Abdüllatif Uyan

Zünnûn-i Mısrî hazretleri anlatıyor: Peygamber Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem, ümmetine karşı çok merhametli olup, onları bir an unutmazdı.

Efendimiz aleyhisselâm, müşrikleri İslâma çağırdığı esnâda kâfir bir cin, bir putun içine girip, Efendimizi öldürmeye teşvîk etmişti müşrikleri. Ertesi gün, Allahın Resûlü, Abdullah bin Mes'ud ile otururken, bir selâm veren oldu.

Müşrikler, Safâ tepesinde toplanmış, Velîd'in tahta putuna tapınıyorlardı. Abdullah bin Mes'ud radıyallahü anh da uzaktan seyrediyordu onları.

Peygamber Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm, bir gün yalnız başlarına bir yerde oturuyorlardı ki, müşriklerden Nadr bin Hâris kılıcını çekip yürüdü üzerine.

Üçpınarlı Hayrettin Efendi, Balıkesir toprağını nurlandıran velîlerden. Mübârek kabri, Kayabey Mahallesinde, Kayabey Câmiinin avlusundadır. Bir gün genç bir talebesi; "Hocam, bana Peygamber Efendimiz'den anlatır mısınız" diye arz etti.

Hak teâlâ hazretlerinden; "Ey Habîbim! Sana emrolunan şeyi açıkla, insanlara anlat!" diye vahiy geldi. Efendimiz bu emr-i ilâhîyi alır almaz doğruca Safâ tepesine gidip yüksekçe bir kayanın üzerine çıktı ve; "Ey Kureyşliler! Geliniz, toplanınız! Size mühim bir haberim var!" diye seslendi.

Âdem Nebî, Hazret-i Havvâ ile evlenince, "Nûr-u Muhammedî" Havvâ'ya geçti. Şît doğunca, Şît'e geçti. Şît bülûğ çağına gelince, Cebrâil aleyhisselâm gelip; "Yâ Âdem! Yarın evlâdını topla! Nur için sözleşme yapılacak" dedi.

Zâhidlerden birinin "beşyüz dirhem" borcu olup, bir türlü ödeyemiyordu. Bu üzüntü ile yatıp, gece Resûlullah Efendimizi gördü rüyâsında.

Server-i âlem Efendimiz, âlemlere rahmet olarak gelmiştir. O, bütün insanlara, cinlere, meleklere, hattâ kurda, kuşa, canlı cansız bütün mevcûdâta rahmettir.

Muhammed bin Muhammed hazretlerine, Resûlullah Efendimizin şefâatinden sordular bir gün. Şöyle anlattı:

Meşhur Nizâmülmülk'ün "Muhammed" isminde bir yardımcısı vardı. Kendisinden hoşnud olduğu zaman bu ismiyle çağırır, incindiğinde ise, "Ey köle!" diye seslenirdi kendisine.

Yâkup aleyhisselâmın, oğlu Yûsuf Nebî'den ayrılığı çok uzamış, hasret ateşiyle yanıp kavruluyordu. Yûsuf aleyhisselâm Mısır'a sultân oldu ve babasını Mısır'a dâvet etti.

Bir gün, Efendimiz aleyhisselâm, hazret-i Âişe'nin evine geldiler. Âişe vâlidemiz Resûlullahın nur cemâline bakıp gülümseyince, Efendimiz;

Bekir bin Abdullah Müzenî hazretleri, bir sohbetinde; "Kardeşlerim! Allahü teâlâ bir kuluna hayır murad ederse, ona biraz sıkıntı tattırır.

Bir gün de halîfe Hârun Reşîd, Behlül Dânâ hazretlerine; "Bana nasîhat eder misin" dedi.

Halîfe Hârun Reşîd hacdan dönerken bir debdebe ve ihtişamla Bağdat'a giriyordu ki, bir ara hazret-i Behlül önüne çıkıp;

Behlül Dânâ hazretleri bir gün bâzı insanlara; "Bu hayat, bir hayâldir, bu fâni'ye aldanan, huzûr bulamaz. Aklı olan, ona gönlünü kaptırmaz" buyurdu.

Behlül Dânâ hazretleri, kimin bir yanlışını görse îkâz ederdi. Bâzıları bundan rahatsız olup, koştular Hârun Reşîd'e:

Bir gün Behlül Dânâ hazretleri, halîfe Hârun Reşîd'e; "Sana bir suâlim var" dedi. "Bil bakalım, yerin üstünde, yerin altında ve göklerde en çok ne vardır?"

Behlül Dânâ hazretlerini seven bir kişi, İslâma uymazdı ama her gece yatarken; "Yâ Rabbî! Bana Cennetini nasîb et!" diye duâ ederdi.