Abdüllatif Uyan

Câhiliyet devrinde Arabistan'da vahşî bir âdet vardı ki; doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi!

Peygamber Efendimiz; insanlara olduğu gibi her can taşıyan mahlûka da acır ve şefkat ederdi... Hayvanlara eliyle su kabını tutar içmesine yardım ederdi. Bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübârek eliyle silerdi. Hem mütevâzıydı. Hem de heybetli!

Peygamber Efendimiz herkesi memnun etmeye çalışırdı... Bir gün eshâbıyla oturuyordu... Oraya bir “köylü” geldi. Ve biraz “dünyâlık” istedi.

Bir gün Sevgili Peygamberimiz Kureyş'ten birini îmâna dâvet etti. Adam dedi ki: "Îmân ederim, ama bir şartla!" Efendimiz sordu: "Şartın nedir?"

Âlemlerin Efendisi çok vefâkârdı. Meselâ kendisine bir hediye gelseydi “Onu filân kadına götürün. Çünkü o, Hatîce'nin arkadaşıdır" buyururdu.

Peygamber Efendimiz “ahde vefâ” konusunda çok titizdi.

Sevgili Peygamberimiz fakîrliği severdi. Doyuncaya kadar yediği görülmedi.

Sevgili Efendimiz henüz sekiz yaşındayken amcası Ebû Tâlib'in evinde kalıyordu... Ancak Mekke'de müthiş bir kuraklık hüküm sürüyordu.

Zaman-ı saâdette on yaşındaki Abdullah, babası bir harpte şehit olunca “yetîm” kalmıştı... Gülmüyor, oynamıyor; oynayan çocuklara bakıp içli içli ağlıyordu!

Efendimiz (aleyhisselâm) bin dört yüz mücâhitle birlikte Medîne'den çıktılar.

Peygamber Efendimiz her hususta doğru ve emîn idi.

Abdülmuttalip ölüm döşeğindeyken sekiz yaşındaki torununu yanına oturttu. Elini omuzuna koyup karşısında diz çökmüş edeple oturan oğullarına sordu:

Vaktiyle bir şehirde sâlih bir Müslüman yaşardı. Vakitlerinin çoğunu ibâdetle geçirirdi, ama Resûlullah Efendimize “salevât” okumayı ihmâl ederdi.

Abdullah İbni Mes’ûd der ki: Resûlullah’ın Kureyş'e bedduâ ettiğini hiç işitmedim. Yalnız bir gün Kâbe-i şerîf yanında namaz kılıyordu.

Resûlullah Efendimize doksan bin altın hediye gelmişti. Hiç bekletmeden tamâmını taksîm etti Eshâbına... Az sonra biri daha geldi.

Abbâs adında bir sahâbî anlatıyor: İslâmiyetin yeni teblîğ edildiği günlerdi... Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana seslenen “bir ses” duydum...

Seyyid Ebül Vefâ hazretlerini sevmeyen fitneciler zamânın sultânına; “Sultânım! En güvendiğiniz kimseler bile sizden ayrılıp o zâtın hizmetine giriyor” dediler.

Konya’da dünyâya gelen Seyyid Ebül Vefâ hazretlerinin büyüklüğüne, zamânın Sultânı inanmıyordu. Onu imtihana kalkıştı.

Seyyid Ebül Vefâ hazretlerinin bir hohbetinde cemaat fevkalâde etkilenmiş, mest olmuştu.

Seyyid Ebül Vefâ hazretlerini çekemeyenler, hükümdâra gidip;