Yetenekli Kalemler

Bir varlık savaşıyla bitap düşen nesiller, sefilliğe düçar olmuş, nefesleri sefilliğin girdabında kesilen neferler hâline gelmişti. Mücerret tefekküre uzanan ellerinin kırılacağı günü hicranla sayıklıyorlardı âdeta. Garp’ın hissiyattan ve ruhiyattan mahrum bedenleri, maneviyatın ferinde yoğrulan Şark’ın damarlarını yüreklerden tek tek koparıvermişti.

Bilgisayarının başında dünyanın bir ucundaki şarkıcının pabucunun markasını bilen bir genç, o heyecan içinde basgitarın ritmine kendini kaptırıp dünyadan geçerken, beri yandan çitlettiği çekirdeğin fabrikada mı tarlada mı yetiştirildiğini bilmez. Bilmeye de gerek duymaz... Bu bilgisizlik ve ilgisizlik sebebiyle de bu genci kimse suçlayamaz. Bu, bugünün realitesidir.

“Her şeyin bir vakti vardır. Doğru zamanı beklemeliyiz” Hazreti Mevlâna

Ben, bu yazıda anlayış veya anlayışsızlık üzerine birkaç söz etmek istiyorum... Anlayış kelimesinin sözlük anlamı: Anlamak işi veya biçimi, anlama yeteneği, feraset, izan, hoş görme, hâlden anlama, ayırıcı bir nitelik olarak görüş, olarak geçiyor...

Üsküdar meydanındaki Kara Davut Paşa Camii'nin karşısında belediyenin tahsis ettiği kulübede çatlamış, boya bulaşmış simsiyah elleriyle ayakkabı boyardı. Tüm sermayesi bir boya sandığıydı. Onunki aslanın ağzından ekmeği almaktı. “Dostunun yüz karası düşmanının maskarası” olmadan eve ekmek götürürdü. Mutluydu. “Bildiğinle ne yaptın?” sorusuna verebilecek bir cevabı olduğundan ümitliydi. İşini aşkla yapardı. Dünyanın en iyi ayakkabı boyacısıymış gibi büyük bir dikkat ve titizlikle ayakkabıları boyar, muhabbet arasında gönüllere de cila çekerdi. Kara da, yağmura da yerinmez, “nasip” der rızkını arardı.

Ağustos ayı malumunuz zafer ayımız. Şanlı ve şerefli ecdadımız bu ayda Allahü teâlânın yardımıyla nice zaferler kazandılar.

Bazen seyrediyoruz olan bitenleri… Mahvoluyoruz söylenen cümlelerin çığlıklarıyla harap olan birlik ihtiyacının yok oluşuna. Fikirlerin çarpışmasıyla hakikat güneşi doğmuyor artık. Kaybediyoruz insanlığımızı, hançerlerle telef ediyoruz adaletimizi; sessizce sürüklüyoruz zulmet fırtınalarının esrarengiz girdabına.

“Gel bir çay içelim” dedi, muhtar delikanlıya, “yeter bugünlük bu kadar dünyalık iş...”

Sosyal medyayı ne zaman açsam karşıma bir psikoloji danışmanı, kişisel gelişim uzmanı ya da "yaşam koçu" çıkıyor. Mutluluktan, huzurdan şundan bundan bahsediyorlar. Sorunları dile getirip, çözümler sunmaya çalışıyorlar. Her sorunun ortak bir çözümü varmış gibi ya da her sorun her insanda aynı çözümle halledilecekmiş gibi. Herkes aynı acıyı aynı şekilde ve şiddette yaşıyor gibi genel geçer teselliler.

İnsanı diğer canlılardan ayıran en önemli özellik; “güçlü zekâsı, üstün düşünme kabiliyeti, sınırsız öğrenme gücü ve konuşma yeteneğidir.”

O gün köyümüzün kabristanına gittik. O insanlar karmaşasından uzaklaşınca burada zaman ve mekân kavramlarının nasıl da değiştiğini fark ettim. Sessizlik hâkim, huzurlu hüzünlü rüzgârlar esiyor. Zaman ağır ağır akıyor, kimsenin acelesi yok. Hiç yaşarken düşünmüşler miydi toprak altında olacaklarını?

Hayat, küçük bir masa saatinin tik tak sesleriyle geçip gittiğini göreceğimiz kadar kısadır aslında… Ortalama bir ömrü gün ay yıl hatta dakika olarak hesapladığımızda neticeyi rakamlarla çok rahat görebilmekteyiz.

Söz insanla vardır. İnsan söze muhtaçtır. Anlaşmak da söz ile mümkündür. En basit hecelerden en mühim isteklerini anlamlı ve şuurlu bir ses frekansına dökebilen yegâne varlık insandır. Fakat bazıları bu mekanizmayı estetik bir alanda icra eder...

Derler ki: "Dedeler torunlarını çok sever...

Son zamanlarda milletimizde aşırı bir köpek sevdası oluştu. Pek çok evde bir aile ferdi gibi, yemek masasında, yatakta, kanepede, TV karşısında yerini alan, evin neşe kaynağı filan...

Mazlumlar her an daha çok mazlumlaşırken, zalimler her an daha çok zulmederken, mazlumlara sahip çıkanlar her an daha çok suçlu duruma düşerken mazlumların yüzlerinin iki gün sonra güleceğine inanmak niyet, istek, talep, dua, yalvarma, yakarış manalarına gelir.

Herkesin bir dünya özlemi ve yine herkesin bir dünya tasavvuru vardır. Yine bu minvalde herkes mevcut şartları kendi dünya telakkilerine (isteklerine) göre yorumlamak meylini taşır. Bu şekilde herkes, şartların en küçük bir değişme ve keşmekeş belirtisi gösterdiğinde hemen kendi dünyalarının doğmaya yakın olduğunu sanır. Bu bir sanrıdır (halüsinasyondur)...

Bahar ne zaman gelir? Mart, nisan, mayıs aylarında… Peki, içimize ne zaman bahar gelir? Yaz kış her zaman baharı gönlümüze getirmek mümkün. Bir kere insan her sabah gözlerini açtığında “bugün de nefes alabiliyorum şükür” demeli. Küçük şeylerle bile içimizde tomurcuklar açmalı. Camdan seyrederken bir kuşun su içişine, hafif bir rüzgârla nazlı nazlı salınan yapraklara bakıp yaratanı düşünmek de mutluluktur.

Her zaman söylemişimdir, yine de söylüyorum. Bizim millet olarak her zaman yaptığımız iki büyük hata vardır. Bunlardan birisi şimdiye kadar başımıza gelen bunca felaketlerden ders almayışımız. Diğer hatamız da başımıza gelen onca felaketleri çabuk unutmamızdır.

Bu gidişle ne bu hastalığın biteceği var ne de bizim bu konuda yazı yazmamızın biteceği. Koca dünya karşısında, çaresiz kaldı. Bundan kurtulmanın yollarını arıyor. Hangi önlem alınırsa alınsın, hangi tedavi uygulanırsa uygulansın net bir sonuç yok.