Abdüllatif Uyan

Hûd âleyhisselâm, kavminin yola gelmeyeceklerini anlayınca, suyu tatlı olan Vâdi-i Nûh denilen yere geldi. Abdest aldı. Namaz kıldı.

Hak teâlâ Hûd Nebî'ye; "Ey Hûd! Yakında onlar azâbın geldiğini görüp, seni yalanladıklarına pişman olacaklar" buyurdu.

Halecan, hazret-i Hûd'a; "Ey Hûd! Yazık sana. Biz bu kadar kalabalık ve bu kadar güçlü iken bize gâlib geleceğini mi zannediyorsun. Bilmez misin ki, her gün ve gecede bizim bin çocuğumuz doğar" dedi.

Hazret-i Hûd çok güzeldi. Ahlâkça en üstünleriydi. Muhammed aleyhisselâmın nûru, Onun mübârek alnında ay gibi parlıyordu.

Yeryüzüne Âd kavmi insanlarından daha uzun boylu ve iri cüsseli kimseler gelmemiştir. Ömürleri de uzun idi. Beldeleri bereketliydi.

Annesi, hazret-i Hûd'a; "Putlara ibâdet etmiyorsun öyle mi?" diye sordu. Hazret-i Hûd

Hûd aleyhisselâm, Âd kavmine gönderilen peygamberdir. Babası Abdullah, bir gece rüyâsında, sırtından bir 'nûr'un çıktığını gördü. Gâibden bir ses;

Sevgili Peygamberimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazretleri, düşmana karşı gâyet cesâretliydi. Öyle ki, harplerde zor durumda kalındığında, korkmadan hücum ederlerdi düşman üzerine.

Babam bu hâli görünce, deriden bir yastığı Resûlullah'ın mübârek başının altına koydu. Bir çarşaf getirdi. Ve üzerini örttü.

Babam cevâben; "Vallahi bilmem ki, Resûlullah'a ne cevap vereyim. Bizim kavmimiz câhiliyet devrinde putperest idi. Ama hiç kimse bizim kadınlarımıza böyle bir şey söyleyemezdi. Şimdi elhamdülillah kalblerimiz İslâm nûru ile parladı. Evimiz İslâm ışığı ile aydınlandı. Herkes bizim için böyle söylüyorlar. Ben, Resûlullaha ne diyeyim?" dedi.

Hazret-i Osmân'ı çağırıp sordu. O da cevâben; "Bu sözü münâfıkların yaydığından hiç şüphem yoktur. Hepsi iftirâdır. Allahü teâlâ, senin gölgeni bile yere düşürmüyor ki, habîs bir adam mübârek gölgene basmasın" dedi.

Gidip anneme sordum: "Üzülme yavrum! Güzel olan ve zevci tarafından çok sevilen her kadın için böyle şeyler söylerler" dedi.

Resûlullah Efendimiz gazâlardan birine hazret-i Âişe'yi de götürmüştü. Kendisi şöyle anlatıyor: Bana bir çadır yaptılar.

(Dünden devam) Cebrâîl aleyhisselâm geldi. Resûlullah Efendimize; "Yâ Resûlallah! Allahü Sübhânehü ve teâlâ, Fâtıma'nın murâdını kabûl edip; O da mahşer meydânında günahkâr hâtunlara şefâatçı olsun" buyurduğunu haber verdi.

Alî bin Ebî Tâlib "radıyallahü anh" bizzat kendisi hutbeyi okudu. "Dörtyüz akçe" mehir ile nikâh eylediler. Bunu hazret-i Fâtıma'ya müjdelediler. Ancak O, bu mehire râzı olmadı.

Hazret-i Cibrîl arzetti: "Yâ Resûlallah! Hak teâlâ meleklere emretti. Cennet kapılarını açtılar. Cenneti süslediler. Cehennem kapısını kapattılar.

Hazret-i Cebrâil'in elinde bir altın sini, üstünde altın bohça vardı. Yanında bin melek vardı. Ardından hazret-i Mikâîl geldi.

Naklolunur ki, Server-i Enbiyâ "sallallahü aleyhi ve sellem" Hatîce-i kübrâ "radıyallahü anhâ" hazretlerinden altı evlâd-ı kirâmları vücûda geldi. İkisi erkek idi. Dördü kız idi.

Talha bin Abdullah "radıyallahü anh" hazretlerinden rivâyet olunmuştur. Resûl-i ekrem "aleyhisselâm"; "Her Peygamber için bir refîk, arkadaş vardır. Benim arkadaşım, Cennette Osmân'dır" buyurdu.

Efendimiz "aleyhisselâm" Hazret-i Ömer'e dönüp; "Yâ Ömer! Sen Nûh aleyhisselâma benzersin ki, O, kâfirler için; 'Yâ Rabbî! Yeryüzünde, kâfirlerden hiç kimseyi sağ bırakma!' diye niyazda bulunmuştu" buyurdu. Hazret-i Ömer der ki: