Muammer Erkul

Gördünüz, eğer rüzgârlar olmasaydı; kendi dumanımız içinde boğulur giderdik!.. Peki sisten-pisten rahatsız da insanoğlu, rüzgârdan şikayetçi değil mi?.. Başka türlü sorayım: Bu, mümkün mü?..

Nereye bakıyordun, bana gönderdiğin o resimlerinde; yani gerçekten nereye?..

Hayatımın herhangi bir günü, karşıma çıkan herhangi birinin üstünde bulunan menfîlikler; Hayatımın herhangi bir döneminde, bende bulunanları andırıyor...

Bugün gibi, dün ve her gün birer "harf"ti üstümde... Bir avuç gün bir hafta;

(...orda, yerde, bir el vardı; tutulmamış bir el!..)

Her çeşit rüzgâr, her çeşit çiçek, her çeşit ağaç, ve her çeşit hayvan bulmak mümkündü; ama her çeşit insan bulmak mümkün değildi...

Adamın biri yoldan geçerken, ağacın tepesine doğru;

Büyük çınarın gölgelediği meydana geldik. Dedemin elleri her zamanki gibi sıcacıktı, ve elimi; sanki incinmeyeyim diye usulcacık tutuyordu..

Başarım; Beykoz hep bekler.

(Bugünkü yazıyı okumadan evvel dün çıkan ilk kısmını da okumanızı tavsiye ederim..) Aklı başında olan herkes bilir ki; iki ayrı takvim var, ve yine herkes bilir ki; bunlardan biri 15 sene kadar önce değiştirilerek (olduğu gibi korunan) diğerinden ayrılmış...

(Peşin peşin anlaşalım. Bu yazı iki günlüktür. Bugün okuyup yarın okumazsanız, eksik kalır...)

Bir gün, bir deniz kıyısından, bir şişe salmıştık suya; ağzına mantar tıkalı... İçinde mesajımız vardı...

Bütün imkanlar var elinde; alet edevat, cihaz makine, araç gereç, dilediğin kadar yardımcı, kılavuz ve bu güne kadar yazılmış, saklanmış bütün bilgi ve tecrübeler...

Yıllardır sana bu yazıları yazmasaydım düzeltebilecek miydin kendini?.. Yöneleceğin, döneceğin, bakacağın istikameti bilebilecek miydin, ve hatta aynalarla yüzleşmeyi akıl edebilecek miydin?..

Vapur, mahallenin hizasına geldiğinde, sanki bizim için, mutlaka uzun bir düdük öttürürdü: "Ffvvvvvvvp!.."

Soğuk bir İstanbul günü, saat on bir suları, sabah... İmza gününüzün olduğunu bir gün önce Ekrem Abi'yle (Kaftan) hasbihâl ederken öğrenmiştim.

İçinde odun kömür değil de, sanki başka bi'şeyler yanardı o zamanlar sobaların, değil mi?.. Hani sanki sobalar; konuşurdu bizimle, söyleşirdi...

Demiştik ya; acaba bazıları "ancak böyle önemsendiklerini" zannettikleri için mi çürük bir sakız gibi çiğneyip dururlar ağızlarında, "intihar" kelimesini; ortalığı leş gibi kokuta kokuta!..

(Böyle bir kelime duymamış mıydınız daha önce?.. Öyleyse size bir masal anlatayım...)

Bir gün sizler yazmaya başlayacaksınız, ve benim yazmama lüzum kalmayacak, diyordum bir zamanlar. Ve hatta şöyle diyordum: Yazın ki, ben yazmayabileyim!..