Önemseme

İngiltere Kraliçesi’ne dev bir inci hediye edilmiş. Kraliçe, taca takılmayacak kadar büyük bu incinin delinerek tahtın arkasına asılmasını istemiş. Ancak İngiltere’deki bütün kuyumcular “Kusura bakmayın, dünyada tek olan bu inciyi delerken kırılmasına sebep olmak istemeyiz” gerekçesiyle inciyi delmeye yanaşmamışlar. İnci Fransa başta olmak üzere pek çok ülkenin kuyumcularına götürülmüş; ama hepsi de aynı gerekçeyi ileri sürüp inciyi delmeye yanaşmıyorlarmış.

Neden sonra bir deniz subayı İstanbul’da işi yapabilecek nitelikte ustaların olduğunu söylemiş. Heyet İstanbul’a gelmiş, çarşıdaki ustaya durum anlatılmış. Ne çare ki usta diğer meslektaşlarının söylediğinin aynısını söyleyince bunlar hep birlikte sızlanmaya başlamış, “Kraliçe bizi mahvedecek.” diye.

Usta heyetin çaresizliğine acımış. “Bakın efendiler” demiş. “Sorumluluk kabul etmem ama bende bir çırak var, belki bu işi o yapabilir. Ama diyorum ya sorumluluk kabul etmem.” Heyettekiler çaresiz, “olur” demiş.
Usta seslenmiş: “Oğlum Veli, bir bak hele…”
Arka taraftaki perde aralanmış. Elinde bir matkapla 12-13 yaşında bir çocuk çıkmış.
Usta: “Oğlum, hele şu inciyi bir del.” Bu sözü duyan Veli hiç düşünmeden elindeki matkabı inciye daldırmış. İnci tam ortasından delinmiş. Heyet sevinç içinde ustaya dönmüş “Ya usta bu nasıl iş, dünyanın en ünlü kuyumcularının yapamadığı bu işi, bu çocuk nasıl yapar?”
Usta bir onlara bakmış, bir de Veli’ye ve soruyu cevaplamış; “Siz bunu getirene dek ecel terleri döktünüz, ben kıymetli olduğunu biliyorum ve delene dek ömrümden ömür gidecek ama o bilmiyor ve bilmediği için de sakınmadan ve kırmadan yaptı” der.

Bilgi yerine göre zorluktur ve mükemmeliyetçilik insanı yorar.

Sakınılan göze çöp batar, akıllı düşünene kadar deli dağı aşar… Ve daha nice alkışlanası, diyenin eli öpülesi atasözleri var… Belki gerçekten de cehalet mutluluktur…
Belki de ‘önemsemezsek’ işler de, ilişkiler de, hayat da daha kolaylaşır. Kim bilir?

Ninem diyor ki: Cahil cüretli, eğitimli korkaktır.