Abdüllatif Uyan

Cündeb bin Cünâbe, Resûlullah Efendimizle görüşmek için Mekke'ye gelmiş, üç gece hazret-i Alinin "radıyallahü anh" evinde kalmış ama geliş maksadını söylememişti. Hazret-i Alî de merak ediyordu. Nihâyet sordu ona:

Ebû Zer-i Gıfârî "radıyallahü anh", hazretlerinin adı Cündeb idi. Îmân etmeden önce yol kesiciydi. Ama sonradan hilkatindeki temizlik sebebiyle bu iş ona mânâsız geldi. Hattâ iğrendi.

Hazret-i Hasan, hazret-i Hüseyin ve Abdullah bin Ca'fer, "radıyallahü anhüm" uzun bir sefere çıkmışlardı. Az sonra acıktılar. O yerde bir kadın görüp; "Hiç yiyecek bir şeyin var mıdır?" diye sordular.

Eshâb-ı kirâmdan aleyhimürrıdvân Ebüdderdâ hazretlerinin babası Uhud Harbinde şehîd olunca, anne-oğul maddî sıkıntıya düşmüşlerdi. Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına. Günler zor geçiyordu onlar için.

Hazret-i Fâtıma radıyallahü anhâ vefât etmişti. Hazret-i Alî radıyallahü anh ve oğulları, cenâze hizmetini görüp o gece defnettiler kendisini.

Hazret-i Alî radıyallahü anh bir sabah namâzı için mescide giderken az ileride bir ihtiyârın da aynı yöne gittiğini gördü. Ama çok yaşlı olduğu için gâyet yavaş ilerliyordu. Hazret-i Alî ise ilk rek'ata yetişmek için acele ediyordu.

Hazret-i Alî radıyallahü anh, bir gazâdan zaferle dönmüş, ganîmet olarak pek çok mal ve birkaç çuval altınla Resûlullah Efendimizin aleyhisselâm huzûruna gelip; "Yâ Resûlallah! Duânızla zafer nasîb oldu" deyip, altın dolu çuvalları arz etti Efendimize. Sevindiler.

Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir harpte alınan ganîmet mallarını mücahit gâzîlere taksîm ederken, her mücâhide "bir hisse", hazret-i Alî'ye "iki hisse" verdiler.

Bir gün eshâbdan birkaç kişi Resûlullahın "aleyhissalâtü vesselâm" huzûruna varıp; "Yâ Resûlallah! Size bir şey sormak istiyoruz" dediler. Resul aleyhisselâm;

Alî bin Ebî Tâlip "radıyallahü anh" vefât edince, oğulları Hasan ve Hüseyin "radıyallahü arhümâ" defnedip geri dönerken, bir virânelikte inilti duydular.

Hazret-i Alî radıyallahü anh halîfeliği zamanında zırhını kaybetmiş, çok aradıysa da bulamamıştı. Bir gün Kûfe'de iken o zırhı bir Yahûdî'nin elinde gördü.

Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir gün eshâb-ı kirâma karşı; "Her Peygamber, bir eshâbiyle övünür. Ben de eshâbımdan Osman bin Affân ile övünürüm" buyurdular.

Hazret-i Osmân "radıyallahü anh" bir gün evinde bir ziyâfet tertib edip, Efendimizin "aleyhisselâm" huzûruna vardı. Selâm verdi. Sonra arz etti:

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh", ordusunu kâfirler üzerine gazâya göndermişti yine. Hazret-i Sâriye başkumandandı. Ordu ayrıldı. O yere vardı.

Efendimiz aleyhisselâm, bir gün eshâbına; "Mü'min kabre girince, iki suâl meleği gelir. Ancak çok heybetli ve korkunçturlar. Onu suâle çekerler" buyurdu.

Hazret-i Ömer radıyallahü anh, bir gün eshâbtan bâzısıyla sahrâda oturuyordu ki, o ara fakîr bir köle gelip dikildi karşısına.

Hazret-i Ömer radıyallahü anh, bir gün şehri gezerken kendisini sevindiren bir hâdise oldu. Şöyle ki; Bir sokağa girdi.

Hazret-i Ömer radıyallahü anh, halîfe iken her gece şehri dolaşır, bir derdi sıkıntısı olan var mı diye araştırırdı. Varsa giderirdi.

Ukaz panayırı insan kaynıyordu. Bir ara orta yaşta bir insanın sesi duyuldu. Sözleri tatlı idi. Hem de tesirli.

Hak teâlâ Mûsâ aleyhisselâma; "Bana yakın olmak ister misin?" diye sordu. "İsterim yâ Rabbî" deyince; "Öyleyse Habîbim Muhammed'e çok salevât söyle" buyurdu.