Çuvalladı!

Bugün, Babalar Günüymüş.. İsterseniz, biraz babalanalım. *** Ankara, rezonansa gelmiş durumda. - Ne oluyor? - Tarih tekerrür ediyor. Büyük hikâye, küçük hikâye ile hesaplaşıyor ve bir kere daha çuvallıyor. Aslında büyük hikâyenin, kendisiyle hesaplaşması gerekiyor. Büyük hikâye, bindiği dalı kesiyor. Büyük hikâye, oyun teorisini bilmiyor; bilmek de istemiyor. Büyük hikâye, toplum mühendisliğine soyunuyor, ama ürettiği projelerin altında eziliyor. Büyük hikâyenin içi boşalıyor. *** Büyük hikâye ne yapıyor? Ne yapmıyor ki.. Mesela.. > Halkı, sahte ikilemlerle köşeye sıkıştırmaya çalışıyor. "Taş Düşebilir Ayı Çıkabilir Orkestrası" eşliğinde, "korku ve kâbus" pompalıyor. > Siyasete ilişkin yozlaşmış yapıyı, "sürekli devredilen ve reddedilemeyen" bir mirasa dönüştürüyor. > Hastanın (ülkenin) iyileşme taleplerini, tehdit olarak algılıyor; vesayetten vazgeçmiyor. > İşi pişkinliğe vuruyor; "anayasal devlet" ile "anayasalı devlet" arasındaki farkın, farkında değilmiş gibi davranıyor. > Kokuşmuş düzene destek verenleri ödüllendiriyor, sorgulayanlara bedel ödetiyor. > "Ben karar veririm, halk bana uyar" refleksiyle hareket ediyor. > Demokrasiden değil, geçmişten devralınan, "naftalinli evhamlardan" besleniyor. *** Ne gariptir ki, büyük hikâye, rejimi bunalıma sokunca, ülkenin sahibi değişiyor. Demokrasi, hava yapıyor. Anneler, bebeklerinin gazını çıkarmakta fazla zorlanmıyor fakat demokrasi hava yaptığında, işler karışıyor. Demokrasinin havasını tahliye etmek, sanıldığı kadar kolay olmuyor. Seçim sandığı da yetmeyebiliyor. Son sözü, "yazılı olmayan anayasa" söylüyor. *** Küçük hikâye, "ekmek, adalet ve demokrasi" dâvâsıdır. Küçük hikâye, "küçük" değildir; büyük hikâye "büyük" değildir. Sormakta haklısınız.. - Nedir bu büyük hikâye? - Büyük hikâye, büyük bir yalandır! - Nasıl bir yalandır? - Kamusal yalandır! Kamusal yalanlardan, kamusal gerçeklere geçmenin tam zamanıdır.