Muammer Erkul

Biri geldi... Topladığı gazoz kapaklarından; onlardan kendisinde ne kadar çok olduğundan, onların dayanılmaz güzelliğinden; onları kazanmak için nasıl uğraştığından ve onları biriktirmek için ne kadar zamanda ne çok fedakârlıklar yaptığından bahsetti... Yorum yapmadan; ...gülümsedi o!

Bir gün, karşı köyden birisi, kasabaya giderken asmalı kahveye uğramış. Çay söylemişler, sohbete başlamışlar. Lafın arasında adam demiş ki dedeme:

Bizler, aslında sisler içindeydik; pek kural bilmiyorduk. Yürüyeceksek çok kestirme yollar, çizeceksek dümdüz çizgiler vardı önümüze... Oyunu da, oyunculuğu da; ne öğrendiysek, ne anladıysak, hep sonradan öğrendik, anlamaya çalıştık!

izler; Yankılı kayalar gibiyiz! Bak, nasıl ses verdik, sen ordan seslenince...

(Dün sabah; gazeteci, tarihçi, emekli albay İsmail Yağcı beyin hiç kaçırmamaya çalıştığım sabah programını zevkle, öğrenmeye çalışarak seyrederken eskilere gittim...) ..... Büyük Okyanus sahilinden gelme bir Amerikalı, Bavyera bölgesinden bir Alman, biri İngiltere'de yaşayan iki Hindistanlı, lokantalar zincirine sahip bir Japon çift, karısı Hristiyan bir Müslüman Malezyalı, ve bizler...

Yosun yaprağına sarılmış... Veya çiğ balık parçalarıyla süslenmiş, sirkeli pirinç topakçığı çekiyor mu canınız? Hani suşi diyorlar adına...

Büyük... Büyük bi'şeyler hep vardı, ve hep olacak. Çünkü insan, içine üflendikçe büyüyen balonlar gibi; hayalleriyle büyüyor!

1930'da doğmuş ve 1945 yılına kadar Van şehrinin dışına çıkmamış, tren bile görmemiş olan bir radyo tamircisinin hikâyesi... Ve 50 yaşında İstanbul'a ikinci defa geldiğinde küçük bir iş kurmasıyla başlayan hayatının ikinci bölümü...

Bu yazıyı okuduktan sonra birileri bir şeyler anlayacak; ..ama bazıları çok şey anlamayacak...

Yoldaydım, telefonum çaldı. En sevdiğim üç-beş arkadaşımdan biri önce hatırımı, sonra da nerede olduğumu sordu. Kavacık'tan Çamlıca istikametine doğru araba sürdüğümü söyledim. -Bil bakalım, önümde kim var? Dedi. Bir an düşündüm, ve yine en sevdiğim üç beş arkadaşımı hatırlayıp, birinin adını söyledim. -Hayır, dedi. Cevdet Söztutan abi!.. -Öyle mii, yanına mı gittin? Dedim. Kandil günü aramıştım, konuşmuştuk birkaç dakika. Selamımı söylersin. -Selamını söyleyeceğim ama, inşallah o çok güzel bir yere gitti. Cenazesi önümde, ve biraz sonra namazını kılacağız, bu sabah vefat etmiş, haberin olsun istedim. -İnnâ lillâh, ve innâ ileyhi râciûn.

Bir gün, uçurtma fark etti; Kendi ipini, bir elin tuttuğunu!

İyiyim. Her zamanki kadar... Veya, her zamanki kadar hasta!..

Sormayan... Dinlemeyen... Anlamayan; ne bilecek?

Tarih kitaplarının sayfalarında kendilerine yer bulabilmiş toplumları, belli başlı davranış biçimleriyle hatırlamak mümkün.

(Başlık size nereyi hatırlattı bilemem. Ama bizim bahsedeceğimiz; Birleşik Devletler. Bakın bakalım "özgürlükler ülkesi" bildiğimiz ABD'de neler de neler yasakmış...) ............... Alabama'da; motorlu taşıt kullananların gözbağı kullanması yasakmış... Lee ilçesinde; Çarşamba'ları güneş battıktan sonra fıstık satmak yasakmış... Bir kaktüs kesenin 25 yıla kadar hapsi istenebileceği Arizona'da; eşeklerin küvette uyumaları yasakmış... Başlarından aşağı dökülmesini istemeyenlerin; Mohave ilçesinde çorba çalmaları yasakmış... Globe kentinde ise bir Kızılderili ile sokakta iskambil oynamak yasakmış...

Bilin bakalım; Kangal köpeği mi kurtlarla daha iyi boğuşur, yoksa bir Golden mi çocuklarla daha neşe içinde oynar?.. Bir de şunu bulun, hadi; Alaca inek mi daha fazla süt verir, yoksa çilli tavuk mu daha fazla yumurtlar?..

İnsan, sanki gökten inmiş bir yağmur damlası gibi düşer dünyaya... Yine bir damla su gibi; ya yıkacakların arasına karışır, veya cana can katacakların...

Suya "rahmet" denir ya... Hani, merhametidir ya su, her damlayı gönderenin...

(Türkiye Çocuk Dergisi'nin Ağustos sayısından kısaltılarak alınmıştır.) İnsanın içinde büyümeyen bir yanı var değil mi Muammer bey, hadi gelin "çocuk çocuğa" konuşalım sizinle... -Memnuniyetle... Ve sevinçle... Ve sevgiyle... Evet haklısınız, her insanın içinde bir çocuk yaşıyor aslında. Ya da yaşamalı bence. Çünkü içimizdeki bu çocuk; tatlı merakların, hoş heyecanların peşinde koşturuyor bizi.

Eskiden, yokluk zamanıydı... Teyzelerden, sadece birinin adını "şekerli teyze" olarak söylerdi çocuklar.