Abdüllatif Uyan

Hasan bin Ali (radıyallahü anhüma) şöyle anlatır: "Babam mescitten çıktı. Ebu Bekir'e baktı. O da babama baktı.

Enes bin Malik (radıyallahü anh) rivayet eder: Resulullah (aleyhisselam) buyurdular ki: Biz kıyamette dört süvari oluruz... İnsanlar perişandır!

İbni Said-ül Gaffari adında bedbaht bir kimse vardı ki Hazret-i Osman'ın şehid edildiğini işitince hırsla gidip şehit halifenin saadethanesine girdi.

Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) adaleti, heybeti ve din gayretinin sesi ufuklara yayılmışken bir zerre kibre kapılmadı! Kendini herkesten aşağı görürdü...

Abdullah bin Mes'ud der ki: "İki kimsenin firaseti isabetli oldu. Birincisi, Mısır azizinin firaseti ki Yusüf aleyhisselam hakkında, zevcesine, 'Bunu mükerrem tut, kıymetini bil. Olur ki ondan bize menfaat erişir' demişti.

Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh), Hazret-i Bilal'i taşın altından kurtarıp ve elinden tutup doğruca Habîb-i Ekrem hazretlerinin huzuruna getirdi ve "Yâ Resulallah! Bilal'i Allahü teâlânın aşkına ve sizin şerefinize azad ettim" dedi.

Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh) bir gün Habîb-i Ekrem hazretlerinin huzuruna gelmişti. Efendimiz gördüler. "Hoş geldin" dediler.

Hazret-i Bilâl-i Habeşi (radıyallahü anh), bir kâfirin kölesiydi. Lâkin Fahr-i Âlem Efendimiz'in mübarek ayağının toprağına yüz sürüp kalpten Müslüman olmuştu.

Halime Hatun Mekke'ye varıp doğruca Abdülmuttalib'in yanına gitti. İki gözü iki çeşmeydi... Abdülmuttalib onu gördü.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) dört yaşına girince süt anne Halime Hatun bu büyük emaneti sahiplerine iade etmek için bir grup insanla çıktı yola.

Hace Mevdud (rahmetullahi aleyh), Belh'ten talebeleriyle Buhara'ya doğru yola çıktı. Bir nehre geldiler. Bir kayık çalışıyor, yolcuları ücretle karşıya geçiriyordu.

(Dünden devam) Mevdud-i Çeşti hazretleri, o hasetçilere "Bizim büyüklerimiz, İslamiyete muhalif hiçbir şey yapmazlardı. Kasideyi onlar da dinlediler" dedi.

Ahmed Namıki Cami hazretleri, Hace Mevdud'a "İlimsiz evliyalık hiçtir. Her ne kadar marifet ilimlerini kemal derecede biliyorsan da, ilm-i zahirde de kemal derecede olman lazımdır" dedi. O, bu nasihati dinledi.

İki büyük âlim Tunük Nehrinin kenarında durdular. Namıki Cami hazretleri, bir arslana binmişti. Mevdud Çeşti, duvar üstündeydi. Hace Mevdud "Siz uzak yerden geldiniz. Bizim, sizin yanınıza gelmemiz uygundur" dedi.

Evliyanın büyüklerinden Hace Mevdud Çeşti hazretleri, daha mektep çağlarındaydı ki bulunduğu beldede bir kıtlık oldu... İnsanlar ona gelip yardım istediler.

Bilâl-i Habeşi (radıyallahü anh) rivayet etmiştir: Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem), mübarek yüzü on dördüncü aydan daha nurlu olduğu hâlde yanımıza geldi. Bizler hayret ettik.

Osman Haruni hazretleri, o Mecusilere "Allahü teâlânın önemsiz bir mahluku olan ve az bir su ile sönebilecek olan şu ateşe niçin tapıyorsunuz?" dedi.

Hace Osman Haruni hazretleri, ahireti düşünerek çok ağlardı! Bir gün namazdayken gaipten can kulağına bir ses geldi ve "Yâ Osman! Namazını beğendim ve kabul ettim. Dileğini iste, vereyim" dedi. Namazını bitirdi.

Enes bin Malik der ki: "Bir gün Resûlullah Efendimiz Hazret-i Ömer'i gördü.

Resûlullah Efendimiz bir gün Hazret-i Ömer'e buyurdular ki: "Yâ Ömer! Cebrail aleyhisselam benim yanıma geldi. Ve selam verdi.