Mehmet Oruç

İshak bin Half hazretleri buyurdu ki : "Allahü teâlâdan gerektiği şekilde korkan kimse, ağlayıp gözünün yaşını silen kimse değildir! Allah'tan gerçekten korkan ancak o kimsedir ki; Allahü teâlânın rızasına aykırı bulunan ve O'nun azâbına sürükleyen şeyleri tamâmen terk eder."

Allah adamları, ömürlerinin kötü bir son ile sonuçlanıp da Ahirette Allahü tealanın cemalinden mahrum olmaktan son derece korkarlardı.

Mekke'nin fethi ile Arabistan yarımadasında ilk İslâm Devleti de kuruluşunu tamamlamış, bundan sonra İslâmiyet üç kıtaya hızla yayılmaya başlamıştır...

Kibrin, kendini beğenmenin en kötüsü, hatâlarını, nefsinin kötü isteklerini beğenmektir. Kişi o hâle gelir ki, artık hatâlarını, yanlışlarını da beğenmeye, onları savunmaya, mazeret bulmaya çalışır. Nasîhat kabûl etmez. Başkalarını câhil sanır. Hâlbuki, esas câhil kendisidir.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki: Bütün mahluklara her nimeti, iyilikleri veren yalnız Allahü tealadır. Her şeyi var eden, var olmak nimetini veren O'dur.

"Noel Baba bir hurafeden ibarettir. Gerçekle hiçbir ilgisi yoktur. Ticari maksatlarla sonradan uydurulmuştur. Hediyelik eşya sektörüne milyonlarca dolar kazandıran Noel Baba, kapitalizmin oyuncağı olmuştur."

İnsanı, kibirlenmeye, yaptıklarını beğenmeye, övünmeye sürükleyen sebeplerin başında cehâlet ve gaflet gelmektedir.

İslam büyükleri, kendi nafakalarını kendileri çıkartırlardı. Başkasının eline bakmayı uygun görmezlerdi.

İslam büyükleri vekar sahibi idi. Çünkü, tevâzunun, alçak gönüllülüğün aşırı olması da kötü huylardandır.

Hazret-i Ali buyuruyor ki: "Mürâîliğin, ikiyüzlülüğün üç alâmeti vardır: 1- Yalnızken tembeldir, nafileleri kılmaz, 2- İnsanlar yanında tembel değil, çalışkandır.

İslam büyükleri, riyadan, gösterişten çok korkarlardı. İbrahim bin Edhem hazretleri bununla ilgili buyurdu ki: "Ramazan dışında din kardeşine 'Oruçlu musun?' diye sorma.

"Kim hac veya umre için yola çıkarsa, yolda öldüğü takdirde, Allahü teâlâ onu Cennetine koymayı, sağ kaldığı takdirde ganîmet ve mükâfâtla memleketine döndürmeyi taahhüd eder."

Vehb bin Münebbih şöyle anlatıyor: "Fudayl bin İyâd, sabah namazını kıldırırken Yasin sûresini okuyordu.

Kâbe-i şerîf, görünüşte dünyadaki evlerden biridir. Hakikatte ise âhirettendir. Kâbe-i şerîf dünyâ ve âhireti kendinde toplamıştır. Rabbimizin üstün ve fazîletli kıldığı eşsiz yerdir...

Allah adamları, kıyamet gününün dehşetinden bahsedildiği veya bu mealde bir âyet okunduğu zaman, bütün varlıklarını Allah korkusu sarar ve kendilerinden geçerler idi.

Hüseyin bin Said hazretleri buyurdu ki: Dünya hayaldir, insan acizdir. Dünyaya milyarlarca insan gelmiş. Bir müddet yaşamışlar. Sonra, ölüp gitmişler. Bunların bazıları zengin imiş, bazıları fakir. Kimi güzel imiş, kimi çirkin. Kimi zâlim imiş, kimi mazlum. O hallerinin de hepsi geçti, unutuldu.

Allahü teala, iblise, Resulullaha giderek, soracağı bütün suallere doğru cevap vermesini emir etti. İblis yaşlı bir insan şeklinde, Resulullahın huzuruna geldi. Resulullahın sorduklarına şöyle cevap verdi:

Emir'ül-Mü'minin Ali buyurdu ki: "Bir kimse birine zulmettiği veya bir kötülük yaptığı zaman, hakîkatte kendisine zulmetmiş olur. Çünkü Cenâb-ı Hak Kur'an-ı kerimde (Kim iyilik yaparsa kendisinin lehine, kim de kötülük yaparsa kendisinin aleyhinedir) buyurmuştur."

İslam büyükleri, günahın büyüğünden de, küçüğünden de çok sakınırlardı. Çünkü cenâb-ı Hak kuluna küçük bir günahtan dolayı da gazab edebilir.

İslam büyükleri, gerek kendileri, gerek başkaları hakkında, bir haksızlık yaparak Allahü teâlânın azabına uğramaktan son derece korkarlardı.