Muammer Erkul

Çok hoşuma giden bir hadise dinlemiştim... İyi anlamak lazım; ki birçok problemin cevabıdır, pek çok derdin ilacıdır...

Aç parantez, yaz bir tarih (....-....)

Sanırım son yediği tatlı kuruyup yapıştırdığı için; dudakları açılmakta zorlanıyordu...

Yüce Fatih ki (şefaatini niyaz ederiz) huzuruna bir çobanı kabul buyuruyor. Çoban, gönlünün ve cihanın sultanının önüne bir çıkın açarak; "Size hediye getirdim Sultanım" diyor.

Mübarek olsun; bugün bayram. Büyüklerin ellerinden öperim, küçüklerin ise gözlerinden... Bugün bayram.

Beklemeyi... Ve özlemeyi kim bilir?..

Ben daha önceki bayramlarda da yazmıştım, bunu. Sözümü tutmuş(!) adam ve saksıda kurban kesmeye çalışmamış.

(Özellikle de şehirlerde yaşayan dostlar; Bu soru geçen senelerde de kafanızı karıştırıyordu, değil mi? Halbuki ben, daha önce de aynı şeyleri söylemiştim...) urban işini ne yapacağız?..

Kendini bir masal âleminde kabul et... Bilinmez zamanlardan bu güne uçan sahipsiz kâğıtlardan mı okunacak masallar?..

Bulutlar, yeri özlemiş... Ben, yâri!..

Sımsıkı sarılıydık birbirimize, ikimiz...

Bugünlerde bir doğum günü yapıldı. Kime mi?..

Pamuk Prenses'in parmakları ile taşınan bir gümüş tepsideki cam bardağa benzer ya bulutlar...

Bütün insanlar, dedi yaşadığı romanda, binalara benziyor...

Ben de senin deden gibi bir dedeye sahip olsaydım; şunu yapmış, böyle olmuş olurdum, lafını anlamaya çalışsam da, olmuyor!..

Çocukken gülerdik, anlamadığımızdan...

Asmalı kahvenin gölgeliğinde oturmuş sohbet ediyorlar bir yaz ikindisinde... Hoşsohbet ya dedem; bazen güldürerek, bazen korkutarak anlatıyor etrafındakilere...

Kendime bayılıyorum!.. Ama, pek çok kimsenin kavrayamayacağı anlamda!.. Şimdi bir insan durup dururken kendine neden mi bayılır? Hadi anlatayım bari...

(İnsan, savaşmak için yaratılmıştır. Savaşa; elbette evet!..)

TGRT'de her sabah 09'da başlayan programın içinde, gazetemizdeki yazar ağabeylerimizden İsmail Yağcı beyin sunduğu bir bölüm var ya, bayılıyorum...