Şekere hasret çocuklar

Savaşların yükünü çocuklar çeker. Bütün dünyada da Irak'ta da. Masanızdaki şekerliği misafirinize tutmanız ne kadar sıradan bir harekettir. Bir alışkanlığı tekrarlarsınız. Halbuki savaşın çocukları şekere hasrettir, bir tek şekere. Irak'ta her saat dramatik manzaralar yaşanıyor. Kaç bininci kere bombalar patlıyor, kaç yüzüncü kere çocuklar ölüyor. Bir tarafta on binlerce mil ötelerden kopup gelmiş askerler. Bir tarafta, karşılarında güneşin kavurduğu, yoksulluğun kavurduğu, savaşın yorduğu çocuklar. Askerler, çocuklara şeker uzatıyorlar. Çocuk bu. Saf su gibidir. Kanması kolaydır. Önce almak istemezler. Yüzleri şaşkındır, yüzleri güneş yanığıdır, dişleri apaydınlık. Karşılarında askerler şeker uzatır, onlarsa sanki ellerini arkalarına saklarlar. Şeker uzatan miğferli adamların omuzlarında, bellerinde silahlar vardır. Küçüklerin zihinleri karışır. Karşılarında kendilerine gülen bu sarışın adamlar, babalarını ağabeylerini, amcalarını öldürmüşlerdir. Evet, onlar öldürdüler. Nasıl oluyor da şimdi şeker uzatıyorlar? Kocaman avuçlarda renk renk albenili şekerler vardır. Önce içlerinden biri bir şeker alır, almaz, sanki hızla kapar. Fakat ne teşekkür eder, ne bir şey. Bu onun protestosudur. Şekeri alır, arkasını döner, kağıdı açmaya çalışır. Bunun üzerine hepsinin küçücük eleri kâğıtlı şekerlere uzanır. Tam bu sırada korkunç patlamalar olur, herkes bir tarafa savrulur, intihar eylemcileri devreye girmiştir. Hiçbir çocuk elindeki şekeri tadamaz. Aylardır o tada hasrettirler. Şekeri avuçlarına almış, kâğıdını açıyorlardır. Sıcaktan parmakları yapış yapış bile olmuştur. Eylemciler, şekeri verenleri de alanları da kendilerini de öldürürler. Ortalık ceset doludur. Şekerler yerlere saçılır. Bir zaman sonra şekere hasret çocuklar minik tabutlara konur. Buruşuk kâğıtlardaki şekerler, kavurucu güneşin altında eriyordur. Erimiyordur, şekerler o çocuklara hasret ağlıyordur. Vatanları işgal edilen çocuklar hep bunu yaşarlar. Şekerler, savaş çocuklarının renkli rüyalarıdır.