Seçkin Başkan

Esra İstanbul'a iner inmez garajdan çıkıp otobüs durağına doğru hızlı adımlarla yürüdü. Kızını sımsıkı sarıp kucaklamıştı. Hiç rahatsızlık vermemişti bebeği yol boyunca. Elindeki valizi güçlükle taşıyordu...

Birden kaşları çatıldı Necile Hanımın. Kendi kendine söylendi: "Asla Hakan'a haber vermem. Ben anneyim, bir gün bile halimi sormayan, bir insandan yardım istemem. O kadar da onursuz değilim..."

Üç ay geçmişti Cahit Beyin hakkında kesin karar çıkalı. Her hafta kocasını ziyarete gidiyordu Necile Hanım. Hiç aksatmıyor, onun ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyordu. Kendi hayatından kısıp onun isteklerini yerine getirmeye çabalıyordu.

Necile Hanım oğlunun geldiği gün ağlamaktan şişmiş gözleriyle karşılamıştı onu. Kırgındı. İçinde bir şeyler yok olmuştu oğluna karşı. Hakan aceleyle ve tedirgin bir şekilde bitirmek istiyordu bu ziyareti. Bu her halinden belliydi...

Esra tedirgin olmuştu Burak'ın teklifinden! Aklını kullanması gerektiğini düşünüyor, nasıl tepki vereceğine karar veremiyordu. İçinin bulandığını hissetti. Artık kimseye güveni kalmamıştı. Sessiz kalmayı tercih etti...

Esra duvara dayanmış öylece kalmıştı. Beş kuruş bile yoktu yanında. Dudaklarını ısırarak derin bir nefes aldı. Ortalıktaki dağınıklıkları kaldırıp kızının yanına gitti. Yavaşça uzandı. Bebek uyanıktı...

Tayfun sabahtan çıkmıştı evden. Yine huzursuzluk yaşayarak gitmişti... Son bir aydır her şey iyice ters gidiyordu artık. Tayfun çok değişmiş, Esra'yı iyice hırpalar olmuştu. Birkaç kere tokat yemişti genç adamdan...

Cahit Bey gerçeği bilen tek kişi olarak Hakan'ın bu davranışına anlam verebiliyordu. Suçluydu. Babasının içinde bulunduğu durumun tek müsebbibiydi. Hangi yüzle gelecekti ki!..

Uyuyamadı Necile Hanım. Kalkıp oturma odasına geldi yeniden. Işığı yakmadan pencerenin kenarına oturdu. Evinin direği, hayat arkadaşı, hayattaki tek güvencesi olan Cahit Bey de yoktu artık. Cezaevindeydi...

Telefonu kapattıktan sonra ne diyeceğini bilemez bir halde başını eğdi Bekir Efendi. Necile Hanımın yüzüne bakamıyordu. Oysa kadıncağız her şeyi duymuştu. Acı bir gülümseme ile fısıldadı...

Cahit Bey bitkin görünüyordu. Sorgulaması başladığından beri çok az konuşmuştu. Tek bir açıklama yapmıştı: "İhtiyacım vardı, borcum vardı, aldım parayı!" Ama aldığı parayı nereye verdiğini, ne yaptığını bir türlü açıklayamıyordu...

Paraları ayırmak için çekmeceyi açtı. O anda donup kaldı. Para yoktu yerinde. Fırladı ayağa. Masanın üzerini talan etti. Yerlere baktı. Paralar sır olup uçmuştu sanki. Yüreğinin daraldığını hissediyor, kalbi sıkışıyordu!..

Hakan terlemeye başlamıştı. Elini atıp çekmeceyi açtığı an hayatı kurtulmuş olacaktı. Çekmecede duran banknotlar onun önünü açacak, kendine güveni gelecek ve karısının ailesinin yanında itibarını arttıracaktı!

Hakan kıskançlıkla bakıyordu babasının elindeki tomarlara. İçindeki şeytan yüzünü göstermiş, "bunlardan birkaç tomarı alsan her şey hallolur" diye bastırıyordu. Terlemişti. Dikkatle izliyordu babasını...

Midesi bulanıyordu Esra'nın. Başı dönüyor, şakakları zonkluyordu. Bütün umutları yok olmuştu. Pırıl pırıl bir hayatın içinden, okulundan, ailesinden uzaklaşarak seçtiği hayat gerçekleri sermişti önüne...

Korkmuştu Esra!.. Hiç beklemediği tepki karşısında sindi. Ağlamaklı olmuştu. Dudakları titriyor, nefesi daralıyordu. Sesini çıkartmadan sofrayı hazırladı. Bilmediği, tanımadığı bir yerde, eğreti bir hayat sürüyordu.

Necile Hanım da ağlıyordu. Karı koca birbirlerine yaslandılar. Kendilerini bitkin hissediyorlardı. Gece yarısına kadar öyle kaldılar. Zaten günlerdir ikisinin de gözüne uyku girmiyordu. Neden sonra Cahit Bey kalktı ayağa!..

Bekir ayakkabılarını çıkartarak girdi. Oturma odasına geçti. Acıyarak baktı kadının yüzüne. Necile Hanım zayıflamış ve sararmıştı. Gözlerinin altı çöküktü. Tam oturdukları sırada kapı çalındı.

İçini bir korku kaplamıştı Hakan'ın. Ne zaman kendi ailesiyle ilgili bir konu olsa olay tatsız bir hal alıyordu... Yutkundu. Mümkün olduğu kadar ailesinden uzak kalmaya çalışıyor, böyle yaparak Dilek'i elinde tutacağına inanıyordu!..

Davetin ardından gece yarısını biraz geçe evlerine gelmişti yeni evliler. Hakan'ın canı sıkılmıştı yapılan konuşmalara. Dilek de bunun farkındaydı ve gizli bir mutluluk duyuyordu kocasının tedirginliğinden!..