Gece...

Unu­nu ele­miş in­san­lar için ge­ce­nin ka­ran­lı­ğı bir yor­gan olur ve ümi­din, coş­ku­nun, can­lı­lı­ğın, ha­ya­tın üs­tü­nü ör­ter. Yal­nız­lı­ğın yel­ken­le­ri açı­lır; göz­yaş­la­rı yü­rek­ler­den ta­şıp, bo­ğaz­la­rı ya­ka­rak göz­le­re ka­vu­şur, son­ra bir mus­luk gi­bi, yi­ne yü­rek­le­re ge­ri akar. Doğ­ru­dur; el­ler tü­tün ko­kar ge­ce­ler­de... Ve si­ga­ra­nın du­ma­nı ta­va­na yük­se­lir­ken, ta­nı­dık bir si­lü­et şek­li­ne dö­nü­şüp ku­la­ğı­na fı­sıl­dar: "San­ma ki son bu­lur bu ka­ran­lık­lar... Ge­ce­nin ar­dın­da yi­ne ge­ce var." *** Şai­rin de­di­ği gi­bi, ge­ce iki he­ce, laf­ta... Uy­ku ka­ti­li ile uy­ku, ay­nı ya­tak­ta... Ge­ce, za­ma­nın dur­ma­sı­dır... Bit­mez tü­ken­mez bir boş­luk­tur ge­ce... Ki­mi­le­ri için uy­ku­nun şef­kat­li ku­ca­ğı, ki­mi­le­ri için amaç­sız bir sa­at sar­ka­cı gi­bi boş­luk­ta sal­lan­ma­nın, ken­di ken­di­ni tut­sak et­me­nin ke­der­den ağı... *** Ge­ce sa­ğır, ge­ce dil­siz... Ka­ri­ye­rin, ze­kâ­nın, pa­ra­nın, pu­lun, hu­zu­run üs­tü­ne çe­kil­miş ka­ran­lık­tan bir şil­te­dir ge­ce... Ses­siz­li­ğin se­si­ni din­le­me­nin ku­la­ğı sa­ğır eden ça­re­siz­li­ği­dir ge­ce... Ge­ce ha­zin bir yal­nız­lık­tır. Ama ay­nı za­man­da gün­dü­zün muh­te­mel teh­li­ke­le­rin­den, bin­bir acı ha­ber ve acık­lı ola­yı duy­ma, gör­me, ya­şa­ma ih­ti­mal­le­rin­den uzak­ta, hü­zün de­ni­zi­nin sa­kin li­ma­nı­dır ge­ce... *** Ge­ce, sı­nır­sız ha­yal­ler­le çı­kı­lan ni­ce yol­cu­lu­ğun ter­mi­na­li­dir. Ge­ce, sec­de ve sec­ca­de­dir. Ge­ce, ki­şi­ye özel­dir. *** Evet, el­ler tü­tün ko­kar ge­ce­ler­de... Ve si­ga­ra­nın du­ma­nı ta­va­na yük­se­lir­ken, ta­nı­dık bir si­lü­ete dö­nü­şüp ku­la­ğı­na fı­sıl­dar: "San­ma ki son bu­lur bu ka­ran­lık­lar... Ge­ce­nin ar­dın­da yi­ne ge­ce var." >> Ni­nem diyor ki: Ge­ce gün­düz ya­tan da bir, tan uy­ku­su­nu ta­dan da bir.