Muammer Erkul

Bizden sonra doğanların çoğu bilmiyor; bir mahallede on beş gün suların akmaması ne demektir... Günde üç defa elektriklerin kesilmesi ne demektir...

(Mademki çocuklar içindir 23 Nisan, öyleyse üç gündür süren bu yazıyı bugün bitirelim hadi...)

(Mademki çocuklar içindir 23 Nisan, öyleyse bu yazı Nisan'ın 23'üne olsun, demiştik ya dün. Hadi devam edelim...)

(Mademki çocuklar içindir 23 Nisan, öyleyse bu yazı Nisan'ın 23'üne olsun... Fakat unutursam siz hatırlatın ki bana; sonbaharda, okullar açılırken bu yazıyı tekrar yayınlayayım. Bugün okuyamamış olanlar, bari o zaman okusunlar diye!..)

Kızacaksan "bana" kız... Ve "benden" bekle yerilmeyi!

Ödünüz kopacak bu yazıyı okuyunca!.. Konumuz çocuk... Yıllarca biz de çocuklar için yazıp çizdik, işimiz aşımız oldu çocuklar.

Renk renk ve cıvıl cıvıl, hem de eğlenceler ve hediyelerle dolu olan; www.mandalina.tv adresindeki web sitesi, eski dostlarımdan Necmi Çiçekçi ve arkadaşları tarafından yayın hayatına başladı...

Kâinat; ayağının altı için serilmiş olduğunu bildiği, Efendi'sini beklemekte... Sesler kesilmiş, nefesler tutulmuş... Bütün mahlûkat "Hoş geldin ya Resulallah" demek için sabırsız... Hicret'e 53 yıl var... Miladî sene 571, Nisan ayının yirminci günü... Mekke... Safâ Tepesi yakınları... Hâşimoğulları Mahallesi... Rebiülevvel ayının 12. günü, sabaha karşı... Bütün aydınlıkların en aydını olan "Nûr" zuhûr ediyor...

Tema Vakfı kurumuş topraklara fidan dikmeye çalışacağına; insanların içine insaf tohumları ekmeye çalışsaydı keşke!

"...Bahar yağmurları vücuda zindelik ve enerji kazandırıyor. Çünkü içinde kullanılabilir demir var. Kış boyunca en alt seviyeye indirdiği demir miktarını, vücudunuzun en doğal yoldan geri kazanabilmesi için ona yardımcı olun, ve yağmuru gördüğünüz an kendinizi hemen dışarı atıp, boool bol ıslanın!..

Her kelime; Çok önemli olduğu için konur oraya!

Dün kaldığımız yerden devam ediyoruz... Bir gece gene grup halinde tarihi bir taş binaya gittik, yemeğe. Hiç alkol almayan sadece üç beş kişiydik. Diğer kalabalığın ise en azından yarısı yine perişandı.

Her ülke insanının inanışları, alışkanlıkları, alışamadıkları... Ve saygı beklediği kararları vardır... Geçen gün bir belgeselde seyrettim: Filipinler'de, pirinç dikmek için hazırlanan su dolu tarlanın içinde, çoluk çocuk onlarca kişi.

Anlamak için; Anlamayı istemek lazım...

Elimdeki teli prizin deliğine sokmaya çalıştığımı, uyurgezer halde uçuruma yöneldiğimi görsen uyarmaz mıydın, durdurmaz mıydın beni? Şimdi keyfini bozmayayım, gibi bir anlamsız kelime gelir miydi aklına?..

(..Bizim Mecnun) Mecnun'un avucunda bir çiçek vardı. Soranlara; - Leyla'mın saçı için, diyordu. Çünkü öyle güzel rengi var ki bu çiçeğin ve öyle güzel kokuyor ki...

Bu, deli değil ki, diye bağırdı hükümdar, şaşkınlıktan açılan gözlerle... Herkes sustu. Mecnun rahatsızlıkla kıpırdadı. Sonra sessizlik daha da büyüdü... Hükümdar sırf sözü tekrar ona vermek için;

İnanılmaz Aile isimli bir çizgi film vardı... İnanılmaz hızda koşabilen bir çocuk; görünmeme ve görünmez bir korunma kalkanı oluşturabilme özelliğine sahip ablası; kol ve bacaklarını istediği yere kadar lastik gibi uzatabilen anneleri... Ve nihayet, çok ama çok güçlü olan babaları: Bay İnanılmaz...

Yelesine pıtrak çalısı takıldığını görse, atını durdurup çalıyı çıkaranlar vardır. Ve onun saçını tararken gözüne bakan, onunla konuşurken boynunu okşayan; karşılık olarak da sevdiğinden sevgi görenler vardır...