Hayat pazarı

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine;

"Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu gerçekten  yaşayanlar arasında ne fark vardır?" Ermiş zat; 

"Bakın göstereyim" demiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve ardından  da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.
Ermiş;

"Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş...

"Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan...
Bunun üzerine; 

"Şimdi..." demiş ermiş, "Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe." Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen, ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.

"Buyurun" deyince, her biri uzun saplı kaşığını çorbaya daldırıp karşısındaki kardeşine uzatarak içmişler çorbalarını... Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan...
"İşte..." demiş ermiş: "Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır!.. Şüphesiz şunu da unutmayın. Hayat pazarında alan değil, veren kazançlıdır her zaman..."

Ninem diyor ki; Niyet hayır, akıbet hayır.