Muammer Erkul

Sadi-i Şirazî'yi çok severim... Ben de onun gibi inanırım ki; küçük hikâyeciklerle çok şeyler anlatılır. Ve o konuşursa, ben susarım: ..... KÖLE Bey, kölesini satılığa çıkarmıştı. Tellal bağırırken, köle çekinerek yaklaştı sahibine ve; -Efendim, dedi... Siz benden daha iyi bir köle bulabilirsiniz, fakat ben sizin gibi bir efendi bulamam... Lütfen beni satmayın... Kölenin sözleri yüreğini titretti adamın. Satmaktan vazgeçti.

Oda çantasından bir kitap çıkardı, okumaya başladı... Daha doğrusu ben öyle sanmışım. Çünkü biraz sonra fark ettim ki; elindeki kitabın arasında gazete kupürleri var, onları okuyor...

Bizim gibi ismi cismi belli olmayan bir "kendihalinde"nin, birkaç sene içinde "yazar" olarak anılmaya başlamasının en önemli sebeplerinden biri; okuyucu mektuplarıydı... Bu mektupların verdiği mesaj o kadar önemlidir ki; yazı yolculuğunda insanın ardını güvenli, önünü açık kılar...

OBeni silO zamanlar da arabamı şöyle pırıl pırıl parlatarak dolaşmaya pek zamanım olmuyormuş ki; bir yandan bunu başarabilenleri takdir ediyor, diğer taraftan da benim gibi bir sahibe düşmüş olan "zavallı" vasıtaları kolluyordum, trafikte... Hani şöyle, üzerine; "BENİ YIKA" falan yazılmış olan arabaları!..

İster kral olsun, ister peygamber... İster efendi olsun, ister köle... İster müdür olsun, ister memur...

Şimdi size bazı isimlerden bahsetsem ve "aralarında tanıdığınız var mı" dersem çok ayıp olacağından; bu isimlerden, duymamış olduğunuz var mı, diye soracağım... Buyurun: Mütefekkir, ideâlist eğitimci ve sosyolog S. Ahmet Arvasî... Geleneği ve 'nesillerin rûhunu' geleceğe taşıyan, Türk edebiyatının usta tahlilcisi Prof. Dr. Mehmet Kaplan... Modern Türk romanının güçlü ismi Tarık Buğra...

Benzer *ikâyeleri çok okuduk, ama fark etmedik! Bu da onlardan biri, ama farkı yakın çevremizden olmayışı; gazeteci, mü*endis, bilgisayar tamircisi filan değil... E zaten anlatıp alay etmek için de biraz bizim uzağımızdan olması lazım, değil mi?.. Evet, *ikâye gerçek; ama ka*ramanların isimlerini uydurmak lazım... Ninenin ismi *anım olsun *adi, ineğinse Sarıkız... Ve böylece *ikâye başlasın...

(Son boks gecesinin ardından) Boks müsabakaları yaklaşık otuz sene aradan sonra yeniden izleyici buluyor, tekrar seviliyor, taze bir hevesle yazılıp konuşuluyor.

Adam hasta... Komada... Cihazlara bağlı halde can çekişmekte... Fakat sövmekte... Kime? Kendi fişini elinde bulundurana! Onun haline acıyıp, durumunu hastalığına verip, söylediklerini duymazdan gelenlerin sükûnetini ise kendi haklılığına saymakta...

Sen, kimin koluna girdin de; "Bak buraya basarsan patlarsın, çünkü mayın döşeli... Bak şu yöne gidersen vurulursun, çünkü atış menziline girersin... Bak şu hareketi yaparsan yanlış olur, çünkü savaşın da kuralları var" dedin? Savaşan adamın koluna girmek için; savaş yerinde olmak lazımdır... Savaşan adamın koluna girmek; onun savaşının haklı veya haksız olduğuna hükmetmek değil, başına gelecek olanlardan dolayı ona acımaktır...

Kahramanlar üç çeşittir: Savaştan önce kahraman olanlar... Savaşta kahraman olanlar... Savaş bittikten sonra kahraman olanlar... Savaş bittikten sonra kahraman olanlar; tam bir kahraman gibi dimdik ayakta dururlar... Tuzları kurudur ve şimdi akıl verirler herkese, hüküm verirler âleme...

Ben bahçe kapısından dışarı çıktığımda, o el arabasını sürerek aşağı iniyordu... Gözleri bir hoş ama sıcacık bakar. Arabayı yolun ortasına, öylece bıraktı. O bana doğru, ben de ona doğru yürüdük...

"İkinci Lale Devri" isminde bir yazı yazmış ve iki kere yayınlamıştım. Lale Devri; zarurî ihtiyaçlarını halletmiş, büyük ölçüde ferahlık içindeki bir toplumun, yoksulluk zamanlarında "lüks" olarak algılanan konulara da eğilmeye başladığı dönemlerdir...

Sanırım alıştık artık... Bize sıradan gelmeye başladı şu haber: "Askerlerimiz gene şehit edilmiş..." Buradaki "gene" iki manaya geliyor ve ikisi arasında uçurumlar var. Biri, bu artık bardağı taşıran son damla, anlamında... Diğeri umursamazlık!..

"Bütün ahaliye buyruğumdur: Herkes Ulu Cami'de toplana... Vesiletü'n Necat, bu ümmete bizden hatıra kala... Bunu yazan ve severek okuyan ve dinleyenler iki cihanda aziz ola..."

Sıcağın öfkesi ikindiden sonra kesilmiş... Beykoz Kasrı'nın bulunduğu tepenin ardından gelen rüzgâr; yüksek ağaçların arasından kendine patikalar bulup sahile iniyor... Sonra da deniz kokusuna bulanıp, yüzümüze üflüyor! Denizin olması, ayrı bir güzellik... Yürümek de güzel sahilde, oturmak da, balık tutmak da...

Çiçekler, "hortumları" neden sever bilir misin, diye sordu dedem... Ama cevabını da hemen yine kendi verdi: Barajlar "çiçekleri" sevdiği için!..

(Geçenlerde çıkan "İp" isimli yazımız, 9 sene önce yayınlanmış "İpi tut" isimli eski bir yazımızı hatırlattı bir eski okuyucumuza. Ve "Umut ipi" başlığı altında neşrettiğimiz (ve okuyor olduğunuzu umduğum) bu yazışmalar geldi ardından... Bunları; elinde bir tek tane bile ip olan kimsenin, onu uzatması için yayınlıyorum... Sen uzat, tutar biri; bilsen de bilmesen de... Balık bilmese de; Hâlık bilir elbette...)

Bu yazının bir öncesi vardı ve sonrası olacak. Onları da okumanızı tavsiye ederim. Mektubumun cevabı geldi. Yayınlıyorum: .......... 18 Mart 1998'di gazetedeki yazınızın tarihi. 9 yıl olmuş... Sizin yazınızdan sonra cesaretlendim.

Uzun yıllardır buradayız. Hiç bir yarışmaya katılmadım ve ödül almadım... Fakat daha önce de söylemiştim "ödüllerimin" ne olduğunu. Merak ediyor musunuz? İki gün önce, yani Cuma günü bana gelen bir mektubu sizinle paylaşıyorum: