Muammer Erkul

Ne zaman bir sıkıntısı olsa... Ne zaman yorulsa, bunalsa, üzülse veya kendini yalnız hissetse... Ne zaman bir güzellik görse, sevinse, içi içine sığmaz olsa hep bir resim çıkartıyordu cebinden; ona bakıyor, onunla konuşuyordu...

Şu an, Çamlıca Tepesindesin... Belki şimdiye kadar ayağının değdiği, ve üzerinde durabildiğin en yüksek noktadasın...

Çok şaşıracaksınız!.. Görüp bildiğimiz her şeyi, kendi zamanımızda yaşayanlar dün yaptı sanıyoruz ya... Halbuki dedelerimiz de neler yapmışlar neler...

Çocuklukta alınan bilgiler mermere kazınmış gibiymiş Yaşlılıkta alınanlar suya yazılmış gibi.

Bunu yüz kere yazsak yeridir: Bir gün, sağına ve soluna doğru uzayan iki yolun başında duruyor olacaksın.. Tam karşındaki üçüncü yoldan biri gelecek...

Filmin özeti şöyle: İntihar ettiği için başı kesilen bir kadının nalbant kocası, köyün papazı kendisine; "Haçlı ordusuna katıl ki karını ve kendini affettir. Karın cehennemde başsız olarak ne yapacak" diye baskı yapınca, onu öldürüp; gelirsen baban olarak seni de Kudüs'e götürürüm, demiş olan bir baronun peşine takılmış... Oğlunu korumak için çarpışırken yaralanıp ölen babasının nişanları da kendine kalmış... Ve Messina (İtalya)dan bindiği gemiyle "Cennet'in Krallığı" Kudüs'e doğru yola çıkmıştı.

Bursa kuşatma altındaydı.. Çadırın önünde duran at soluyordu... Telaşla yere atlayan süvari, az sonra huzurdaydı... -Pederiniz sizi emreder, dedi. Derhal gidelim!..

Osman Gazi Yenişehir'i merkez yapmış, burada ikamet ediyordu. Bir gün, Germiyan tarafından birisi; -Buranın pazar bâcını bana satın, dedi.

Bir martının daha uzuyor gölgesi denizde... Bir güneş daha soğuyor, düşünce ufkunun en batısında... Bir baba daha tutunmaya çalışıyor kızının koluna, düşmemek için ve düşmesin diye!..

Geçen hafta bugün size köpeğimden ve yine aynı yazıda, başka bir şehirde yaşayan arkadaşımdan bahsetmiştim. Bir haftadır eğer benimle olsaydınız, inanın hayret ederdiniz; bu yazıyla ilgili olarak kaç defa arandığıma... Sevindim de aslında diğer yandan; demek ki köşemiz okunuyormuş...

Kir, pas ve yağdan mı; yoksa sadece, bunca yıldır üstünde tepinmiş olan zamandan mı böyle karardığını anlamadığım bir masa... Masanın ortasında; "demir, çivi, tel ve biraz da tahta" olarak hatırladığım "çok önemli" bir makine...

Edirne'ye varmak üzereyken güneye saptık. Yarım saat kadar süren bu yol bizi Ergene ırmağı üstüne kurulmuş upuzun bir köprünün başına getirdi.

Satın aldığım kömürün parasını ödemeye gittiğim zaman istemiştim onu Musa'dan... -Dişi ama, dedi.

Yırtınanlar var; "vay efendim neden böyle oluyor" diye, daha beter olsunlar/olacaklar!.. Ne oluyor ki; "bahar gelince tohumların çıkmasından" başka?..

Yaşımız küçüktü veya büyüktü; ama bizler, pek çoğumuz o günleri yaşadık...

Haber vermek için koştular... -Seninki gelmiş bak, kapında ağlıyor!.. Dediklerinde, sordu Leyla: -Ne istiyormuş gene, niye ağlıyormuş?..

(Sıcacık ummayı, ve soluksuz beklemeyi kim bilir; ben kadar, ve mezarında dua bekleyen bir anne kadar?!.)

Ölümden zor olan; işte bu!.. Anlatılmaz, çünkü ömür bitimli. Peki, ya aşk?..

Bir varmış, bir yokmuş... Ülkelerden birinin hükümdarı, bir gün şöyle emretmiş: -Yarın sabah, bütün sokak başlarını tutun... Kim çıkarsa "çocuğunu" almadan evinin kapısından, hemen geri yollayın... Çocuğunu evde bırakanları, çocuğunu terk edenleri, çocuğunu kaybedenleri asla dışarı çıkartmayın!..

Hadi bebeğim... Bir kaşık çorba al, tamam... Hadi ama, gel artık; aç bakayım ağzını, hammm diye...