Muammer Erkul

Bilmezdin sen, ve hatta ben bile bilmezdim; kime yazdığımı veya yazdığımın "kim" olduğunu... "Sana" yazarken eskiden, uzaklardaki "duruşun" başkalaşıverdi birden; sanki büyüdün... Ya da, sanki "beni" büyüttün gözünde... Veya benim gözümde "seni" küçültmeye çalıştın!..

Ben... Bir zamanlar... Seni görürdüm gözlerimde... Ben... Bir zamanlar, severdim aynaları... Su içen bir ceylan gibi yüzüme sokulup, bakardım kendi gözlerime... Sen, benim gözlerimden; bana bakardın!..

Anlatacağım, amaa önce bi hazırlık yapalım değil mi yani; yüzyüze bakışacağız... Herkes bilir, uyku çapaklarıyla çipil çipil çıkılmayacağını insanların karşısına. O yüzden, uyanınca aynaya bakılır, "hımm, bu gözler şişmiş mi ne" denir, musluk açılır, ve akan suda önce eller, sonra surat yıkanır...

"Seviyesi belli!.. İşte, benden ne kadar aşağıda" dedi buhar, büyük bir bulutun içine girerken... Ve devam etti: "Bir de kokuyor ki sorma, yosun gibi,, iyot muymuş ne!.. Üstelik tuzlu, ıyyy!.. Rengi de var; derin kısımları lacivert kadar koyu, dibinde kum olan yerlerse uçuk mavi... Ayrıca kıpır kıpır, kıpır kıpır,, bi dur be!.."

Onu zaman zaman, alâmet-i farikası olan bir fötr şapkayla dolaştığını görüyorum hâlâ; düz, dik ve sürati değişmeyen adımlarla... Sonradan pişman olacağımdan eminsem de; görüyor, ama yanına gidip konuşamıyorum. Çünkü o benim hayatımın seyrini değiştirdi. Ve ben uzuun yıllar boyunca ondan hep nefret ettim; Ta ki, uyanıncaya kadar!..

Panik atak'tan bahsediyoruz ya iki gündür. Sanki aynı kara buluttan yağmur boşanması, yahut dolu dökülmesi gibi; fobilerle de "ikiz kardeş" gibi panik ataklar, iç içe... Tipik örnekler istiyorsanız buyurun: Hastane yakınlarından uzaklaşmak korkusu... Asansör, tünel, vasıta korkusu... İnsan (aralarında kaybolma, saldırılma, aldatılma) korkusu (veya bunların güdümündeki ataklar)...

Panik atak belirtilerinden söz edildiğinde, bir "sobelenme" duygusu oluşuyor çoğu kimsede, neden dersiniz?.. Ve inadına, sanki ilgilenmez gibi görünseler bile, aslında zaman içinde ansızın hortlayabilecek (kendileri için yeni) örneklere dikmiş oluyorlar kulaklarını!.. (Dünkü yazı da, şimdi okuduğunuzun başıydı, okumayanlara tavsiye ederim.)

(Duygular Düşünceler isimli televizyon programını... Bu programı hazırlayıp sunan Prof. Dr. Nevzat Tarhan ile bu programa bütün emeği geçenleri... Konuklar, uzman doktor Semra Kaya Baripoğlu, uzman doktor Oğuz Tan ve uzman klinik psikoloğu Yıldız Burkovik'i... Ve geç saatte de olsa böyle yararlı, eğitici ve çözüm sunan bir programa yer ayıran TGRT'yi samimi olarak ayakta alkışlıyorum... Umarım ekranlarda örnekleri çoğalır.)

Hani; "bacak kadar" tabiri vardır ya... İşte benim, bacağım kadar kızım; "ben bilirim" diyor. Sonra düşünüp düşünüp devam ediyor: "Bilmediğim bir bilgi bilmiyorum!.." Söylediği doğru mu? Doğru... İnsan bilmediği hiçbir şeyi bilmiyor! Ancak, öğrendikten sonra farkına varıyor bilmediklerinin, ve o zamana kadar nelerden habersiz yaşadığını anlıyor...

(Biliyorum, önce şaşırsanız da sonra çok sevineceksiniz. Çünkü "dersimiz" gene psikoloji!.. Hadi, önce gülümseyip sonra başlayın okumaya.)

Daha düne kadar, "Türkiye'de ekonomik kriz henüz bitmedi; devam ediyor. Bu yüzden kimse vergisini beyan edemiyor; beyan edenler de ödeyemiyor. Devlet mutlaka esnafına-tüccarına-sanayicisine barış elini uzatmalı" diyenler, bugünlerde her nedense bu feryada tepki veren hükümeti -adeta arkadan dolaşıp sayı almak istercesine- eleştiri bombardımanına tabi tutuyor.

Sen beni, ben de seni... Biz, birbirimizi uyarmazsak; kim uyarır ki bizi? Öyle değil mi?

Az önce bir yazı yazıyordum, baktım ki; yer bitti ama daha anlatacaklarımın yarısına gelmemişim, dedim ki çark et ve başka bir şey yaz, kısa keserekten!.. Peki efendim!..) Sen İstanbul Olsaydın isimli kitabının "önsöz"ünü okumanızı tavsiye ederim...

Yoktun ki baktığım hiç bir yönde... Hiç dolanmadı bir kuşak gibi aynı anda aynı rüzgar; ikimizin beline...

Hani, titrer içi bir çocuğun... Hani, bir kedinin kaptığını görür ya,, yerdeki ekmek kırıntısının peşindeki sevdiceğini; daldaki kumru!..

Düşünüyorum da; doğduğu zaman, bir bardak temiz su gibi insan... Ve insanın, böyle "su gibi" olduğu zamana konan isimdir; günahsız!.. Masumiyet de buna deniliyordu, değil mi? Suçsuzluğa, günahsızlığa deniliyordu...

Yapmak zorunda olduğum işler kenarda yığılırken, üzerime vazife bile olmayan şeyler için maalesef hayatımın yıllarını harcarım... Hani, ev ödevi dururken ve üç beş gün sonra da sınava girecek olan bir öğrencinin; iki mahalle ötede kömür taşıyan hiç tanımadığı birine çağırılmadan yardıma koşması, ve bununla övünmesi gibi!..

Sene sul yaçepe salamlatap! (Çuvaşça) Ehigini şanga cılınan eğerdeliibin! (Sahaca/Yakutça) Naa çıl çakşı polzun! (Şor)

Komik değil elbette; hayatımızın bir gerçeği. Komik değil ve hayatımızın bir gerçeği, ama çoğu zaman yadırganabilir, hafife alınabilir gerçeklerimiz... Böyle olunca da daha bir karanlık çöker; her geçen gün derinleşen, yüreklerimizdeki kuyulara...

Bir öğrenci grubuna; dünyanın 7 harikasının ne olduğu soruluyor. En çok oyu alanlar: 1) Mısır'ın Büyük Piramitleri, 2) Tac Mahal, 3) Büyük Kanyon, 4) Panama Kanalı, 5) Empire State Binası, 6) St. Peter Bazilikası, 7) Çin Seddi (China's Great Wall) Öğretmen oyları toplarken, kağıdını vermemiş birini görüp soruyor: "Kararsız mı kaldın?.."