnun-i Mısri hazretleri, henüz doğru yolu bulmamıştı ki, bir gece fakirlerle sabahlamıştı bir yerde.

Zünnun-i Mısri "rahime-hullahü teâlâ", gemiyle yolculuğa çıktı bir gün.

Bir gün yaşlı bir kadın, telâşla Zünnun-i Mısri hazretlerine gelip; - Efendim, oğlumu kurtarın! diye yalvardı.

Zünnun-i Mısri "rahime-hullahü teâlâ", evliyanın büyüklerindendir.