Kontrolsüz güç

Biz birkaç 'güçlü' kadındık. Güçlü olduğumuz için her işimizi kendimiz halletmeye alışmıştık. Evdeki ampul, kırık menteşe, gece yarısı tutan böbrek taşı ağrısı vız gelir tırıs giderdi bize. Faturalarımızı kendimiz yatırıyor, döndürüyorduk işte bir şekilde çarkımızı. Ayrıca kendi ağırlığımız yetmezmiş gibi çevremizde kim varsa onları da sırtlanıyorduk. Özgürdük, dimdik ve güçlüydük. Âşık olduğumuzda hissederek yaşıyorduk. Öyle kurallar, büyük beklentiler filan yoktu. Kimseye problem çıkarmıyorduk. Bir şey istemeyecek, sızlanmayacak kadar güçlü olduğumuzdan sorunlarımızı kendimiz çözmeye alışıktık. Kimsenin bize acımasına tahammülümüz yoktu. Sonra bir bakıyorduk ki kimse hakikaten acımıyordu. 'Ağlamayan çocuk ve meme' hesabı. Artık dayanamayıp da içimizdekileri biraz dile getirecek olsak sorunlu, kaprisli, feminist, tahammül edilemez oluyorduk. Sesimizi kesip yola devam ediyorduk, bu nedenlerle terk edildiğimizde. Sonra bir duyuyorduk ki o, salağın salağını bulmuş. Neyi var neyi yoksa sermiş yeni ve sorunsuz (!) sevdiceğinin önüne... Bir de bizden farklı durumda olan kadınlar vardı. Hani şu 'zayıf' olan kadınlar. Erkeklere bağımlı olanlar. Bir erkek olmadan var olamayanlar. Kendini altın tepsiler içinde sunan, lütfeden ve lütfettiği için kredi kartı limitini sonuna kadar dayayan. Ama hep huysuzluk eden. Hiçbir şeyi beğenmeyen. Asla mutlu olmayan, doymayan, teşekkür etmeyen, minnet, vicdan azabı duymayan, boşanırken adamın çorabına kadar soyup alan. Doğurduğu çocuğa bakmaktan aciz olduğundan, illaki bakıcılar tutturan. Bütün gün o kafe sizin, bu butik bizim, kuafördü kıldı spordu gezip duran. Hâlâ annesinin bir tanesi, pamuklar içinde yaşayan ve pek tabiî ki çökmeyen buruşmayan, yıpranmayan. İşin ilginci; 'daha da değerli' olan... >> Ni­nem diyor ki: Akçası ucuz olanın kendi kıymetli olur...