Bize uymaz!

Muhalefete müteşekkiriz! Bir kısım kritik reformlar konusunda, dönüp dolaşıp, aynı noktaya tosluyoruz. Özetlemek gerekirse, önümüzdeki tablo şu: -Lâf çok, iş yok! Reformu, deforma dönüştüren en tehlikeli virüs de bu zaten. Neden mi? > "Değişim ile statüko" arasında bir gerginlik yaşandığında, problem, statüko lehine çözümleniyorsa > Devlet, kendisine biçilen "hakemlik" rolünden hoşnut değilse; "oyunun yarısında kuralları değiştirmek, boş kaleye penaltı çekmek, sarı ve kırmızı kartlarını unutmak, takımlardan birinin lehine oyuna dahil olmak", sık sık rastlanan kurnazlıklara dönüşüyorsa > Çöken eskinin yerine, yenisi koyulamıyorsa, başarısız ve yarıda kalan reform çabaları, statükoya meşruiyet kazandırıyorsa, "Böyle gelmiş, böyle gider!" diyenler ve "statükodan beslenenler" haklı çıkmış gibi oluyorlarsa > Avrupa Birliği'ne yönelik entegrasyon çabaları, "Bize uymaz, abi! Biz girersek, ulusal onurumuzu zedeletmeden gireriz" tarzında hamaset ve demagojilerle daha doğmadan, öldürülmeye çalışılıyorsa > İç tehdit ve dış tehdit, sürekli olarak canlı tutuluyor; böylece, sistemin sorgulanması önleniyorsa, işte o zaman, bir arpa boyu yol alınmış demektir. Önce kamyonlar geçsin... Derdimiz nedir? Bir anekdot aktaralım: 1990'lı yıllar.. Sovyetler Birliği dağılmış, Doğu Avrupa ülkeleri şaşkın.. İşte tam da böyle bir ortamda, söz konusu ülkelerin tamamına danışmanlık yapan, Amerikalı iktisatçı Jeffrey Sachs, ilgilileri şöyle uyarıyor: -Uçurumu iki adımda geçemezsiniz; tek adımda geçmek zorundasınız. Ne yapacaksanız, radikal bir biçimde yapacaksınız. Ayrıca şunu söylüyor: -Varsayalım ki, İngiltere'deki trafiği yeniden yapılandıracaksınız. Direksiyonları sol tarafa alacaksınız, Kıta Avrupası'na uyum sağlayacaksınız. Önce kamyonlar geçsin, daha sonra otomobiller, diyebilir misiniz? *** Peki, biz ne yapıyoruz? Reform iradesi ne durumda? Biz hâlâ karar veremedik, düşünüyoruz: -Acaba önce kamyonlar mı, yoksa otomobiller mi? Minibüsler ne olacak? Ne diyelim? -Düşün düşün, iştir işin!