Taşlar yerine oturuyor

CHP ve DSP seçim ittifakında anlaştılar. Karar, adı geçen iki partinin DYP ve ANAVATAN örneğinde olduğu gibi birleşmesi değil, bir seçim ortaklığı. Belki ileride tek çatı altında da toplanabilirler. Partiler, darbelerle çok biçildi. Yetişmiş kadrolar 10 yılda bir darmadağınık oldu. Bir çok kabiliyet hizmet dışı kaldı. Darbeler sebebiyle şu ânki CHP bile aslında ilk CHP değil. Zira 12 Eylül rejiminde kapatılmıştı. Bir anlamda en eski partinin ANAP olması gerekir. Bu şekilde bakarsak en yaşlı partimiz henüz 25 yaşında bile değil. Halbuki yine bir temmuz günü, 24 Temmuz 1908'de bu vatanda yine partiler vardı, yine kıran kırana siyasi mücadele yaşanıyordu. Asırlık ticari kurumumuz çok az, siyasi kurumumuz hiç yok. Demokrasinin yerleşmesi, kökleşmesi kolay olmuyor. Parti kapatmanın, siyasetçi mahkumiyetinin, Beyazıt meydanında adam sallandırmanın çare sayıldığı günlerden şimdilere geldik. Şu vakıa bir kere daha tahakkuk etti, bir fikrin güçlenmesi, başka fikirdekileri de bir araya getiriyor. AK Parti, varlığıyla DYP ve ANAVATAN'ın DP olmalarına vesile oldu, onları zorladı. Keza iktidar partisi, soldaki ittifakın da müsebbibi olmuş oldu. Kırık dökük 40 parti değil, işe yarar birkaç parti lazım. Kaç insan, seçime kaç partinin gireceğini biliyor. Oy pusulasının metrelerce olmasıyla demokratik memleket olunmuyor. Kuvvetli birkaç parti ülkenin hayrınadır. Aynı şekilde milliyetçi partilerin de birleşmesi gerekir. MHP ile BBP'nin birbirlerine uzak durmalarına milyonlar üzülüyor? DTP bölücü olmadığını, Türkiye partisi olduğunu isbat zorunda. Bunu isbatta geciktiği için bugün hem kendini hem siyaseti yoruyor. Eğer bu basireti gösterebilseydi, seçim barajı en azından yüzde 7'ye düşmüş olurdu. Bu baraj, hakikaten baraj olmakta, siyasi istikrarı zedelemekte. Partilerin dağılmışlığı güçlü bir iktidarın ortaya çıkmasıyla şu veya bu gerekçeyle ortadan kalkmaya başladı. Önümüzde halli gereken diğer mesele seçim barajıdır. Ancak, vakit çok geç, artık seçimlerden sonra gündeme gelebilir. Aynı inanç, ideal ve görüştekiler aynı yerde toplanmalı. Şayet mecliste gerek milliyetçileri ve gerekse solu layıkıyla temsil eden muhalefet partileri olsaydı ne genelkurmay muhtırası olur, ne mitingler yapılırdı. Belki şimdi cumhurbaşkanı bile seçilmişti. Mitingler fena mı oldu? diyen çıkabilir. Bir de aksini düşünelim. Ya kan dökülse, ölümler olsaydı? Türk demokrasisinin kuvvetlenmesinde partilerimizin güçlü olmasının büyük payı olacaktır. Askerden ürken, medyadan çekinen, sermaye önünde eğilen partilerin kime ne faydası olabilir? Bunlar çelimsiz partilerdir. Onun için solda, sağda, merkezde birleşmeler kaçınılmaz mecburiyet. Dağılan birlikler, ancak bir araya gelebiliyor. Belki DTP bağımsızlarla dolaylı olarak TBMM'ye girip grup kuracaktır. Sağduyulu hareket etmesi halinde Kürtlere de Türklere de hizmet etmiş olur. Hiçbir Kürt, İstanbul'a pasaportla gitmek istemez. Kuzey Irak Kürtleri istiyor mu sanki? Ülkenin birliğiyle partilerin birliği çok alakalı.