Muammer Erkul

Yağmur yağıyor ve camlara vuruyordur... Sen ise, büyüdükçe aşağı doğru akan binlerce damla arasındaki boşluklardan uzaklara bakmaya çalışıyorsundur;

Korkunca uçağa binerken; sordular sebebini, söyledim... Çoğu öylece baktı. Biri güldü. Ben de güldüm;

Bir günün; Yarısı gündüz, yarısı gece... Gecenin yarısı yıldızlı, yarısı karanlık; gündüzün yarısı güneşli, yarısı bulutlu...

Çünkü sen... Bana bakınca... Benimle birlikte; "ardımda olanı" görüyorsun...

Küçük ya da büyük... Genç yahut yaşlı... Dişi veya erkek... İnsan ve insan harici her kim, ne, nasıl bir işe yeltenmişse; niyeti biliniyor... Bilinmediğini sanan; ..bilinmemesini isteyen!..

İpek böceği, insana benziyor!.. İnsan gibi yiyor, insan gibi çalışıp çabalıyor, sarıyor ipeğini kendi başına ve ölüyor... İpek böceği, insana benziyor. Çünkü onun içinde de büyük ve aç bir ejderha var...

Doğum günün gelir... Neden başkaları karar verir ki, ne yiyip içeceğine? Olmaz öyle şey!.. Nedir olmayan? Şudur: O kadar ıkınmış sıkılmış, eziyet çekerek dünyaya gelmişsin...

Sevdalar böyle mi yaşanmalıydı? * Öksürmeli miydi vapur dumanlarından, şarkılardan çıkmış martılar? .. Sevdalar böyle mi yaşanmalıydı? ..

Yaşıyoruz... Yaşadıkça, farkında bile olmadan, tırtıllar gibi hapsediyoruz kendimizi. Her an biraz daha sıkışıyoruz yolun sonuna doğru...

Yarın bayram... Herkes birini bekliyor ve herkes kendisini birinin beklediğini biliyor... Beklemek ve beklenmek ne muhteşem bir güzellik, değil mi? Ve bu, ne kuvvetli bir bağ...

Ne zamandır soracaktım, Ekim ayı bitiyor soramadım: "Gördünüz mü bu ay Türkiye Çocuk Dergisi'nde, nerelerde dolaşmış Seyyahıfakîr Muammer Çelebi?.. İzah edeyim: Orası, Munzur Dağı'nın Erzincan ile Tunceli'yi ayıran tepeleriydi. Büyük resimdeki küçük kuzunun güzelliğini gördünüz mü? Üzeyim mi sizi? Yazın doğan kuzuları büyütmezlermiş! Ama ne kadar tatlı şeydi...

İlk defa görüyordum. Maviydi. Sapından tuttu. Diğer eliyle ucundaki tekerleği çevirince; "çınn" sesi geldi. Yere koyup azıcık itti. Aynı çınlama yine duyuldu... Sonra bana uzatarak;

Bu ülkede çok Fenerbahçe'li var. Fenerbançe'lilerin çoğu, en büyük rakipleri Galatasaray'ın, dünyanın en büyük kupalarından birini havaya kaldırışında heyecanlandı, onları ayakta alkışladı, hatta bazıları sevinç gözyaşı döktü... Bu hal, sarı ve lacivert renklere gönül vermiş taraftarların; sarı ve kırmızı renklere boyanmaları anlamına gelmiyordu!..

Ben orda olmayacağım. Ama sen yürü ve hep ışığı takip et... Yürü hep. Güneş kızarıncaya kadar ve toprak bitinceye kadar, güneşe doğru yürü... Yorulacaksın. Yorul!..

Takvimlerde "kadir" yazan geceydi...

Bizlere en sık sorulan sorulardan biridir: Hangi kitapları okuyayım?

"Gülden, bülbülden ve diğer bahçe güzellerinden söz etmem bahanedir", diyen hazret-i Mevlânâ, Mesnevi'sinde şöyle anlatıyor; ki ehemmiyetine binaen tekrar yayınlıyoruz:

İkisi de aynı ev; metrekareleri aynı, oda sayıları aynı, planları aynı... Her ikisi de aynı ev; suları akıyor, giderleri bağlı... Elektrik ve doğal gazı var her ikisinin de... Üstelik ikisinin bulundukları katlar bile aynı...

Neler hatırlattı şimdi bana bu kitap. Sanki kendi içime daldırıp çıkardı. Ne çok hatıra birikiyor aslında insanın içinde... Ve hayat bunlarla daha bir tatlı oluyor, değil mi?

Ben, seni; adını bilmeden sevdim. Ve, "var"lığınla gülüşünü... Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.