Muammer Erkul

Rendelenmiş dahi olsa zeytinyağına soğan'dır soğan; hani şöyle deriin bir geniz sızısı... Hani şöyle, gizliden gizliye!.. Dolmakta içim!..

Hür veya esir olarak bir odadasın, ve bütün duvarlar mavi boyalı... Kapıyla pencerenin de aynı boyası... Ne olur biliyor musunuz böyle bir yerde?..

O mahallede oturduğumuza göre, ilkokula başlamama sanırım iki sene kadar var... Evimiz taa yukarda... Minik bacaklarım, yokuşların altında daha da küçülüyor sanki, ama bir azimle herkesi geçmeye çabalıyoruz hep... Bu, belki de o yaşta olanların, kendini ispat çabası!..

Dudak gibi bir gül, veya gül gibi bir dudak... Hangisi benzer, bir diğerine?.. § Gülüş mü güle benzer kızıl dudak içinde; yoksa gül mü gülüşten aşırmıştır adını?.. Hadi, gül!.. Gül, terlese ne kokar?..

(Memleket sıcağında, bir kahvehane serinliğine sığınıyor... Yan taraftan biri; "ağama çay-gazoz getir, bisküvit ney aldır" diyor ocakçıya. Sonra; "Sen müftü efendinin yeğeniydin değil mi?" diye sorduktan sonra onun kıymetini iyi bilmelerini, çünkü sıradan biri olmadığını söylüyor...) Bu muhteşem hikâye şöyle devam ediyor:

Herkes biliyor, değil mi; ben iyi bir yazarım!.. Ben, iyi yazar olmanın yolunu keşfetiğim için iyi bir yazarım... Çoğu koca koca adamlara yazar yazısını; o kocaman adamların (sadece) birkısmından başkasına bir satır bile okutamaz!.. Ben mi?.. Ben, "hanımlara" yazarım; erkekler (DE) okur!..

Kapatma gözlerini; Korkuyorum karanlıktan!.. § Kapatma gözlerini; Ki, ışık vursun yüzüme!..

Biliyor musun; Düşler dökülür... Düşler üşüşür... Düşler doluşur kulaklarıma; Gülüşlerinden!.. Üstüme yağan düşler ile, başıma üşüşen düşler ile, ve içime doluşan düşler ile serpilirim ben, bahara dokunmuş bir filiz gibi!..

Naim Süleymanoğlu; "pfff, pfff, pfff" diye üfürerek, perçemini uçuşturduktan sonra; "Hnnnnnn nıhh" diye asıldığı zaman haltere; Kulak memesinden basuruna, köpek dişinden nasırına kadar "dahil" oluyordu başarıya!.. İsteğiyle, çalışmasıyla, ve tepeden tırnağa kadar her hücresiyle bir "bütün" olarak giriyordu ağırlığın altına...

Zaman zaman "başarı"dan söz ediyoruz ya... Ama zaten bir şeyleri başarmak istiyorsak; bundan, birbirimize ve çok sık da "kendimize" söylememiz gerekiyor... Değil mi?

Hastalar der ki hekimlere; "Bana bu hapı verdin, midemi ekşittin!.." Doktor da der ki, hastasına: "Mideni ekşitmeseydim, komaya girecektin!.."

İyi bakın... Başarmış insanlarda, ve özellikle de "başarılarını sürdürebilmiş" insanlarda; kazanmanın sırlarını da, artık kazanamamanın sebeplerini de bulabilirsiniz.

Ha bir FIRININ içine girmek, ha bir İNSANIN içine girmek... Erbabı değilsen; Yanarsın!..

Sevim'in kaplumbağaları vardı ya birer kibrit kutusu kadar... Hani geçen sene de emanet bırakmış ve sonra iki üç ay yarı aç tutmuştu hayvanları; fazla beslendiklerinden kabukları çatlamaya başladığı için!..

İnsanoğlunun ve hayvanların en temel besini, elbette buğday. Fakat ülkemizde yıllardan beri, insanların "anlayamıyoruz" dedikleri bazı şeyler olmakta...

Farkında mısınız bilmiyorum; insanların pek çoğu "sahnede görülmeyi" başarı sanıyor... Ama başarı sahne, şeref kürsüsü, alkış değil ki!.. Gözüken; başarının ödülü!..

Bu kadar kaset, kitap ve seminer bana hep ne dedi, biliyor musunuz?.. Şunu dedi: Kim olursa olsun... Konusu ne olursa olsun... Eğer yakınına "başarmış biri" gelirse, sakın kaçırma... Git, ve onun başarı hikayesini dinle!..

Dünyanın hemen hemen her ülkesinden (birer "başarı örneği" olarak) gelen, sayısını hatırlamadığım kadar çok kişinin konuşmasını dinledim yıllar içinde. Sonradan çoğuna bakamayacağım kadar not tuttum bu seminerlerde... Sayamadığım kadar çok kaset alıp dinledim, kitap okudum...

"Yanılmış olamayız, bu adamın başarması mümkün değildir... Bir ince nokta, bir sır, bir anormallik var da bizden saklıyorlar... Belki de Şenol Güneş, Çernobil faciası zamanında radyasyonlu fındık yedi de o yüzden böyle acaip, normal dışı, tahminlerimize aykırı sonuçlar elde ediyor (!) mantıksızlığına kadar varacak olan lafları bırakalım artık...

Eski bir Hint masalındaki, öyle bir ressam ki; "renklerin ustası" diye anılıyormuş ve kral bile kendisine onur madalyası vermiş... Çok çalışan, özel bir yorum ve renk anlayışına sahip olan bu büyük usta günün birinde bir okul açıp sanatının inceliklerini öğretmeye başlamış.