Muammer Erkul

Turnalar uçun... Yayladan geçin..." amlunun gözü gibi baktı bana!..

Çoğu insan için ne büyük bir hazdır; her adımda başında kıpırdayan dalgalar; her eğildiğinde yanağının üstünden firar etmeye çalışan şımarık, küçük bukleler; konuşurken gözünün önünde oynaşan yaramaz, muzip lüleler... Saçlarınızı sever misiniz?..

Bazen tiraj düşüyor ya, bu gazete kapanır!.. Ama sanırım bunu çoğunuz görmezsiniz; çünkü havada zehirli gazlar, suda zararlı eriyikler dolu. Peki ya yedikleriniz?.. Hazır gıda diye parayla alıp bebeklerinize yedirdiklerinizin çoğunu böceklerine bile yedirmiyor eloğlu...

Seni seviyor olabilmesi, ve seni seviyor kalabilmesi; Seni seven kimsenin, kendini; sana "hizmetkâr" kılabilmesiyle çok alakalı... Hiç düşünmemiştin bunu değil mi;

Bu sabah kitap okurken aniden şunu fark ettim ki; "ilm-i hal" hayat bilgisi demek!.. Şimdi gene birileri şöyle diyecek: "Bu çocuk bunu bile yeni mi öğreniyor!" Bunun üzerine bu çocuk da aynen şöyle diyecek,, yok yok, cevap vermeyecek...

Bir "Kınalı Ali" hikâyesi anlatılır; Duymayan duysun, bilmeyen öğrensin, dinlemiş olan da bir daha dinlesin, diye. Çünkü çoğu hikayede, çoğumuzun alabileceği çok dersler vardır... steğmen Faruk, cepheye yeni gelen askerleri kontrol ederken onlarla laflıyor, "nerelisin" gibi sorular soruyordu. Saçının ortası sararmış çocuğu görünce, merak ederek; - Adın ne senin evladım, dedi. Çocuk;

Biz, takdir edilmemeye alışığız. Bunca yıldır yazar ve çizerim; "sizin gönlünüzden başka" madalyam olmadı. Şükürler olsun!.. Size, bu şükrün "anlamını" ifade etmem mümkün değildir. Ama, bilin ki; teşekkürüm samimidir.

20 sene olmuştur. Adını duyduğum günü gayet iyi hatırlıyorum; İstanbul Radyosu bugünden çok daha popülerdi ve gidip tanışmam için bana ismi verilmişti. Hangi gün cesaretimi toplayabildim, unuttum; ama merdivenler ve kapının kenarlarında nöbet tutan fiyakalı askerler, ve o kocaman kapı hatırımda...

Ekmeği ikiye böldükten sonra, eşitliğinden emin olarak ortaya koyabiliyor musun... Ve açıkça, net olarak diyebiliyor musun; Al, canının istediğin parçayı!.. § Emeği, ve sana ait zamanları döktükten sonra bir insanın üstüne... Gördüğünde, karşındaki dudağın kıyısında kıymet bilmez bir tebessüm, asıl o zaman ne yapıyorsun?.. Artık geçmiş olan zamanlara bakıııp, bakıp ardında; ne diyor... Ne düşünüyorsun?..

Sen ve ben için, özel bir gün olsun hadi bugün... Var mısın?..) ..... Sanıyorum ki hiç, ama hiç kimse; "Yaşasııın, yarın yine hatalar yapacağım" diye sevinmez!.. Henüz "kin" olmamış dünkü öfkeler bugünün, bu dönemin kıvamını oluşturmakta... Ama biz, acaba nasıldık beş sene geride?..

Özlemek ile, özlenmek arasındaki fark; Sen ile ben arasındaki farktan fazla değil!.. ..... Anlıyor musun?..

Zamanımızda, hiç kitaba para vermemiş biri olmak ne kadar acı, öyle değil mi?.. Halbuki "kitaba" para ödemek; İçi dolu bir torbayla ayakkabı dükkanından, veya elbise mağazasından çıkmaktan çok daha iyi hissettirir kendini insana... § Mümkünse sardırmam, torbaya bile koydurmam... Kalbime yakın olan koltuğuma sıkıştırırım çoğu zaman, yeni aldığım kitabı; Fısıldasın bana usul usul... Ve dostluğumuz başlasın, diye.

Tombaladan çıkmadık! İki kuşak öncemizde yaşayanlar Osmanlı Devleti'nin evlatlarıydılar... Bizler tombaladan çekilmediysek, ve debelene debelene gün ışığına çıkmaya çalışan bir sarı civcivden daha akıllıysak; Dedelerimizin hayatından ibret alacağız!.. § Onların, cihâna boyun eğdirebilmesinin bir sırrı vardı... Ve yine Osmanlı'nın, cihâna boyun eğmesinin de sırrı; cihâna boyun eğdirmesinin sırrı ile aynı idi!.. Osmanlı, elindeki silaha, belindeki kılıca "üç yüz akçalık bir demir" olarak bakmıyordu...

Özlemek ile özlenmek arasındaki fark nedir sence?.. § Bal beklerken benden herkes... Ben, senin canını yakmışsam eğer,, veya, yani; senin canın yandıysa "ben" yüzünden... Bil ki artık; Ben yoktur yer yüzünde!.. § Senin canın yanar, sanki bir oyunda gibi; Ama benim canım; yanıp kül olur, biter, tükenir, kalmaz artık ve ben kalmam gayrı ayak basılan, kanat çırpılan, nefes alınan hiçbir yerde...

Bir ân'ı; bir anı olarak bıraktık geride!.. Unutmak; yarığı kapanmış bir yara gibi. Veya öksürse, sabah balgamından kurtulacak ciğer gibi; sanki silkelense "bu kara sinek" zihninden uçuverecek!..

Sabah, oturduğun dairenin kapısını açtın, ki karşı komşunla burun buruna geldin. Baktığını görünce tebessüm ederek "günaydın" dedin. Aynı anda o da gülümsemişti ve (Moğol lisanıyla) bir şeyler demişti sana!.. ..... O sıra asansör geldi ve aşağı indin. Ama kafan karışmıştı. Epey zamandır tanıdığın bu insan neden bilmediğin bir dilde konuşmuştu...

Dallarından ceviz düşürdüğünüz bir ağacın ne ağacı olduğunu bilirsiniz değil mi?.. Peki ya kıpkırmızı elmalarını sarkıtmış olanlar ne ağacıdır?.. Söylemeyin bunun cevabını, söylemeyin. Çünkü böyle soru sorulmaz!.. § Her ağaç, her sene meyve vermeyebilir. Her ağacın, her sene, her meyvesi olgunlaşmayabilir... Rahmetin kesildiği bir zaman denk gelebilir de meyve mevsimi, kurur gider ortalık. Yahut ağacın dalları çiçekteyken böcek basabilir, tırtıl sarabilir, çekirge inebilir... Yemişler henüz belirmişken dolu vurabilir, ham meyveler tadını bulurken kurt dalabilir meyvelere... Olur mu bunlar? Olabilir!..

Biri geçse karşımıza, ve dese ki: -İki, iki daha kaç eder?.. İnanın, en azından yarımız buna cevap vermez,,, veremez... Çünkü bir huylu beygirin ağzındaki çelik gem gibi dilimizden yakalamıştır bizi gururumuz, ve nefsimizin kamçısı her an şaklamaktadır sırtımızda...

Bu yazıyı, sizin için yazmıyorum... Çünkü ben, sizi tanıyorum; siz de beni tanıyorsunuz... İşte bu yüzden, bu yazıyı sizin için değil; benim ulaşamadığım halde sizin tanıyor olduğunuz kimseler için yazıyorum... § Çöldeyiz... Kaybolduk!.. Açız, ama daha da önemlisi içecek suyumuz yok... Ne yapacağız?..

Her kör, âmâ değildir. Her kör, âmâ olmadığı gibi, her âmâ da kör değildir!.. ..... Âmâ olmak, kafa gözünün görememe halidir, fakat kör olmak; gönül gözünün!.. Âmâ olana acımak ile kör olana yanmak arasındaki fark, kıyas kabul eder mi?.. ..... Âmâlar göremese de, hissederler, anlarlar ve bilirler... Körler ise bakarlar. Görürler de,, ama hissedemez, anlayamaz, bilemezler!..