Aylarca kendime gelemedim!..

"Sanki biri yetişecek de arkamdan tuttu tutacak gibi minik yüreğim küt küt atıyordu..."

Eniştem askerde olduğu için, ablamın yanında kaldığım bir geceydi. Ablam evde bir tıkırtı duymuş, hırsızdan korkup gece yarısı annemlere göndermişti. Çocuktum ve gece yarısı olduğu için iliklerime kadar ürperiyordum.

Dikenli tarlanın ortasındaki patika yoldan uçarak gitmem lazımdı. Ama bu arada yolumun üzerinde gündüzden de iyi bildiğim bir dere vardı. Bir de köpekli ev. Oraları geçmem lazım. Gündüz bile o köpekli evin önünden geçerken korkuyordum. Binbir çeşit yol denemek zorunda kalıyordum. Şimdi gece vakti kim bilir o köpek evin önünde ne hâldeydi?

Allah'ım şimdi nasıl geçecektim tüm o yolları?

Ablamın kapıyı açmasıyla beni dışarı bırakması ve üstüme kapıyı örtmesi bir oldu. Ben dışarıda o içeride. Ayakkabıyı korkudan giyemedim, ses çıkartmasın diye elime adım.

Rabbime şükür ay ışığı vardı ve hava zifiri karanlık değildi.

Patika yoldan dikenlere çarparak koş babam koş...

Minik yüreğim küt küt atıyor. Yerinden fırlayacak sanki... Öyle ki; ardımdan da biri yetişmiş de tuttu tutacak gibi...

Korkudan da dönüp bakamıyorum bile... Dereye yaklaşmıştım. "Arkama bakayım bana ne kadar yakın" diye dönüp bakmamla çığlık atmam bir oldu. Meğer evin uzun bacasını bir adam bana bakıyor sanmıştım. Ay ışığında o şekil görünmüştü gözüme. Şükür tez kendime geldim. Ayakkabılarımı giydim. Köpekli evi de şükür kazasız geçtim. Asfalt yola çıktığımda evimizi gördüm. Ama halen koşuyordum...

Evimiz müstakildi. Annem de Allahtan dışarı çıkmış. Beni kapıda öyle görünce korktu:

"Kızım sen ne geziyorsun burada" dedi.

Soluk soluğa, "anne eve hırsız girdi, ablam gönderdi" dedim. Annem babama duyurmadan hemen ağabeyimle Zafer Amcamı yanıma verdi. Birlikte kuş gibi uçup gittik ablamın evine...

Amcam o zamanlar bizim dükkânda çalışıyordu. Babam bu olayı duysa bir olay daha olurdu. Öyle ya, gecenin bir vakti ne işi var çocuğun sokakta, hele de bu kız çocuğuysa.

Bu sebeple duyurmadık babama. Neyse hırsız gerçekten var mıydı yok muydu anlayamadık. Sabah oldu tekrar sağa sola baktılar. Bir şey anlayamadık. Ama ben aylarca kendime gelemedim. Nerede bir gürültü duysam paniğe kapılıyor bazen çığlık atıp olduğum yerde kalıyordum...

Çok şükür eniştem askerden üç ay sonra geldi. Yine o tıkırtılardan olmuş. Araştırınca anlamışlar ki meğer köpeğin zinciri pencere demirine takılıymış. Köpek hareket ettikçe zincir ses çıkarıyormuş!.."