Muammer Erkul

Üç çeşit insan var yeryüzünde; Yüzme bilenler... Yüzme bilmeyeler... Ve suda boğulanlar!

Sakalları iğne ucu gibi batan çenesini avucuna koymuş, çerez tabağından saçılan tuzlu fıstık ve leblebilerin arasına da dirseğini dayamış halde; yarısı dolu bir büyük bardağın başında, yaylı kapının ardından gelen müziği dinliyordu...

Hani bütün sesler ayyuka çıkar bazen; Hani hepsi birden, Hani hepsi en yüksek perdeden, Ve hani hepsi kendini paralarcasına...

Hamdi Döker, Feza Toker, Volker Tittel, Oliver Munch, Karl-Heinz Bochnig, Demir Demirkan... Adı biraz arkada kalanlar... Ve/ama özellikle de yönetmen Tolga Örnek içindir bu yazı; dünyanın bütün kıtalarındaki sinema seven, tarihle ilgilenen ve özellikle Gelibolu toprağına kendi (atalarının) kanından kan damlamış olan cânlar adına!..

Bunca yıldır benim (veya bir başkasının) Altıyol meydanındaki boğa heykeli gibi; aynı renkte, aynı tonda, aynı boyda, hiç kıpırdamadan durduğumu sanan varsa feci halde yanılıyor...

Bir zamanlar mahallemizde üç beş tane vardı. Sizler de benim gibi yapın; eski bir konağı ve bu konağın odalarını gözünüzün önüne getirin...

Belki hiç topaç çevirmemiş olanlar vardır aranızda, ama fırıldak görmeyen yoktur. Gezerek veya olduğu yerde fıldır fıldır döner bunlar, sivri uçlarının üstünde...

Görürsün; uçuk mavi gök içinde uçar, salkım saçak... Görürsün; gönüller gibi hür ve hürriyet kadar ferah olduğunu... Görürsün; bir bayrak kadar renkli ve o bir kadar sen ve sendendir...

Birine "sevgi yazarı" derlerdi; o da garip, aldanırdı bunlara...

Çok kişinin malumudur, meşhur yazara diyorlar ki; -Yahu sen şu kara kuru, eciş bücüş kadının nesine vurulup da böyle güzel aşk şiirleri yazabiliyorsun?..

Her bir yağmur damlası öpmeye çalışarak dudaklarından çaresiz kapanır ayaklarına... Şimdi ben yağmur olsam; Ve her bir damlamla dokunsam saçlarına, dudaklarına...

Hep varmış ve hep vardı, her zaman var olacak, Kitap olmadığı gün kıyametler kopacak!.. Daha çok ve hatta hep kitaptan bahsetsek hoşuma gider, fakat başka konu yazacak yer kalmaz bize...

Eskiden muhabbet kuşlarını çok akıllı zannederdim... Şimdi? Akıllandım!

Tekerlekli at olabilir mi sizce?

-Aşkla çıkılacak yolculukların ilk durağı her zaman şiir olmalıdır. Has şiiri arayan okuyucuya "ışık alfabesini" sunmak ise şairin işidir.

Güneş, dünyanın arkasında iken... Sanki karanlık suratlarda bile gezinen kan damarları gibi; yeryüzünün karanlığında dolaşarak şehir şehir, sokak sokak, kapı kapı ışık ve ısı dağıtan tellerin de irtibatı kesiliverir bazen, enerji santraliyle... İşte o zaman; Bazı ellerde mumlar belirir...

Mübarek olsun; bugün bayram. Büyüklerin ellerinden öperim, küçüklerin ise gözlerinden... Bugün bayram. Büyüklerden şeker alır, küçüklere dağıtır; nasiplenirim işte aradan!.. Bugün bayram... Yıllardan beri bakışırız buradan. Bu köşeden göz göze bakışır, ama gönül gönüle görüşürüz... Değil mi?

Hatırlayan vardır, daha önceki bayramlarda da yazmıştım bunu. Sözümü tutmuş adamcağız, kurbanını saksıda kesmeye çalışmamış. Peki ne yapmış? Banyoda kesmeye çalışmış! Haydaaa!..

Bizim Peygamberimizin yolu aşk yoludur. Biz aşk çocuklarıyız. Aşk bizim anamızdır.

Şu an.. Ağzımda... Son günümün, son günaydınının son harfleri. Hem de, bir fıstıklı çikolatanın son parçası tadında,, ..sen tadında!..