İddianame ve unutma kültüründen hatırlama kültürüne geçiş

13. Ağır Cezâ Mahkemesinin Ergenekon terör örgütü hakkındaki iddianameyi açıklamasından yarım saat sonra 2450 sayfalık metni hepimiz bilgisayarlarımıza indirdik. Üç gündür neredeyse başımızı kaldırmadan tarama yapıyoruz, metinden kopamıyoruz. Duruşmalara kadar ve duruşmalardan sonra daha neler çıkacak göreceğiz. İlk tespit olarak dosyanın sonuç bölümüne bir göz atalım: "...örgütün birçok alanda örgütlenmesini tamamladığı, yönetici kadrolarının toplumda ve devlet kademelerinde önemli görev ve mevkilerde bulunmuş kişilerden oluştuğu", "....örgütün Danıştay Suikastını gerçekleştirdiği gibi birçok suikastı da planladığı, hükümetleri devirip yönetimi ele geçirmeye elverişli imkânlara sahip olduğu, Türk Silahlı Kuvvetlerinde gizlice yapılandığı, devletin birçok birimine de sızmaya yönelik amaç ve faaliyetlerde bulundukları, .... Türkiye Cumhuriyeti Hükümetine karşı halkı silahlı isyana tahrik ettiği gibi, cebir şiddet kullanmak sureti ile Hükümeti cebren ortadan kaldırmaya teşebbüste bulunduğu, amaçlarına ulaşmak için kontrolü altındaki medya ve sivil toplum kuruluşları vasıtasıyla ülkede kaos ve iç çatışma ortamı oluşturmaya çalıştıkları, gerginlik ortamından faydalanarak, görevde bulunan hükümetleri çalışamaz hale getirip, ordu içerisinde kendilerine destek vereceklerini umdukları askeri şahısların yardımı ile yönetimi değiştirmek amacıyla hükümeti yıkmaya teşebbüs ettikleri... anlaşılmıştır" deniyor. Türk toplumunun en zayıf noktası, nisyân ile mâlul olması. Unuttuğu için köprüleri atılmış güzergâhta dönüp durdu. Menzilleri bir türlü birbirine bağlayamadı. Ne diyorlardı? - Cumhuriyet gazetesine bombaları "dinciler" attı, - Danıştay saldırısını "dinciler" yaptı, - Mitinglerinde "irticâ geliyor, Cumhuriyet tehlikede" diyorlardı, - Adam öldürüp "dincilere" yıkıyorlardı, - Gazetelerinde "tehlikenin farkında mısınız?" diye yırtınıyorlardı, - Bildiri ve yaygarayla yargıya müdahale ediyorlardı, - Yavuz hırsızlar Ergenekon avukatlığına soyunmuşlardı... ....... Hepsi sanık sandalyesindeler, duruşma gününü bekliyorlar. İddianame halkımız için unutma kültüründen, hatırlama kültürüne geçişin ve sorgulanamazları sorgulamanın mutlu başlangıcı olmuştur