İsmail Kapan

Türkiye'nin, ekonomik sıkıntıları aşmak için sürdürdüğü kaynak arayışı ile ilgili olarak hemen her gün bir şeyler söyleniyor, yazılıp çiziliyor. Bu hükümetin işbaşına geldiği günden beri, önemli bir kaynak olarak, orman vasfını kaybetmiş arazilerin satışından elde edilecek 25 milyar Dolar civarındaki bir gelir üzerinde duruluyor... Bakanlar Kurulu'nun dünkü toplantısında da bu konu yine gündemde idi.

Her tabii afetten sonra yaşanan perişanlık tablosu değişmiyor. Bu perişanlığa gösterilen tepki biçimi de değişmiyor. Söylenen şeyler aşağı yukarı aynı kelimelerden meydana geliyor; "Sorumsuzluk, hırsızlık, denetimsizlik, ahlaksızlık, kokuşmuşluk vs..." Bunları seslendirmek dertlere çare olmuyor. Ancak geçici bir süre için kamuoyunun oyalanmasını sağlıyor belki, o kadar... Ardından eski tas eski hamam!

İnsan ne yazacağını bilmiyor... Hem yazsanız ne olacak? Yıllardır, on yıllardır tekrar eden olaylarda bir değişiklik var mı? Bir kısmını tarih kitaplarından okuduğumuz, bir kısmını da yaşadığımız veya takip ettiğimiz depremlerde hep aynı manzaraları müşahede etmiyor muyuz? Deprem sonrasında yetkili ve etkili zevatın kullandığı kelimeler hep aynı değil mi? "Devletimiz güçlüdür, yaralar sarılacaktır, devlet bütün imkanları ile seferber olmuş durumdadır vs. vs..."

1960'lardan itibaren siyasi iktidarların maruz kaldığı siyasi alan daralması, aynı zamanda Türkiye'nin önünü tıkayan en önemli faktör olmuştur. 1961 Anayasasının, darbe ile devrilmiş bir siyasi iktidara tepki ortamında ve askeri yönetimin kontrolünde hazırlanmış olması, yürütme gücünün, daha doğrusu yasama ve yürütme güçlerinin önemli ölçüde sınırlandırılması sonucunu getirmişti...

Başlıktaki soru bazılarına safça yahut cahilce gibi gelebilir! Doğrudur, ama bazen iyi bilinen ya da bilindiği zannedilen şeylerin de irdelenmesi gerekiyor. Anayasa'nın 118. maddesi apaçık ortada iken, (Milli Güvenlik Kurulu nedir, ne iş yapar?) sorusunu yadırgayanlar, haklı olabilir. Ama bunlar, şu günlerde piyasa beklentileri dahil, neden herşeyin gelip de bugünkü toplantıda düğümlendiğini veya öyle gösterilmek istendiğini de açıklamak durumundadır.

Bugünlerde yine bazı gazete ve televizyon haberlerinin ayarı kaçmış görünüyor... Yabancısı olmadığımız bu tür haberlerin dönem dönem özellikle körüklendiğini artık bilmeyen yok. Bilmeyen yok da, buna rağmen bu çeşit haberler kamuoyunu nasıl bu kadar derinden etkileyebiliyor? Hatta bunlar gerekçe gösterilerek protestolar, uyarılar, muhtıralar vs. yürürlüğe konulabiliyor? Daha açıkçası bu tür haberler, nasıl oluyor da rejimin tehdit altında olduğuna dair delil gibi kabul edilebiliyor? Üfürme haberlere, yalan haber, palavra haber, asparagas vb. gibi pek çok isim verebileceğiniz gibi, yukarıdaki sorulara da pek çok benzerini ilâve edebilirsiniz.

Türkiye'de, en ciddi, en önemli, en kapsamlı, en kritik (başka sıfatlar da ekleyebilirsiniz!) tartışmalar, ne yazık ki hep anlık ve günlük olarak yapılır. Ve bu tartışmaların yayılma dalgaları ile süresi, cereyan ettikleri an veya gündeki "konjonktür"e göre, bir de medyanın iltifatına bağlı olarak değişir.

Son günlerde, iktidarın icraatının askerler tarafından izlendiğine dair haberlerin sayısı arttı. Hatta bu "izleme" sürecinin tamamlandığı ve sıranın "uyarma"ya geldiği de yazıldı. Bu tür haberlerin yaygınlaştığı sırada, Özal'ı anma programı çerçevesinde, Malatya Belediyesi'nin davetlisi olarak, aynı zamanda memleketim olan bu şehrin merkezinde ve köylerinde yaklaşık bir hafta süre ile halkın arasına karıştım. Hemşehrilerimle hem hasret giderdim hem de aktüel olayları onlarla birlikte tartışıp konuştum. Ve bir kere daha gördüm ki, halkımız siyasi ve sosyal olayları çok yakından izliyor. Hatta bunu sadece izlemek tabiriyle anlatmak yetersiz kalır...

İki yıl iki ay önce yani 17 Şubat 2001 tarihinde, Milli Güvenlik Kurulu toplantısında, sebep ve saikleri hakkında bol ve fakat muhtelif rivayetlerin bulunduğu, anayasa kitapçığının fırlatılması dolayısıyla, Türkiye Cumhuriyeti Devleti, milli gelirinin dörtte birini kaybetme sürecine girmişti... Bir hafta içinde, dolar 700 bin liradan bir milyon yedi yüz bin liraya fırlamıştı. Krizin sonucu olarak o yıl hazine 55 milyar dolarlık kayba uğramıştı. Yani milli gelirimiz 202 milyar dolardan 148 milyar dolara inmişti...

Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin 23 Nisan 1920'de açılışının 81'inci yıldönümünü milletçe kutluyoruz. Daha nice yeni yıllara, sulh ve sükun içinde erişilmesini temenni ederim. Meclisin açıldığı günlerde, ülkenin birçok şehri, limanları ve demiryolu istasyonları, Avrupalı emperyalistler tarafından işgal altında tutuluyordu. İzmir'e asker çıkaran Yunan-İngiliz koalisyonu, batıdan doğuya, Batı Anadolu'yu vahşice işgal etmekte, İtalyanlar Antalya ve civarında sinsice yayılma hazırlıkları yapmakta idi.

Türkiye'de medya, sürekli olarak polemik ve spekülasyolarla meşgul olduğundan işin esasını hep gözden kaçırıyor. Durum böyle olunca da, halkı aydınlatmak şöyle dursun tam aksine kafasını da karıştırıyor...

Bugün 17 Nisan 2003... Merhum Turgut Özal'ın vefatının onuncu yıldönümü. On yıl ne de çabuk geçmiş! 17 Nisan 1993'ü bugün gibi hatırlıyorum. Saat saat, dakika dakika... Önce rahmetlinin hastahaneye kaldırıldığı haberi, derken vefat haberi ve sonrası... Ekranlara yansıyan halkın duyguları, gözyaşları... Dualara karışan ve günlerce devam eden gözyaşları.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, önceki akşam İstanbul'da toplanan Dünya Haber Ajansları Zirvesi öncesinde yaptığı açıklamada basın mesleğinin önemi ve bu meslek mensuplarının yüklenmek durumunda olduğu sorumluluklar hakkında, genel çerçevede görüşlerini bildirdi. Bu açıklamada Başbakan'ın belirttiği hususlar aşağı yukarı basın meslek ilkelerinin tekrarı mahiyetinde olduğundan, tartışmaya açık yanı bulunmuyordu.

Güney Kıbrıs Rum Yönetimi, yarın Atina'da ala-i vala ile Avrupa Birliğine tam üyelik için imza atıyor. Hem de bütün Kıbrıs adasını temsilen!... Türkiye'nin bunu önlemek için gösterdiği son dakika çabaları bir sonuç vermedi. Tıpkı Rauf Denktaş'ın iş işten geçtikten sonra Rum Toplumu Liderine Maraş'ı teklif etmesinden hiç bir sonuç alınamadığı gibi...

Çok önemli tarihî eserlerin bulunduğu Bağdat Arkeoloji Müzesi'nin yağmalandığını, nadide el yazması eserlerin bulunduğu bir kütüphanenin yakılarak tamamen imha edildiğini ekranlardan izleyince, aklıma derhal Moğol istilası geldi.

Saddam rejimi, tam iki defa Amerika'ya kolay zafer kazandırma misyonunu ifa ettikten sonra tarihin çöp sepetini boyladı! 1991 Körfez savaşında ve şimdiki Irak istilasında, tek bir uçak dahi kaldıramayan, tam tersine koalisyon güçlerinin işini kolaylaştırmak için her şeyi yapan, en sonunda kendi süfli hayatının bağışlanması için ülkesinin ve bütün Arap âleminin onurunu da satan despot ortalıktan toz oldu.

Amerika'nın Türkiye'ye vereceği bir milyar dolarlık hibe, veya bu hibeye dayalı sekiz buçuk milyar dolarlık kredi, Türkiye'nin tek taraflı olarak Kuzey Irak'a girmemesi şartına bağlanabilirmiş!.. ABD Senatosunda alınan bu kararın uygulanıp uygulanmaması prosedür gereği Başkan Bush'un yetkisinde olacakmış... vs. vs.

ABD ve İngiltere'nin Irak'ta sürdürdüğü gayri meşru savaş iyice zıvanadan çıktı... Başından beri, misket bombalarıyla, gelişigüzel füze atışlarıyla sivillere büyük zarar veren koalisyon güçleri, son günlerde medya mensuplarına karşı başlattığı saldırılarla adeta katliam yapıyor!

Irak savaşı başladığından beri, her gün yönünü ve hedefini şaşıran füze ve bombaların hikayesini dinleyip duruyoruz.. Savaş haber ve propagandasının fazlaca etkisinde kalmak iyi bir şey değil. Zira cambaza bakarken, cebindeki cüzdanının maharetli parmaklar arasında kaydığını fark edemeyen vatandaş gibi, bazı önemli şeyler de dikkatlerimizden kaçıyor olabilir...

Anadolu'da, baştan aşağı yalan olan, yahut içinde pek çok yalanın yer aldığı bir hikayeyi nitelemek için çok kullanılan bir tabir vardır; "KÖKÜ YALAN..." Irak savaşı için de, Amerika ve İngiltere'nin başından beri söylediklerini, (kökü yalan...) tabiri ile anlatmak en kestirme yol olsa gerek.