Tereke

Bu kavganın onlarca tarifi yapıldı. Fakat kimse, "aslında geri kalmışlığın, üçüncü dünyalı sayılmanın kavgasıdır" demedi, bölge dile getirildi ama ülke tamamıyla düşünülmedi.
Siz, hiç İsviçre'de kantonlar kavgası işittiniz mi?
ABD'de eyaletler çatışıyor mu?
Onlarda da coğrafi, dini, ırkî farklılıklar mevcut. Buna rağmen barış içinde aynı toprakların nimetlerinden istifade ederler. Biz, aslında farklılıkların en az olduğu ülkelerden biriyiz. Dinimiz, rengimiz ve daha başka hususiyetlerimiz hep aynı. Ne var ki adalet tesis edemeyen zorbalık yapar. Türkiye, zengin asırlardan fakir dönemlere gerileyince her şey alt-üst oldu.
Bu ülkede 30 yıl boyunca evlere tabut taşındı.
30 yıl boyunca ana-babalar ağladı.
Eşler dul, çocuklar yetim kaldı...
Birlikte yaşama ümitleri de giderek tükenmekteydi. Çünkü ortak hayatı geri getirecek bir sebep görünmüyordu. Tek Parti zihniyeti yahut Ergenekon, hem mânevî zenginliğe ve hem de kalkınma başarısını yakalamaya uzaktı.
Bugün yapılan budur:
Önce ülke kalkındı. Kişi başına milli gelir 10 bin doları aştı. Yurdumuz, bir baştan bir başa medeniyet eserleriyle donatıldı, haklar verildi. Bunlar yapılırken bu ülke başbakanı 30 sene sonra ilk defa "bizim, Allahımız bir, Kitabımız bir, Peygamberimiz bir, kıblemiz bir" dedi. Kürt vatandaşlar, Başbakandaki samimiyeti biliyordu. Daha evvel edilebilen laf "kız aldık, kız verdik"ten ibaretken gerçekler, dini, tarihi ve sosyolojik temellere oturtulmaktaydı. Vatandaş uçakla, metroyla, yeşil çevreyle tanışırken, ev alabilirken miting meydanı ve ekrandan da bu güzel sözlere muhatap olmaktaydı.
İşte bu iki sebep, barışı getirdi. Bu iki sebep, örgütün dayanağını elinden aldı. Örgüt, silah zoruyla ayakta kalamazdı. Anlaşmaya mecburdu. Şimdi şükür ki barışı yaşamaktayız. İsmine militan, terörist, gerilla ne denirse densin. Onlar, sınır dışına nasıl çıkarsa çıksınlar, milletin umurunda değil. Milletin tek ilgilendiği sulh ve sükûn, barış ve huzurdur. Millî gelirin 15-20 bin doları bulduğu, dünyanın 10-12. Güçlerinden bir olmuş bir Türkiye'de Türk-Kürt ayrılığı iddia etmek, abesle iştigal olur.
Son söz:
Aynı babanın evlatları, gecikmiş de olsa bir gün oturdular, terekeyi konuştular.
Osmanlı onlara büyük bir miras bırakmıştı...
Pırlanta renkli barış, işte o miras üzerine inşa edilmekte.
Dün neden yapılmadı?
Kürde ve dindara zulmeden o zihniyet, daha evvel ve daha fazlasıyla Osmanlıya da zulmetmişti. Bugün gerçeği okuyabilen kardeşler, değerleriyle tarihiyle ve toprağıyla da barışmakta.
Kutlu olsun.