Muammer Erkul

Önce babalar oğullarını eğitmeye çalışıyor, sonra oğullar babalarını düzeltmeye çalışıyor... Anneler kızlarına, kızlar annelerine, ninelerine... Öğretmenler öğrencilerine... Müdürler emri altındakilere... Arkadaşlar biri birlerine sürekli müdahale ediyor... Herkes bir diğerini yontmaya, eğitmeye, düzeltmeye çalışıyor hep...

Emekleyen bebeklerin iki adım, üç karış, beş hamle sonra nereye varacağını bilir, onları gözleyen... Biraz yukarıdan bakan kimse, görür şu yolun nereye vardığını...

Uzun yıllar beraberdik onunla... Yüz yüzeydik, göz gözeydik, göğüs göğse ve can cana... Gece ve gündüz beraberdik onunla... Uzun mesafeler aştık, sayısız kilometreler yaptık; nice yollardan geçip birlikte kavuştuk ve yine onunla beraber ayrıldık...

Sorar durur ya içimdeki çocuk: "İhtiyarların mı hep uzakta özledikleri olur; yoksa uzak özledikleri olanlar mı ihtiyarlardır?.."

-Bu kedi de ne biçim miyavlıyor bugün, dedim. -Nasıl miyavlıyor ki, dedi annem. Zaten birkaç gündür tırmıklıyor herkesi, yoksa başına bir hal mi geldi?.. Hep beraber sundurmanın altına çıkıp dinledik; aslında ses, miyavlamadan çok bir sızlanmaya benziyordu... -Kedi değil bu, dedi babam. Galiba köpek yavrusu...

Peynir kalıbındaki fare delikleri gibi... Ökçesi kaçmış çoraplar, güve yemiş kazaklar gibi... Camı kırılmış pencereler gibi... Hatta, yolda giderken kurşunlanmış vasıtalar gibi; Gözükecek "ömrümüzün delikleri" hesap gününde!..

Göze batmak için ısrarla uğraşmak, çoğu zaman iyi değil...

(...ya ateşe veya baş köşeye) işçilerin kullandığı makinelerin gıyırtısına dayanamazdım; İnsanın ta kafasının içinde... Büyük bir gürültüyle... Titreyerek ve titreterek... Oyarak, delerek, sürtünerek... Ve kendine has yanık bir aşındırma kokusu yayarak... Sanki insanın canından can kopararak!..

- I - adi, al sazı eline; anlat beni, öv beni... Ohh, bayılıyorum!..

İstediğin her şeyini alabilirsin-çalabilirsin bir insanın! Parasını çalarsın, yeniden kazanabilir... İşini çalarsın, yeniden kurabilir... vs. vs... Ya bir insanın "hayatını" çalıyorsan?..

(...ya da "satır araları") Bir tren, işte, şu yana gider... Binsen de, binmesen de; ona akıl versen de vermesen de!..

Yazamadığım, şimdilik bitiremediğim veya devamını size bıraktığım her biri bir diğerinden bağımsız olan konular...

(Çok kişi anlamayacak. Anlamasın! Bu satırlar, anlayacak olan o birkaç kişi için yazıldı...) ........................... .....BİR Ben bunların doğru olduğuna inandığım için yazıyorum. Baban, söylediklerinin doğru olduğuna inandığı için öyle davranıyor... Ve sen, on beş yaşında düşündüklerinin tabii ki doğru olduğuna inandığın için ona kızıyorsun...

Bugüne kadar benim yapmış olduğum, ya da benimle yapılmış olan röportajlar arasında en hoşuma gideni; Türkiye Çocuk Dergisi'nin (şu an bayilerde satılan) Ağustos sayısında çıkmış olan röportaj...

Kahvaltımı yapmış, üstüne içtiğim keyif çayımla birlikte sigaramı yakmış, gazetemi okuyordum. Bir Cumartesi günü olduğunu elimdeki ilaveden hatırlıyorum...

Uzaklar, vardır... Ama, görünmez; yolcular tarafından!..

Öğrenci diyor ki: Bu hoca da gene bana soruyor... Evlat diyor ki: Babam, gene bana söylüyor... Hanım diyor ki: Kocam gene beni uyarıyor...

Leyla; Mecnun eli değmemiş ve değmeyecek bir kitaptı. Bunu biliyordu Mecnun...

Yârinin söylediklerini kendisine duyuran telefona "Leyla" diyordu ya Mecnun... Ve onu yanından ayırmıyordu ya...

BİR Eşeği tımar ettiler; Pislik bulaşmış yerlerini kazıyıp, kurumuş çamurlarını ufaladılar...