"Ben İstanbul’a gitmeye karar verdim Hayriye Hanım!.."
18 Şubat 2022 02:00
"Hoca Efendi, sen böyle değildin! Ne oldu? Allah’ını seversen anlat da biz de bilelim!.. Keyfin de yok! Hasta mısın?"
Keçesor’da vazife yaparken enteresan bir hadise yaşıyor: Köye o zaman İstanbul medreselerinde tahsil görmüş bir hoca efendi gelmiş misafir olarak. Akrabaları varmış, tabii vakit namazlarına camiye teşrif edince Lütfü Hoca da okumuş biri olduğunu anlıyor, cübbeyi verip imamete geçiriyor...
Misafir, vaktin namazını kıldırdıktan sonra bir de aşr-ı şerif okuyor. Okuyor ama Lütfü Hocada şafak atıyor. Teşekkür edilip eve dönünce çok kederli olduğunu gören hanımefendisi, pek korkuyor, çünkü onu şimdiye kadar böyle üzüntülü hiç görmemiştir. Her ne sebeptense soramıyor da. Öyle yarı meczup vaziyette yatağına giriyor Lütfü Hoca. Meseleyi açacak ama nasıl açacağını bilemiyor...
Gece sabaha kadar sağdan sola, soldan sağa dönüp kıvranıp duruyor. Horozların ötüşüyle sabah namazına kalkınca Hayriye Hanım da kalkıyor ve daha fazla dayanamıyor:
- Hoca Efendi, sen böyle değildin! Ne oldu? Allah’ını seversen anlat da biz de bilelim!
- !!!
- Keyfin yok! Hasta mısın?
- !!!
- Çok kederlisin! Biri, bir şey mi dedi? Kavga mı ettin köylülerle?
Gibi sual yağmuruna tutunca Lütfü Hoca, beklemediği bir cevap veriyor:
- Hayriye; o dediklerinden biri olsaydı gam yemezdim, onları aşmak çok kolaydı. Keşke...
- Keşke demek de ne? Peki ya ne oldu da çok kederlisin? Paranı mı kaybettin, köyden kötü bir haber falan mı yoksa, çaresiz bir derde mi yakalandın?
- Daha büyük!
- De hele, korkutma beni!
- Hasta olsaydım Horasan’a gider doktora görünürdüm, biri bir şey deseydi Hoşov’da yaptığım gibi boyun eğip durmaz, çeker çıkardım! Aha şuracığıma bir kor düştü, yakıp kavuruyor! Görünmez duman ve alevler içindeyim ki sorma!
- Allah Allah!
- Ben İstanbul’a gitmeye karar verdim Hayriye Hanım!
- O da nereden çıktı? Neden icap etti? Gül gibi geçinip gidiyorduk!
- İşte bak sen de şaşırdın! Önce gördüğüm bir rüyayı anlatayım, sonra da onun nereden çıktığını sor!
- Hayır ola!
- Bu gece hiç gözüme uyku girmedi.
- Farkındayım.
- Acayip rüyaydı, sanki hakikiydi:
Döşek ve yorgan tutuşmuş gibi vücudumu alevler içinde hissediyordum. Güya beni tutuşturan yorganı attım ve bağdaş kurup yatağın içinde oturdum. Kafam kazan gibi; içimde büyük bir boşluk vardı. Kalbimin pır pır çarptığını hissediyordum. Bir müddet ne yapacağımı bilemeden öylece şuursuz kalakalmıştım...
Bu amansız ruh hâlinden kurtulmak, bir yerlerden destek almak için olsa gerek etrafa kulak veriyordum. Bir yavru kedicik, mır mır mırıldanıyor öylesine...
Birden kalktım, gittim pencereyi açıverdim, vücudum gevşedi, rahatlar gibi oldum. Başımı yeniden yatağa koydum. Hafif bir titreme kapladı beni. Uyuşukluğa benzer bir uyku bastırıyordu durmadan.
DEVAMI YARIN