Film gibi

Elleri, kolları hızlıca çırpmak suretiyle birkaç saniyeliğine de olsa uçsak...

Ağzımızın büyüklüğü çıkardığımız sesin yüksekliğiyle orantılı olsa; ne kadar çok bağırırsak o kadar büyük bir ağzımız olsa! Hele de haksızlığa uğradığımızda...

Telefonlar, saatler 'zıplaya zıplaya' çalsa!

Maçı kaybetmeye saniyeler kalmışken, sahanın öbür ucundan kolu bööyle metrelerce sündürerek potaya o basketi atsak... ve bizimkiler maçı alsa...

Altın dolu havuzlara atlasak, kulaçlayarak havaya savursak...

Uykusuzluk, bir başkasının "Zzzz" balonunu çalarak giderilebilse...

İnsanlar para düşündüğünde gözlerde dolar işareti belirse, niyet dolandırmadan açık edilse...

Kafamızdaki soru işareti, sıkıntı vermek yerine yüksekten düşerken paraşüt görevi görse...

Toplu taşıma kolaylaşsa. Dağa kocaman bir boşluk çizince içinden tren çıkagelse, bulutlarla seyahat edilebilse...

Kafada şişik mi hasıl oldu? Küçük bir parmak darbesiyle indirilebilse...

Büyük balık küçük balığı yer ya hani. Balina tarafından yutulunca bile endişelenmesek, mutlaka sırtındaki hava deliğinden bizi dışarı püskürteceğini bilsek.

Tek kazma darbesiyle su, petrol, kıymetli maden fışkırsa! Bozdur bozdur harca...

Silindir altında ezilsek bile, parmağımızı ağıza sokup üfleyince kâğıtlaşmış vücudumuz tekrar üç boyutlu hâline gelebilse...

Kuşu yiyen kedinize, hakkınızı yiyen terbiyesize; geriden bir süpürge patlatmak suretiyle kuş da hak da bütün olarak kurtarılabilse!..

Müzikal yeteneğimiz ortaya çıksa. Bırakın elleri, ayak parmaklarımızla bile piyano çalabilsek...

Sadece belden aşağısı görünen ev sahibi tombul teyzeler kadraja girdiğinde, evdeki radyoda genelde klasik jazz ya da hafif müzik çalsa..

Kulağımıza mantar tıpa taktığımızda, dünya yıkılsa bile duymasak... Umursamasak...

Ateş eden tüfeğin namlusuna parmağımızı sokunca kurşun geri tepse. Hatta namluya sıkı bir düğüm atıp "şiddete hayır!" denebilse...

Elektrik akımına kapılmak öldürücü olmasa, sadece iskeletimiz görüntülense, az biraz da duman tütse... Yalancıların kuyruk uçları yanıp soyulabilir...

Patlama sonrasında kimseler yaralanmasa, herkes sevimli zenci çocuklara dönüşse...

Hayattan sıkılınca havayı yırtıp, kafayı uzatabilsek... Dibinde dinamit patlayıp, kafaya balyoz yese bile zarar görmeyen çizgi karakterlerini bir parça metaforik algılayıp, hayata göğüs gerebilsek; 'yıkılmadım ayaktayım' türküsünü söylesek... Kafamız, gözümüz ve hatta kalbimiz yara bere içinde kaldığında bile hiçbir şey olmamış gibi devam edebilsek... Gün sonunda da, çayır çimen yuvarlanan Heidi gibi uykuya dalıp çizgi film içinde çizgi film izlesek...