Ragıp Karadayı

"Uğruna nice kavgaların yaşandığı dünya ve içindekileri iyi tanımak lazım..."

Kısa bir sessizlikten sonra daha şiddetli gülüştü çocuklar. Ali, fena alınmıştı!..

"Ooo! Neredeyse üç haftadır derslerden uzaksın Ali. Niçin şimdiye kadar gelmedin?"

Nice düşüncelerle okulun bahçesinden içeri girdiğinde zil de çalmıştı.

Hep Ali’sini düşünüyordu: “Acaba yavrum sınıfını, yeni arkadaşlarını muallimini sevdi mi?.."

Ali, konuşanlara bakarken gözü çalıların üzerindeki bir yuvada debelenen bir şeye takıldı.

Öbek öbek yüzlerce, binlerce kuş, o güzelim ötüşleriyle sabahı, çoktan başlatmışlardı bile.

Bir evin camından kendi üzüntülü görüntüsünü görünce ürperdi...

Şükriye annenin içinde bulunduğu durumu tarif etmek oldukça zordu.

Geri dönüp birkaç adım henüz atmıştı ki; uzaktan evini dumanlar içinde gördü!..

"Ağlama evimin direği! Yalnız değilsin Şükriye’m! Ben varım Ali’m var, Ömer’imiz, Hatice’miz var..."

Tam tekmil giyinmiş olarak babacığı da geldi. “Bismillah” çekerek sofraya oturdular.

Evlat kokusunun ne demek olduğunu en son zerresine kadar hissetti ve sıkıca kucakladı.

Kafasındaki çeşitli düşünceleri atmak, yarına daha dinç kalkmak için uyuması lazımdı.

Bakın kimleri görüyorum? Maşallah! Baba oğul kol kola bakkala gitmişler de haberimiz yokmuş.

"İyilik de kötülük de kaybolmaz evlat, ya burada ya da ahirette önümüze çıkar…"

“Küçük soğuk köyden, büyük sıcak köye gelmişiz” dedi, etrafını seyre devam etti Ali.

Hastalığından sonra dışarı çıktığı bu ilk gün herkesi tanımak istiyordu Ali...

Bugün Ali, elbiselerini giyinip ufak tefek ağrılarını mühimsemeyerek dışarı çıktı...

Mizacı itibarıyla her şeyden korkardı Ali. Yalnız, tek başına annesiz dışarı çıkamazdı...