Çocukken annemin eteğinin dibinden ayrılmazdım...

Doktor Nefise:

- Şöyle izah edeyim Jale’ciğim: İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki; Bunların her ikisi de aslında olmayıp bizim hayalimizde oluşan vehimlerdir, görüntülerdir. İşte dünya da hakikatte bulunmayıp yok olacak bir görüntüdür. Dünya hayatı, hayaldir. Hakikat ise ahiret hayatıdır. Dünya hayatı, hakikat olan ahiret hayatının aynadaki görüntüsü gibidir. Nasıl, aynadaki görüntü bir müddet durur ve karşısındaki hakikat çekilince görüntü kaybolursa, yani taş çevrilmeyince daire görüntüsü kaybolursa, dünya da, bir gün vakti gelince kaybolacak görüntüdür. Vehmin arkasından koşan hayalperesttir. Hayalin ideali olmaz. İnsanın ideali, hayalhane olan bu dünya olmamalıdır.

- !!!

Uzun müddet, doktorla olan bu sohbeti düşünmüş, bir türlü işin içinden çıkamamıştım.

Modern ve çok kitap okuyan gençlik, bu anlatılanları anlayıp idrak edecek kapasitede değildi, ben hiç değildim. “Ye, iç, eğlen dünyanın tadını çıkar…” diyenlerle, ebedî saadet peşinde koşanlar arasındaki uçurumu sezer gibi oluyordum ama hâlâ işin inceliklerini ve de ehemmiyetini kavrayamamıştım.

          ***

Hep “Anne olunca anlarsın” derlerdi ama umursamazdım. Gülüyorum şimdi kendime bu sözleri hatırlayınca. Çocukluğumda annemin eteğinin dibinden ayrılmazdım. Sonra genç kızlık dönemim oldu. Avare bir o kadar da hırçın geçirdim. Zaman sel suları gibi aktı gitti. Bu arada tanıştığım sevdiğim insanla, hayat arkadaşımla evlendim malumunuz. Artık çiçeği burnunda bir anneyim. Şimdi can annemi daha iyi anlıyorum. Doğumhanede o minik gözlü, minik elli bebeği yanağıma dokundurdukları o anı hayatım boyunca hiç unutmayacağım. Kokusu, sesi, bakışı, sıcaklığı o kadar güzeldi ki ne kadarını anlatabilirim bilmiyorum. Sanki o an her şey durmuştu. Sema, yıldızlar, bütün seyyareler durmuştu da bir tek ‘bebeğim’ vardı.

Uykusuz ve yorgun geçirilen gecelerin ardından hâlâ ayakta durabiliyorsam, durabiliyorsak bu kadınlara verilen en yüksek rütbe, annelik makamının bir neticesidir. Geceleri emzirme seansları, bez değiştirme ya da “Bu sabinin gazı mı var, niçin ağlıyor?” diye endişeleri mutlaka hepimiz yaşıyoruz. Sanki hayat hep böyle devam edecekmiş gibi geliyordu. Ama zaman o kadar hızlı geçiyordu ki “kaç ay, kaç gün olmuş, Nefise Naz hayatımıza ortak olalı söyle” deseler doğru bir rakam veremezdim. Gaz sancıları sebebiyle onun için başlayan endişelerimin bir ömür boyu devam edeceğini biliyorum. Bu hissiyatı taşıyan bütün anneler ve kadınlar olarak çocuklarımızın daha güzel, yaşanılır bir memleket ve dünya için bizlere çok büyük vazifeler düşüyordu ve bunu da pekâlâ biliyorum…

                   ***

    TANJU’YA MEKTUP

Annemin kapıyı çarpıp çıkmasının ardından hem çok ağladım hem de Tanju geldiğinde sayıp söyleyeceğim cümlelerimi kurdum kafamda tek tek. Anlayacağınız ona karşı gardımı tam almıştım…