Muammer Erkul

Ahhh!.. Keşke, "içimize" yazılsa her satır. İçimize söylense her sözzz,,, ve içimiz; "duymayı" öğrense!... Sonra, dinlemeyi öğrense... Ve sonra; İşittiklerini anlamayı öğrense!..

Gökyüzünden geçen kuş tayyare kadar bile olsa, ne fark eder?.. Çöplüğünde eşelenen topal tavuk, elbet ondan evlâdır!..

Yine aşık olmak, yeni bir aşk bulmaktır... Yani bir gidiştir, ve bir kalıştır... Biraz büyüdüğümüzde; gidenlerin ardından ağlayıcılar aramamayı da öğreniyoruz... Çünkü her giden, kendi boşluğunu dolduruyor her nereye giderse. Olmayı seçtiği, olması gerektiğine inandığı veya hakettiği yere gidiyor!.. Var ise biri; kendi yerinde duruyordur...

Her dünya güzeli, "senin" güzelin olmaz ama; o, hem dünyalar güzeli, hem de "benim"di. O zamanlar adımı bilmese bile... Mavi göğün altında,, ki, mavi denizin kıyısında,, ki parktan bakardım bazen; ve yolun hemen üstündeki camiye girdiğini görürdüm...

Otobüs durağı bizim sokağın ağzındaydı eskiden... İki kere sola bir kere sağa bakıp karşıya geçerdik. Durağın tam arkasında kocaman bir makara vardı, kahverengi... İşte buna çelik halatları sardıra sardıra çekerek kayıkları sudan çıkarırlardı. Makaranın bulunduğu boşluğun her iki tarafında da küçük birer park vardı. Havuzlu parkta, mahallenin emeklileri otururdu güzel havalarda...

Sabah, henüz, kapağı açılmamış bir gazoz kadar sakin dururken; çayın canı "beni" çeker!.. Çayın demi; demliğin ağzından bardağın içine, bardağın ağzından içime dökülür... Ben, fısıldarım; içine!.. Duyuyor musun?..

Kaç şekilde anlatılır, bilmiyorum ama "kabız" olmak; mevcudiyetini içinde hissettiğin şeyin, bir anormallik veya tembellik yüzünden katılaşarak kendi çıkış yolunu tıkaması, ve yine bu yüzden kendi kendine sıkıntı vermesi değil midir?.. Söyleyip durmak anlamsız, yapmak gerekiyor!..

Bu, dokuzuncu bahar... Sen yine, ne yöne dönsen; benim ektiğim papatyalara bakacaksın... Duyguların boyunca çiçeğe batacaksın; belli etmesen bile!..

Fillerin nasıl futbol oynadıklarını gördünüz mü hiç?.. Filler, neredeyse insan boyundaki özel topları, kocaman ve güçlü bacaklarıyla ite vura, yere çakılmış iki uzun direğin arasından, yani koskocaman bir kaleden geçirmeye çalışıyorlar... Bu zor mu?.. Hem de çok zor!.. Çünkü, her ne kadar kale geniş de olsa, her ne kadar kafaları üzerinde birer sürücü oturuyor ve bindikleri hayvanları yönlendiriyor da olsa, neticede filler futbol oynamak için yaratılmış değil!..

(İnsan, savaşmak için yaratılmıştır... Savaşa; elbette evet!..) ..... İnsan, ılık güneş altında gerinen tarlalar gibi hep aydınlık kalmıyor... Kâbuslar çökmeye başlıyor bir süre sonra toprağın üstüne ve karanlıklar; insanların üstüne!.. İnsan; savaşmadan olmuyor...

Çok, ama çok büyük eksiklerimizden biri de ne, biliyor musunuz?.. Takdir etmek, ödümüzü patlatıyor!..

Parmaklarımın ucuna iğneler batıyordu sanki. Avuçlarımı yüzüme sürdükten sonra nefesimin koyu beyaz buharını ellerime hohladım. Çok soğuktu. Bata çıka üzerinde gezinilmiş olan çamur bile taş gibi donmuştu...

Gönüller, nadasa kalmış... İken sen; yeşile keseceksin! § Can tarlanda cân tohumları; Bekliyorsun... Sabır çekiyorsun, kahır çekiyorsun; başında ateşten yazman!..

Yoluna çıktım, ve durdu araba. İçimde sıcak bir şeyler aktı; adı olmayan... Hava soğuktu, iğneler saplanıyordu sanki dört yanımdan,, ve yapraklarından soyunmuş kavaklar, inliyordu!.. Çâresizliğin değil, teslim oluşun en büyüğü vardı gözlerinde...

Küçücük bir kar topuydum... Büyüdüm! Küçücük bir kar topuydum; büyüdüm... Anlamadan... Birdenbire!...

Yanılıyorsun; Ben değilim, tutulduğun!..

Ben daha önceki bayramlarda da yazmıştım, bunu. Sözümü tutmuş adam ve saksıda kurban kesmeye çalışmamış. Peki ne yapmış? Banyoda kesmeye çalışmış! Haydaaa!..

Kurban işini ne yapacağız?.. Hakikaten yahu, şu kurban işini ne yapacağız? Nerden alacağız? Nasıl ve neye göre pazarlık yapacağız?..

Bir damla düşer buluttan; Otların arasına... Damla bilir "kim" olduğunu, ve "neye" yaradığını;

Cevaplar, "aman eğrilmesin" diye desteklenirdi her yanından; Hagia Sophia gibi... Cevaplar; Caferağa Medresesinin su küpleri gibi ortadaydı... Ve cevaplar Yerebatan Sarnıcı gibi doluydu; Mânâ ile!...