Mehmet Oruç

Geçmişte, İslâm devletleri, İslâm orduları Müslümanları ve İslâm dînini yok etmek için, İslâm memleketlerine saldıran kâfirlere ve sapık inançlı bölücülere karşı cihâd ederek, Müslümanları ve İslâm dînini korudular.

Emr-i ma'rûf ve nehy-i anil-münker yani, iyi, faydalı şeyleri emretmek, zararlı şeylerden uzaklaştırmak dinimizin önemli bir kuralıdır. Emr-i ma'rûf ve nehy-i anil-münker, Cihâddır. Bu cihâd ikiye ayrılır:

İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe hazretleri, İslâm âleminde Eshâb-ı kirâmdan sonra yetişen büyük âlimlerin en başta gelenlerindendir. Ehl-i sünnetin reisidir. Ehl-i sünnetin amelde dört hak mezheb imâmlarından birincisi ve Hanefî mezhebinin imâmıdır...

Müslümana karşı tekebbür etmek, kibirlenmek caiz olmadığı gibi zimmî denilen gayr-i müslim vatandaşlara ve yabancı tüccarlara, ecnebî iş adamlarına ve turistlere de, tekebbür etmemek lâzımdır. Böyle yapmak lazım olduğu "Allahü teâlâ, tevazu üzere olmayı bana emir eyledi. Hiçbiriniz, hiçbir kimseye tekebbür etmeyiniz!" hadîs-i şerifinden anlaşılmaktadır. Her insana tevazu yapmak lâzım olunca, onlara hıyânet yapmak, incitmek hiç câiz değildir.

Fıkıh, İslamiyeti bilmek, anlamak demektir. Fıkıh ilmi, insanların yapması ve yapmaması lazım olan işleri bildirir. Hadis-i şerifte, "Allah indinde en üstün kimse fakihtir" buyuruldu...

Tevazu sâhibi olabilmek için, dünyaya nereden geldiğini, nereye gideceğini bilmek lâzımdır. Hiç yok idi. Önce bir şey yapamayan, hareket edemeyen bebek oldu. Şimdi de, her an hasta olmak, ölmek korkusundadır. Nihâyet ölecek, çürüyecek ve toprak olacaktır. Hayvanlara, böceklere gıda olacaktır.

Çok kimse, kibirli olduğunun farkında değildir. Bunun için, kibrin alâmetlerini bilmek lâzımdır. İçeri girince, herkesin kendi için ayağa kalkmalarını istemek iyi değildir. Ancak, kendisine hürmet edildiğini anlayarak, onlara nasîhat vermek isteyen âlimin, kendisi için ayağa kalkıldığını arzû etmesi kibir olmaz. Kendi oturup, başkalarının kendine karşı ayakta durmalarını istemek, tekebbürdür.

Çok kimse, mâl ile, evlâd ile, mevki ile ve rütbe ile tekebbür eder, kibirlenir. Bu, insana hiç yakışmaz. Çünkü bunlar, kendinde bulunan üstünlükler değildir.

Çok kimse, yaptığı ibadeti ile kibirlenir, kendini başkalarından üstün görür. Halbuki ibadetin çok olması kıymetli ibadet yaptığını göstermez. İbâdetin kıymetli olması şartlara bağlıdır...

Tekebbür etmek, büyüklenmek haramdır. Tekebbür, Allahü teâlânın bir sıfatıdır. Kibriya sıfatı, ona mahsûstur.

Kibrin başlıca yedi sebepi vardır: İlim, ibâdet, neseb, güzellik, kuvvet, mal, mevki... Bu sıfatlar câhillerde bulununca kibre sebep olurlar.

Batılı İslam karşıtı güçler asırlar süren kanlı ve acı tecrübelerden sonra, güç kullanarak İslama bir zarar veremeyeceklerini anladılar. İslamı yok etmede yeni bir yol bulmalarının gerekli olduğuna karar verdiler!..

Fıkıh dinin temeli, aslıdır. Fıkıhsız bir İslam düşünülemez. Meşhur fakihlerden İbni Abidin hazretleri, "Fıkhı öğrenmek her Müslümana farz-ı ayndır" buyurmuştur. Hadis-i şerifte de, "Dinin temel direği fıkıhtır" buyurulmuştur...

Yahûdî âlimlerinden iken, Resûlullah ile "sallallahü aleyhi ve sellem" bir kerre konuşmakla, hak Peygamber olduğunu anlayarak imana gelen Abdüllah bin Selâm, bir gün sırtında odun demeti taşıyordu. Bunu görenler, "O kadar çok mâlın, paran var iken, niçin bu zahmeti çekiyorsun?" dediklerinde, "Nefsimi kibirden kurtarmak için" dedi.

İblis, ateşten yaratıldığını söyleyerek, topraktan yaratılan Âdem aleyhisselama karşı kibirlendi. Halbuki, Cennette toprak vardır ve misk gibi kokacaktır. Cennette ateş yoktur. Ateş, Cehennemde azâb vâsıtasıdır.

Kibir çeşitlerinin en kötüsü Allahü teâlâya karşı kibirli olmaktır. Nemrûd böyle idi. Tanrı olduğunu ilân etti. Allahü teâlânın nasîhat vermek için gönderdiği Peygamberi İbrahim aleyhisselâmı ateşe attırdı.

Kötü huylardan olan kibir, kendisini başkasından üstün görmektir. Kibirli kimsenin kalbi, kendini başkasından üstün görmekle rahat eder. Diğer bir kötü huy olan "ucb" ise, kendini başkalarından üstün bilmektir. Burada başkasını düşünmez. Kendini ve ibâdetlerini beğenir.

Kalb hastalıklarından birisi de "tama"dır. Dünya lezzetlerini haram yollardan aramaya "tama" denir. Tama'ın en kötüsü, insanlardan beklemektir. Kibre, ucba sebep olan "nâfile" ibâdetleri ve âhıreti unutturan "mubah"ları yapmak da tama' olur. Tama'ın zıddına, aksine "tefvîz" denir. Tefvîz, helâl ve faydalı şeyleri kazanmaya çalışıp da, bunlara kavuşmayı Allahü teâlâdan beklemektir.

Kötü bir huy olan çok yaşama arzusu, dünyaya düşkünlük ancak ölümü düşünmekle, dünyanın geçici olduğunu düşünmekle zararsız hâle getirilir.

Kötü huylardan biri de, "Tûl-i emel"dir. Tûl-i emel zevk ve safâ sürmek için çok yaşamayı istemektir. İbâdet yapmak için, çok yaşamayı istemek, tûl-i emel olmaz. Tûl-i emel sâhibleri, dünyaya çok düşkündürler, ibâdetleri vaktinde yapmazlar. Tevbe etmeyi terk ederler. Kalbleri katı olur. Ölümü hâtırlamazlar. Vaaz ve nasîhatten ibret almazlar.