Mehmet Oruç

Hazreti Haccac bin Ilat, Mekke müşriklerine, Müslümanların yenildiğine dair aslı olmayan haberini verdikten sonra, onların sevinçli ve memnun durumlarını fırsat bildi. Onlara, "Mekke'deki alacaklarını toplamak için kendisine yardımcı olmalarını, mağlup olan Müslümanların mallarını, başka tüccarlar gidip satın almadan önce, hemen oraya varıp, kendisinin alacağını" söyleyerek, onların vasıtasıyla, alacaklarını ve orada bulunan mallarını topladı. Mekke'deki zevcesine de aynı şekilde söyleyip, ondan da mallarını aldı.

Haccac bin Ilat, Süleymoğulları kabilesinden bir cemaatle birlikte, Mekke'ye doğru yola çıkmıştı. Issız ve tehlikeli bir vadide bulunuyorlardı. Arkadaşları ona, "Emniyetimiz için bir şeyler yap!" dediler.

Ebu Süfyan bin Hâris, Resulullahın kendisini affetmesini anlatmaya şöyle devam etti: Her konaklanılan yerde, kendim Resulullahın kapısında duruyor, oğlum Cafer de ayakta dikiliyordu. Resulullah beni gördükçe, yüzünü benden çeviriyordu. Ezahır yokuşundan Mekke'nin Ebtah vadisine inince, Resulullahın çadırının kapısına yaklaştım. Bana baktı. Bu bakış, Onun, bana ilk yumuşak bakışı idi. Kendisinin gülümseyeceğini de ummaya başladım.

Ebu Süfyan bin Hâris, Müslüman olmasını anlatmaya şöyle devam etti: "Resulullah aleyhisselamın akrabası olduğum için, benim Müslüman olmama, Resulullah efendimizin de, eshabının da son derecede sevineceklerini sanıyor ve şüphe etmiyordum.

Ebu Süfyan bin Hâris anlatır: Rum Kayserinin huzuruna çıktığımda bana, uzun uzun Hazreti Muhammed'den bahsedip getirdiği dinden sorular sordu. Rum Kayserinin yanında, ne İslâmiyetten kaçıldığını, ne de Muhammed'den başkasının tanındığını gördüm! Bunun üzerine, kalbime, İslâmiyet sevgisi girdi. İçinde bulunduğum müşrikliğin batıl ve boş olduğunu anladım.

Bütün olumsuzluklara rağmen, ümitsizliğe kapılmadan, elimizden geldiği kadar kendimizi ve çocuklarımızı bu tehlikelerden korumaya çalışmamız lazım. Zamanımız, ne kurtarabilirsek kârdır zamanı. İslam büyüklerinin dediği gibi, bir şeyin hepsi ele geçmezse,tamamını da elden kaçırmamalıdır...

Ebu Süfyan bin Hâris Peygamberimizin akrabası idi. O'nu insanları İslama davete başlamadan önce de, pek çok severdi. Fakat, Resulullah efendimiz davete başlayınca, önce çok düşman olmuştu.

Hz. Abbas bin Ubade, Akabe'de biat ettikten sonra, Peygamberimizden ayrılmamış, Mekke'de kalmıştı. Peygamberimize hicret izni gelince, o da Medine'ye hicret etmiştir. Bu sebeple kendisine, "Ensarın muhaciri" denilmiştir.

Hazreti Abbas bin Ubâde, Peygamber efendimizin insanları dine davetini duyunca, Müslüman olmak için koşarak gelen Medineli ilk 12 kişiden biridir. Birinci Akabe biatında Müslüman olan altı Medineli, ikinci sene yanlarına altı arkadaş daha alıp, oniki kişi olarak Mekke'ye geldiler.

Bedir Savaşında esir olan Hz. Abbas'ın fidyesini kölesi Ebu Rafi getirmişti. Bundan sonra Hz. Abbas onu Peygamber efendimize bağışladı. Ebu Rafi bundan sonra bir daha geri dönmeyerek, daima Peygamber efendimizle beraber oldu. Resulullahın himayesinde olup, devamlı sohbetinde bulunan Eshab-ı Soffa arasına katıldı.

Bedir Savaşı olmuş, müşrikler mağlup olarak Mekke'ye dönmüşlerdi. Hz. Abbas'ın kölesi Ebu Rafi, bu sırada Zemzem kuyusunun yanındaki odasında kendi işi ile uğraşıyordu. Yanında Hz. Abbas'ın hanımı Ümm-i Fadl da vardı.

Uhud Harbi sırasında, Katade bin Nu'man, Peygamberimize bir yay hediye etmişti. Peygamberimiz de yayın baş kısmı eskiyinceye kadar bu yay ile müşriklere ok atmıştı. Sonra yayı tekrar Katade'ye iade etmişti. Katade de bu yay parçalanıncaya kadar düşmanlara ok attı. Yay parçalandıktan sonra da, sapı ile Peygamberimizin önünde durarak, Ona hücum eden müşriklere karşı vücudunu siper etti.

Hazret-i Ali'nin annesi, Fatıma binti Esed üstün bir ahlaka sahipti. Güzel ahlakı vardı. Yaşayışı mükemmel, Resul-i Ekrem efendimizin yanında itibarlı bir hanımefendi idi. Peygamberimizin sevgisine kavuşma bahtiyarlığına erişmişti.

Manevi değerlerimize sahip çıkmak, bunları öğrenmek, yaşamak ve çocuklarımıza yaşatmakla olur. Ecdadımızın bize naklettiği bu değerlerimizi bizden sonrakilere aktarmazsak ahirette bunun hesabı bizden sorulur...

Hazreti Ali'in annesi Fâtıma binti Esed, İslâmın başlangıcında Müslüman olmuştu. Resulullah efendimiz, İslâmiyeti, önceleri açıktan açığa bildirmedi. Üç yıl bir gizlilik devresi geçti. Tedrici, yani yavaş yavaş bir yol takip ediliyordu.

Sürâka bin Mâlik, Resulullah efendimizi takipten geri döndükten sonra Müslüman olmasını ve şahit olduğu olayları şöyle anlatır:

Kuma gömülmekten kurtulan Sürâka bin Mâlik, iyice anladı ki, Hz. Muhammed bu hâdiselerde dâima korunuyordu. Bütün bunları gördükten sonra dedi ki:

Müşriklerin ileri gelenlerinin vadettiğ yüz deveyi almak aşkıyla yanan Sürâka bin Mâlik, başka bir şeye aldırmadan atına bindi ve koşturmaya başladı. Fakat Sürâka'nın atı tökezleyerek yere düştü ve kendisi de yuvarlandı.

Müşrikler, Mekke'de, başta Peygamber efendimiz olmak üzere Müslümanlara hayat hakkı tanımamaya karar verince, Allahü teâlâ, Habîbine Medine'ye hicret etmesi için izin verdi. Bunun üzerine Resûlullah efendimiz hazırlığını yapıp Hz. Ebû Bekir'e, beraber hicret edeceklerini bildirdi. Hz. Ebû Bekir'in gözlerinden sevinç yaşları aktı. Çünkü Kâinatın efendisiyle böyle bir yolculuk yapmak, herkese nasip olmazdı. Hz. Âişe vâlidemiz bu sevinci şöyle ifade eder: "O güne kadar, bir kimsenin, sevincinden dolayı bu derece ağladığına şâhit olmamıştım."

Peygamber efendimiz hicretten bir yıl önce Tâif'e gidip, oranın halkına bir ay nasîhat edip, onları îman etmeye dâvet etmişti. Tâif halkından hiç kimsenin îman etmemesi ve sıkıntı vermeleri üzerine Mekke'ye dönmüştü. Fakat üzücü olaylar burada da devam ediyordu...