Muammer Erkul

Pembe Panter, Alf filan vardı bilirsiniz; arabaların veya dükkanların camlarına yapıştırılırlardı... İşte biz de bir zamanlar aynen öyle Pembe Panter veya Alf'ler gibi; (önümüzde olmayan camlara) yapışıp kalırdık sanki, evleneceğimiz kızı gördüğümüzde... Bazen ağzımız açık kalırdık boşluğa yapışmış olarak; bazen kafamız yamuk kalırdık boşluğa yapışmış olarak; bazen kolumuz bacağımız kıvrık kalırdık öylece, boşluğa yapışmış olarak!..

Sen "gönlümün" yüküsün, omzumun değil!.. Sen canıma yarasın tenime değil!..

Bu sabah öğrendim; Mırcan ölmüş... İştahını kabartan bir kuşu yakalamak için yola fırlamış!..

Çiçekler, "hortumları" neden sever bilir misin, diye sordu dedem... Ama cevabını da hemen yine kendi verdi: Barajlar "çiçekleri" sevdiği için!..

Bunun gibi hayal ürünü, akıl ve mantığın anlayamadığı hikâyelere "kurgubilim" diyorlar, demişti Lâle hoca... Ortaokula devam ediyordum ve ilk defa duyuyordum bu kelimeyi. Sonraları kurgubilim'i de "bilim kurgu"ya çevirdi; "Türkçe" denen dili umumhâne malına döndüren Agop'un aslanları!..

(Beni az daha tanıyamayacaktı. Halbuki birkaç sene evvel bir sözüyle hayatımın seyrini neredeyse tamamen değiştirmişti.)

Çocukluğunuz elinizde koca bir limon olsa... Ve siz de bu limondan bir bardak limonata yapmaya kalksanız, bu limonatanın tadı; hediyelerdir!.. En sevdiği bebeğin geldiği günü hatırlamayan kaç kişi var, veya ilk pilli arabayı kimin getirdiğini?..

Hiçbir göz, kendi kendini göremez... Ve dahi bir gözün, kendini aynada görmesi için de ışığa, yani "aydınlatılmaya" ihtiyacı vardır...

Bazı duyguları ifade edebilmek; Seni sevmek gibi güzel!.. Yani ben, kanatları zamklanmış bir kelebek gibiyim; parmaklarım bulamadığında seni, kağıdın-klavyenin üstünde... Ve zihnim soyulmadığında sana!..

(Sen olmuyorsun gelen, bulunduğu yere; taşınıyorsun!..) Yiyeceğe bayılan obur bir güvercindim; öbek öbek yem vardı zor seçilen yerlerde... Gözümü ayırmadan ondan ona koşuyor, hatta dağıtıyordum toparlanmış yemleri yutmaya çalışırken...

En zor iş nedir biliyor musunuz?.. Yanılıyor olabileceğimiz ihtimalini MÜMKÜN görmek!..

Zaman; önceki binyıl. "Yirminci asır" denen, Milattan sonraki 1900'lü yılların son yarısı. İstanbul... Galata'daki kuleye çıksanız kendinizi şehrin "tepesinde" sanacağınız; ufka baksanız geniş arazilerle yeşil koruluklar göreceğiniz dönem...

Yaz mı geldi?.. Neden titriyor peki böyle içim?.. Neden gökler karanlık? Bulutlar neden koşuyor birbirinin peşisıra, gözü dönmüş manda sürüleri gibi?..

Halbuki geldim!.. Ordayım, iyi bak; uzanıver içine, tut elimden al beni!..

Biz bir an önce büyüyüp kendilerine benzemiş olmak için çok yemek yemiş, yine kendilerine benzemek için şööyle koltuk kabartmış, kendilerine benzemek için güreşmiş, koşmuş, yüzmüş olduğumuz... Bıyıkları bile inceden inceye çıkmaya başlamış olan abilerse sorduğumuz zaman ne derlerdi biliyor musunuz?..

Bir insanın bildiği kelime ne kadar azsa kendisini ifade etmesi de, o kadar zor olur. Ne kadar kelime biliyorsa, o kadar rahat konuşur ve konuşulanları da, yazılanları da, ortaya konulanları da o nispette rahat anlar.

Göztepe'ye kadar, yaklaşık 150 kilometrelik yolu, (hem de arabasız) tepmeme değdi. Çıkınca da Bağdat caddesine yürüdük.

Herkesin her lafı her yerde söyleyemeyeceğini bilen biriyiz... Söylenmesi yasak olanları söylemeye çalışarak üç gün efelik taslamanın da yiğitlik olmadığına inanırız!.. Ama merak ederiz; Bu ülkede Balzac acaba kaç defa SADELEŞTİ?..

Durumunu anlatan tanıdığına inanırsan ve sende de varsa, çoğu zaman istediği şeyi verirsin. Özellikle Cuma günleri cami önlerinde oturanlar merhametini harekete geçirmeye çalışırlar... Genelde inanılmaz bunlara, ama yine de üçer-beşer kuruş veren çıkar...

Zavallılık;Girmek için pasaport gerekmeyen... Ve insanlarının kendi kendilerine "vize" verdiği öyle bir "cenabet" ülkedir ki... Ve "vatandaşları" öylesine "yok" ve "kaale alınmayacak" durumda olduklarından... Hatta hiç kimseye görünemedikleri gibi, kendileri bile kendilerini "aynalarda dahi" göremediklerinden... Oturdukları yerden bir dakika kalkmayı (denemeyi bile) akıl edemeyip;