Yâd...

'Saf acı'dır babanın ölmesi... Kalbin üzerine inen yumruğun acısıdır!.. İçini sızlayan açık yaralar kaplamasıdır. Mezarlıklara dikilen çiçeklerle boy atar babası ölen çocuklar. Özlemlerden, yarım kalan umutlardan, kırık kanatlarından oyuncaklar yapar, oynarlar... Bir gün yalnız uzandığın yatağında yetim bir çocukla uyanmaktır babanın gitmesi!.. Tek renk bir yapbozun kaybolmuş parçası gibi kalakalmaktır... Sen gibi, cam kenarındaki sardunyalar da cansızlaşır. Güneşe değil, artık kimsenin oturmadığı 'o' koltuğa döner yaprakları... Hüznün sindiği duvarlara yapılan her konuşma kesik kesiktir. Zannedersin ki; giden babanın konuşması gereken yerlerdir o susulan anlar. Sağır eder sessizlik, açar ağzını, konuşamaz... Evin direğinin yıkılmasıdır babanın ölmesi!.. El ele verip çöken damdaki kiremitler, yerine konmaya çabalanır ama hep bir yerlerde eksik kalır. Çatı başımızda duruyor zannederken, ilk yağmurda inceden inceden ıslanılır... Onun yerine çiçekleri koluna takıp kabristana gitmektir, babanın ölmesi!.. Koyu keder rengi gözlerle yarım kalmaktır... Yetim kalmaktır... Kalbinin odacıklarını kilitleyip anahtarları üzerinden temizlediğin otlarla birlikte atmaktır... Babanın ölmesi boşluğa haykırmaktır, defalarca seslendiğin gibi ona soğumadan önce. Dört mevsimi de sonbahar kaplar bencilce... Sen gibi çırpınır tellere takılan uçurtmalar, bir ölünün iç çekmesi olur rüzgar... Sana da önce alışmak, sonra unutmak, en sonunda da hatırlamak düşer! Yüreğini yamasan da tüm eskilerden, belki de bir ömür,' tek bir anıyı' ağırlamakla geçer!.. *** Aramızdan ayrılışının on dördüncü yılında bugün SDÜ Prof. Dr. Hasan Gürbüz Meslek Yüksekokulu'nda anma törenleri yapılan sevgili babamı rahmetle anıyor, dua bekliyoruz efem... > Ni­nem diyor ki: Babaya dayanma, karıya güvenme.