Dedeler ve torunlar

- Evlâdım, sizinle resmi ve sathi değil, tam, uzun ve samimi bir görüşme murad ederim. - Hı?! - Yavaş yavaş yaşınız kemale eriyor. Karşı cinsinizle izdivaç düşlemiyorsanız, parklarda, mesirelerde, fazla tenha mahallerde bir araya gelmemeye itina göstermelisiniz. Ahbaplığı ileri götürmemelisiniz. İptida, terbiyeniz kat'i bir vahdet ve inzibat altına alınmadıkça, görüşmemelisiniz. Hangi tarihte izdivaç yaparsanız yapınız, emin olunuz ki cereyan-ı vakıa değişmeyecektir. - Hönk! - Hiç kimseyi diliniz ve elinizle rencide etmeyesiniz ki başınız derde düşmesin. - So what? - Bir kederi tecrit ederek duyduğunuz zamanlar onu doğuran sebepleri unutmayınız ve ıstırabı en mücerret, en musaffa, en muayyen tesirlerden azade, ancak kendi kendine var olan her şeyle alakasını inkar eden bir duygu gibi taşımayınız. Çünkü o vakit, bu kederi doğuran müphem ve namütenahi sebeplerin hepsini bir anda sezerek ve ekseriya bütün bunları lahn içinde teksif ederek kendi kendine ruhen zehirlenmenin acı lezzetiyle bayılmaya bir derece kalan şiddetli ve esrarlı bir uyanıklıkla yaşarsınız. - Bu ne'ce dede? - Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz. Şahsın görünür rütbe-i aklı, eserinde demiş şair. İhtiyarlık şadlıktan ziyade bun demidir kişinin... Şeb-i yeldayı müneccimle muvakkit ne bilir; müptela-i gama sor, geceler kaç saat. - Kime, ne soracağım ki? - Piri fani demek, cezalandırılması lazım bir kabahatli ve her türlü cefaya layık bir mücrim demektir adeta... Mecalden düşersin... Tatsız tuzsuz yemekler yemek, acı mayiler içmek, kapalı odalarda günlerce mahpus kalmak, kalın hırkalar giymek, kuşaklar sarmak, yığın yığın sargılar taşımak gibi işkencelere bizde ihtiyarlık ismi verilir. - Ben kaçtım ufaktan... - Cılız bedenimi cımbızla zerre zerre koparıp her parçamı ayrı ayrı cenderede sıksalar sizden kaynaklanacak muhtemel bir şikâyet veyahut kederin ihtabının acısına yetişemezler! - Gittiiiim Ni­nem diyor ki: Latife latif gerek.